กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 126

เห็นได้ชัดว่าเขาล้อเล่น

ยังดีที่เจาไม่ได้ปฏิเสธหลินลุ่ยซีในทันทีให้เธอต้องเจ็บปวดใจ การล้อเล่นเล็กน้อยนั้นไม่มีอะไรเลย

หลินซินเหยียนหัวหน้าไปและจมูกก็รื้นอย่างแรง “ขอบคุณค่ะ”

เธอหันหน้าไปและกำลังจะไปแต่ถูกจงจิ่งห้าวคว้าข้อมือไว้ก่อน เขาก้มลงสบตากับหลินลุ่ยซี “พ่อมีเรื่องจะคุยกับแม่ หนูออกไปรอข้างนอกก่อนได้ไหมจ๊ะ?”

หลินลุ่ยซีนั้นเชื่อฟังเป็นอย่างดี เธอพยักหน้าอย่างตั้งใจแล้วปีนลงจากข้างอ่างล้างหน้าไถลลงด้านล่างด้วยตัวเอง หลินซินเหยียนกลัวเธอจะล้มจึงยื่นมือออกไปรับแต่เธอไม่ยอม “หนูไม่เป็นไร ไม่ต้องรับ หม่ามี๊กับแด๊ดดี้คุยกันเถอะค่ะ”

พูดจบก้าวเท้าเล็กๆ สั้นๆ เดินออกไป

หลินซินเหยียนมองไปที่ร่างเล็กๆ ของลูกสาวของเธอ และความกังวลภายในของเธอก็เพิ่มมากขึ้น ถ้าเธอรู้ว่าพ่อที่เธอคิด ไม่ใช่พ่อจะเป็นอย่างไร?

หลินซินเหยียนไม่กล้าจะคิดต่อ

ทำไมเธอถึงได้เรียกจงจิ่งห้าวว่าพ่อได้นะ?

เรียกได้ว่า บ้าบอคอแตกเกินไปแล้ว!

ในขณะที่จิตใจของหลินซินเหยียนกำลังล่องลอย จงจิ่งห้าวใช้มือแข็งแรงของเขาดึงเธอล้มไปข้างหน้าในทันทีและพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของจงจิ่งห้าว จงจิ่งห้าวจับเอวเธอแน่นกวาดแขนและตัวเธอก็แนบกับตัวเขา

หลินซินเหยียนตกใจ “นี่บ้านคุณนะคะ ด้านนอกมีคนอยู่”

จงจิ่งห้าวไม่สนใจคำพูดของเธอและยื่นมืออีกข้างหนึ่งเพื่อปิดประตูห้องน้ำ

หลินซินเหยียนตกใจกับเสียงปิดประตู

“คะ...คุณจะทำอะไร?”

จงจิ่งห้าวไม่ตอบเธอ แต่มองลงไปที่เธอ

หลินซินเหยียนหลบสายตาของเขาที่จ้องตรงมาที่เธออย่างสับสน “อาหารเสร็จหมดแล้ว ต้องกินข้าวแล้วค่ะ”

จงจิ่งห้าวจับคางเธอแน่นแล้วบังคับให้เธอสบตาเขา ดวงตาของเขาดำขลับและเหมือนคลื่นใหญ่ซัดสาด

หลินซินเหยียนใจสั่นและถามด้วยความระมัดระวัง “คุณอารมณ์เสียใช่ไหมคะ

จินจิ่งห้าวเงียบ

หลินซินเหยียนยิ่งอยู่ไม่เป็นสุข “เป็นเพราะเสี่ยวลุ่ยใช่ไหมคะ? เธอไม่มีพ่อตั้งแต่ยังเล็ก เป็นไปได้ที่จะจำคุณผิดไป คุณอย่าถือสาเลยนะคะ ต่อไปฉัน...”

“คืนนั้น เธอไม่ได้เสียตัว?”

