กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 128

หลินซินเหยียนเอาทิชชู่เปียกแล้วยื่นให้เขา

จงจิ่งห้าวไม่ได้รับไป แต่จ้องที่เธออย่างแผ่วเบา

ลูกสาวเธอเป็นคนทำร้ายเขา เธอไม่ควรจะชดใช้งั้นเหรอ?

หลินซินเหยียนอ่านแววตาเขาออก ตอนที่เธอยื่นมือออกไปเช็ดหน้าให้เขา หลินลุ่ยซีดึงชุดของเธอ “หม่ามี๊คะ ให้หนู หนูจะเช็ดให้แด๊ดดี้”

จงจิ่งห้าว “...”

หลินซินเหยียนก้มหน้ามองดูลูกสาว ดวงตาเล็ก ๆ ของเธอเต็มไปด้วยความปรารถนาและร้องขอ

หลินลุ่ยซีคว้าเสื้อผ้าของเธอและทำตัวเหมือนเด็กน้อย “แด๊ดดี้ให้หนู หนูเช็ดให้แด๊ดดี้ได้ไหม?”

หลินซินเหยียนไม่สามารถปฏิเสธได้ ในระหว่างที่หลินซินเหยียนจะส่งทิชชูให้ลูกสาวเธอ จงจิ่งห้าวก็แย่งไปก่อนแล้วเช็ดหน้าตัวเอง

หลินซินเหยียน “...”

เธอแอบบ่น “ลูกสาวชั้นไม่ใช่ปีศาจนะ”

“ก็เกือบแล้วล่ะ”

จงจิ่งห้าวเช็ดหน้าแล้วส่งทิชชูให้หลินซินเหยียน “ฉันไปนะ”

หลินลุ่ยซีขมวดคิ้วในใจคิดว่าที่พวกเขาคุยกันหมายความว่ายังไง จนประตูบ้านปิดไปเธอก็ยังไม่เข้าใจ แล้วแหงนหน้าขึ้นมองหลินซินเหยียน “หม่ามี๊คะ ใครคือปีศาจคะ?”

“ไม่มีใครจ้ะ ไปกินข้าวกัน” หลินซินเหยียนอุ้มเธอไปที่เก้าอี้ใหม่ “เป็นเด็กดีแล้วเชื่อฟังคุณยายด้วยนะ”

หลินลุ่ยซีหันศีรษะและเหลือบมองไปยังประตูที่ปิดอยู่ คิดว่าเมื่อไรพ่อจะกลับมา

จวงจื่อจิ่นป้อนข้าวเธอ แต่เธอก็ไม่สนใจที่จะกิน

ใจของเธอเอาแต่คิดถึงจงจิ่งห้าว

หลินซินเหยียนมองดูลูกสาวเป็นแบบนี้แล้ว ได้แต่ถอนหายใจยาว จะทำยังไงกับเด็กคนนี้ดี?

เฮ้อ ในช่วงนี้เธอก็ไม่สามารถจะพาหลินลุ่ยซีออกไปไม่ให้ติดต่อกับจงจิ่งห้าวได้ ความปลอดภัยของพวกเขาสำคัญที่สุด ทำได้เพียงทำไปคิดไปทีละขั้น

หลินซินเหยียนตักอาหารไปให้ลูกชาย เธอใช้มือหนึ่งถือถาดส่วนอีกมือเอื้อมไปผลักประตู หลินซีเฉินยืนอยู่ที่หน้าต่างจับผ้าม่านยืนดูจงจิ่งห้าวขับรถออกไป

“ลูกดูอะไรอยู่?” หลินซินเหยียนเดินเข้าไป

หลินซีเฉินรีบปิดผ้าม่านแล้วส่ายหน้า “ไม่ได้ดูอะไรครับ แค่อยู่ในห้องจนเบื่อเลยดูข้างนอกแค่นั้น”

“อยากออกก็ออกไปสิจ๊ะ หน้าหายบวมเยอะแล้ว ไม่มีใครดูออกแล้ว” พูดแล้วเธอก็นำอาหารวางไว้บนโต๊ะ หลินซีเฉินเดินเข้ามา ปีนขึ้นเก้าอี้แล้วนั่งลง

“ไม่ได้ น่าเกลียดมาก ให้ใครเห็นไม่ได้” หลินซีเฉินยังเด็กและรักษาหน้าตาเป็นที่สุด

หลินซินเหยียนวางนมไว้ตรงหน้าเขา “อยากกินอะไร พรุ่งนี้ แม่จะทำให้กินนะ”

หลินซีเฉินส่ายหน้า แล้วหลุบสายตา และยัดข้าวเข้าปากของเขา ดูหดหู่เล็กน้อย

หลินซินเหยียนเข้าไปกอดเข้าแล้วพูดอย่างเจ็บปวด “เสี่ยวซี เป็นอะไรไป? เจ็บแผลที่หัวเหรอลูก?”

“ไม่ใช่” เขาอารมณ์ไม่ดีไม่ใช่เพราะเจ็บ แต่เป็นเพราะหลินลุ่ยซีเรียกคนไร้หัวใจคนนั้นว่าพ่อ

เขาไม่ได้เลี้ยงพวกเขามา

ทำไมถึงไปเรียกเขาว่าพ่อ?

เขากำลังถือตะเกียบ แต่เมื่อหลินลุ่ยซีเรียกจงจิ่งห้าวว่าพ่อ เขาก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

“งั้นเป็นอะไรลูก?” หลินซินเหยียนก้มลงดูลูกชาย

“ไม่เป็นไรครับ ก็แค่เจ็บแผลแล้วอารมณ์เสีย”

หลินซินเหยียนก้มลงจูบหัวของเขา “ขอโทษนะลูก แม่ไม่ได้ปกป้องลูกให้ดี”

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแม่” เพื่อป้องกันไม่ให้หลินซินเหยียนเป็นกังวลหลินซีเฉินได้ระงับอารมณ์และเริ่มกินข้าวคำโต

รถของจงจิ่งห้าวจอดที่หน้าโรงแรมซ่างหวง

เขานั่งอยู่ในรถและดูคลิปที่หลินซินเหยียนถูกถอดเสื้อ เป็นคลิปที่ไม่มีเสียงมีแต่ภาพ เห็นได้ชัดเจนว่าระหว่างที่เหอรุ่ยเจ๋อสัมผัสเธอ เขาพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาไม่ทันได้สังเกตสิ่งนั้น เขามัวแต่สนใจมือของเหอรุ่ยเจ๋อและมุมหางตาเขาก็กระตุก

ภาพมาถึงตอนที่เหอรุ่ยเจ๋อเริ่มปลดกระดุมกางเกงของหลินซินเหยียนก็จบลงพอดี

เขาปิดคลิปนั้นแล้วโทรหากวนจิ้ง

เมื่อรับสายกวนจิ้งรีบพูดขึ้น “เหอรุ่ยสิงโทรหาผมแล้ว คาดว่าอยากจะเจอคุณ ผมไม่ได้รับ ผมคิดว่าเขาคงไม่ยอมแพ้”