กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 121

จงจิ่งห้าว “...”

หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้นมองเขาราวกับว่ากำลังถามว่านี่มันเรื่องอะไรกัน?

เขาอายุไม่มาก ทำไมถึงได้มีความคิดลึกซึ้งเช่นนี้?

“เด็กน้อย เธอทำแบบนี้ตัวจะไม่สูงเอานะ”

“ผมสูงกว่าคุณแน่ ๆ อย่างไรเสียคุณก็โตไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว” ราวกับว่าแม่อยู่เคียงข้างเขา เขามีความมั่นใจพอที่จะพูด

เจ้าเด็กนี่คิดจะถีบหัวส่งกันรึไง?

“นี่มันเรื่องอะไรกัน!” ทันใดนั้นหลินซินเหยียนลุกขึ้นยืนทันที ฟังดูเหมือนทั้งสองคนจะค่อนข้างคุ้นเคยกัน

หลินซีเฉินเกลียดเขาไม่ใช่เหรอ?

ทำไมถึงคุยกันได้?

จงจิ่งห้าวแอบติดต่อลูกชายของเธอในช่วงเวลาที่เธอไม่รู้อย่างนั้นเหรอ?

เขามีจุดมุ่งหมายอะไร?

“พูดมาให้ชัดเจน” หลินซินเหยียนชักสีหน้า และหากไม่คุยเรื่องนี้ให้ชัดเจนเรื่องคงไม่จบง่ายๆ

“ลูกพูดสิ!” หลินซินเหยียนชี้ไปที่ลูกชาย

หลินซีเฉินกะพริบตาและพูดตามตรง “แม่ ผมรู้ว่าแม่ถูกเหอรุ่ยเจ๋อรังแก”

หลินซินเหยียนใจเต้นแรงจนกระเด้งขึ้นมาอยู่ที่ลำคอ ขะ...เขารู้ได้ยังไง?

“เสี่ยวซี”

“เขาบอกผม” หลินซีเฉินชี้ไปที่จงจิ่งห้าว “ตอนนั้นเหอรุ่ยเจ๋อไปหาพวกเราที่บ้านและจะพาเราไปกินข้าว ผมก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนไม่ดี ตอนที่ผมโทรไปขอให้เขาช่วย เขาถามผมว่าอยากให้แก้แค้นให้ไหม ผมบอกว่าอยาก จากนั้นเขาก็บอกผมว่าให้ผมยอมให้เหอรุ่ยเจ๋อจับตัวไป แบบนั้นเขาถึงจะมีหลักฐานมาเอาผิดเหอรุ่ยเจ๋อได้”

หลินซีเฉินรู้ว่าแม่ห่วงเขามาก ต่อให้เหอรุ่ยเจ๋อรังแกเธอ แต่เธอก็ไม่มีทางจะเอาความปลอดภัยของเขาเป็นเดิมพัน

เดิมทีเขาคิดจะบอกจงจิ่งห้าวเรื่องนี้ในตอนนั้น แต่เมื่อคิดว่าเมื่อก่อนเขารังแกแม่ จึงไม่ได้พูดออกไปแม่จะต้องโกรธแน่ ๆ

นั่นคือสิ่งที่เขาคาดการณ์ไว้

“เป็นอย่างนั้นเหรอ?” หลินซินเหยียนถาม เธอจ้องจงจิ่งห้าวพร้อมความหนาวเหน็บแผ่ออกมาจากก้นบึ้งหัวใจของเธอ

ปฏิเสธไม่ได้ว่าจงจิ่งห้าวไม่ใช่คนที่กล้าทำไม่กล้ารับ

“ใช่”

หลินซินเหยียนโกรธมากแต่ไม่แสดงออกต่อหน้าลูกชายและให้ลูกชายของเธอพักผ่อน “เสี่ยวซี ลูกนอนต่ออีกสักหน่อย แม่จะกลับไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านให้นะ”

หลินซีเฉินพยักหน้าอย่างว่าง่ายและดึงผ้าห่มขึ้นมาอย่างเชื่อฟัง เขาแอบมองจงจิ่งห้าวด้วยรอยยิ้มแห่งความสำเร็จยกขึ้นที่ริมฝีปากเขา

พร้อมคิดในใจว่าแม่ของเขาโกรธแล้ว ดูสิว่าคุณจะจูบกับเธอได้ยังไง

“คุณมากับฉัน” หลินซินเหยียนพูดแล้วก็เดินออกจากห้องไป

จงจิ่งห้าวมองตาหลินซีเฉิน “เด็กน้อยใส่ร้ายกันเหรอ?”

“ผมพูดความจริง จะใส่ร้ายได้ยังไง?” หลินซีเฉินดึงผ้าห่มปิดหน้าครึ่งหนึ่งเหลือแต่ดวงตาที่กะพริบปริบๆ “เดิมทีคุณเป็นคนที่จงใจให้ผมถูกจับไป”

ประโยคหลังนั้นเขาพูดเสียงเบา

ฟังดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่

เป็นเขาที่ช่วยเอาผิดกับคนเลว

แต่เขาเองก็ผิดนี่นา

การคิดแบบนี้ทำให้หลินซีเฉินไม่ต้องรู้ผิดต่อเขา

“ได้” จงจิ่งห้าวพูดออกมาพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย “ฉันยอมรับ แต่ว่า...”

รอยยิ้มมุมปากเข้มข้นขึ้นและพูดขึ้นอย่างคาดเดาไม่ได้ “เธอบอกว่าถ้าฉันง้อแม่เธอได้ จะเลิกโกรธฉันไหม?”

“ไม่มีทาง” หลินซีเฉินมั่นใจมากว่าแม่รักเขามาก

“แม่ให้กำเนิดผม เธอรักผมมาก”

หึ

จงจิ่งห้าวหัวเราะออกมา ตรรกะนี้

จะต้องคลอดออกมาถึงจะรักที่สุดงั้นเหรอ?