คำพูดที่จู่ ๆ ก็พูดออกมา ทำให้เธอไม่เข้าใจ

เธอมองเขาอย่างว่างเปล่าอยู่หลายวินาที

“คุณกำลังพูดถึง...” สมองของเธอเกิดความตึงเครียดและดูเหมือนเธอจะเข้าใจสิ่งที่เขากำลังพูดถึงแล้ว

ตอนที่เธอหมดสติไปแล้วตื่นขึ้นมา เสื้อของเธอถูกถอดออกกระดุมกางเกงก็ถูกปลด

สิ่งเดียวที่เธอแน่ใจก็คือเธอยังไม่ได้เสียตัว แต่ตอนที่เธอหมดสติอยู่นั้น เหอรุ่ยเจ๋อทำอะไรเธอ เธอไม่รู้เลย

เธอมองไปที่ดวงตาของจงจิ่งห้าวโดยไม่หลบเลี่ยงหรือซ่อน และพูดอย่างใจเย็น “ฉันไม่รู้ว่าเขาทำอะไรฉันบ้าง แต่สิ่งเดียวที่ฉันมั่นใจก็คือ เขาไม่ได้ทำอะไรฉัน”

จะพูดให้ถูกคือไม่ใช่ไม่ทำ แต่ตอนที่เหอรุ่ยเจ๋อกำลังจะทำเธอตื่นขึ้นมาพอดี

ถ้าหากเธอตื่นขึ้นมาช้ากว่านี้สักหน่อย เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผลจะเป็นอย่างไร

เธอหลุบสายตาเบาๆ และมีน้ำตาผุดขึ้นที่ขอบตา “ขอโทษค่ะ”

จงจิ่งห้าวคิดถึงคลิปที่เธอถูกถอดเสื้อผ้าออก เลือดก็พุ่งไหลไปที่จิตใจของเขา

“ขอโทษทำไม?”

“ฉันไม่รู้”

เธอไม่รู้จริงๆ ในหัวเธอสับสนไปหมด

เธอไม่รู้ว่าทำไมตัวเองจะต้องพูดคำนี้ออกไป ทำไมจะต้องขอโทษเขา

เธอยื่นมือไปผลักเขา จงจิ่งห้าวนอกจากจะไม่ปล่อยแล้ว เขากลับคว้าหัวเธอไว้แล้วจูบเธอที่ริมฝีปาก

เมื่อริมฝีปากของเธออยู่ในปาก สมองของหลินซินเหยียนก็เหมือนถูกระเบิดและกลับตาลปัตร เธอใช้แรงผลักจงจิ่งห้าว “ทำไมจู่ ๆ คุณก็ถามเรื่องนี้?”

เขารู้อย่างนั้นเหรอว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น?

ซึ่งแม้แต่เธอยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น?

จงจิ่งห้าวไม่ตอบเธอแต่จับหัวเธอไว้อีกครั้งแล้วประกบปากจูบริมฝีปากเธอ หลินซินเหยียนอยากจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น เธอใช้มือทั้งสองข้างดันร่างแกร่งของเขา “อือ ...คุณบอกฉันสิอือ....คุณ คุณรู้อะไรใช่ไหม?”

การต่อต้านของเธอนำไปสู่การจูบที่รุนแรงมากขึ้นจากเขา เขากดริมฝีปากของเธออย่างดื้อรั้นโดยไม่เว้นช่องว่างให้เธอได้รับอากาศหายใจและบังคับให้เธอสูญเสียความสามารถในการพูด ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงให้อากาศเข้าไปจากในปากของเขาเท่านั้น

พื้นที่แคบ ๆ แพชชั่นที่แผ่กระจาย

เขาเขยิบฝีเท้าเข้ามาใกล้ หลินซินเหยียนถอยหลังอย่างช่วยไม่ได้ และกระแทกกับประตูห้องน้ำและส่งเสียงดัง

ป้าหยูและจวงจื่อจิ่นที่อยู่กับหลินลุ่ยซีในห้องรับแขกไปที่ห้องน้ำพร้อมกันเพื่อไปดูพวกเขา

และแทบจะทุกคนที่ไปดูเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นข้างในนั้น

ป้าหยูหัวเราะ “คนหนุ่มสาว”

จวงจื่อจิ่นกลับไม่ได้ดีใจเหมือนป้าหยูแบบนั้น ได้แต่รู้สึกเศร้าใจ

เธอหยิบคัสตาร์ดไข่หนึ่งช้อนแล้วป้อนเข้าไปในปากของหลินลุ่ยซี “หย่าแล้ว ทำแบบนี้ไม่ค่อยเหมาะเลย”