กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 13

หลินซินเหยียนแข็งทื่อไปทั้งตัว เธอไม่คิดเลยว่าจู่ๆ เหอรุ่ยเจ๋อจะกอดเธอ

พอดึงสติกลับมาได้แล้ว ก็ขัดขืน

จากมุมที่จงจิ่งห้าวมองอยู่ตอนนี้ มันเป็นการผลักแบบออดอ้อน

คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันอย่างไม่ทันตั้งตัว

ไป๋จวู่เวยพูดด้วยท่าทางเหมือนไม่ได้ตั้งใจ “ไม่คิดเลยว่า เธอจะมีแฟนแล้วนะ”

จงจิ่งห้าวรู้สึกเบื่อหน่ายอย่างบอกไม่ถูก

เหยียบคันเร่งจนสุด พุ่งออกไปด้วยความเร็ว

ไป๋จวู่เวยเม้มปาก “นายโกรธเหรอ? ”

จงจิ่งห้าวหัวเราะเยาะ “ทำไมฉันต้องโกรธด้วย? ”

เธอเคยท้องแล้ว ก็ต้องมีแฟนอยู่แล้วสิ!

ความรู้สึกที่รับรู้ว่าเธอมีแฟนกับเห็นกับตานั้นไม่เหมือนกัน มันก็แค่รู้สึกไม่สบายใจอย่างแปลกประหลาดเท่านั้น!

รถมาถึงยังที่พักของไป๋จวู่เวยอย่างรวดเร็ว เธอไม่ได้ลงรถในทันที แต่มองมาที่จงจิ่งห้าวแทน “นายจะไม่ขึ้นไปนั่งหน่อยเหรอ? ”

เหมือนกับว่ากลัวเขาจะปฏิเสธ ไป๋จวู่เวยรีบพูดเสริมต่อว่า “อะห้าว ฉันเตรียมของที่นายชอบกิน——”

“จวู่เวย”จงจิ่งห้าวตัดบทเธอ เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร จิตใจว้าวุ่น ยื่นมือไปลูบผมของเธอ “วันนี้ฉันไม่ขึ้นไปแล้ว เธอรีบพักผ่อนเถอะ”

“แต่——”ท้ายที่สุดไป๋จวู่เวยก็ไม่ได้พูดอะไร ลงจากรถอย่างเชื่อฟัง “นายก็ขับรถช้าๆ นะ”

จงจิ่งห้าวตอบรับเบาๆ แล้วก็ขับรถออกไป

ราวกับว่าใช้ความเร็วอย่างมากตลอดทั้งทาง ตอนที่กลับมาถึงบ้านนั้นหลินซินเหยียนยังไม่กลับมา

เขาปลดกระดุมเสื้อของตัวเอง “เธอออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่? ”

“ตอนบ่าย” ป้าหยูรับเสื้อคลุมในมือของเขาไป “ตอนนี้จะทานอาหารเย็นไหมคะ? ”

“รออีกหน่อย”ตอนนี้เขายังไม่อยากอาหาร

กระดุมสองเม็ดบนเสื้อของเขาถูกปลดออก ทั้งๆ ที่มันไม่ได้แน่นแล้ว แต่เขาก็ยังรู้สึกอึดอัด

ความรู้สึกแปลกประหลาดแบบนี้ ทำให้เขารู้สึกไม่สบาย!

เขาเปิดประตูห้องทำงาน โน๊ตที่หลินซินเหยียนทิ้งไว้ให้เขายังวางอยู่บนโต๊ะ เขาหยิบขึ้นมา แล้วก็หัวเราะออกมาหนึ่งครั้งอย่างเย็นชา “อยู่ต่อนหน้าฉันก็เล่นบนทรมานตัวเอง แล้วก็ไปเที่ยวกับผู้ชายด้วยในเวลาเดียวกัน หลินซินเหยียน เธอนี่เยี่ยมไปเลย!

เขาขยำกระดาษนั้นจนเป็นลูกบอล

หลินซินเหยียนเรียกรถกลับมา เหอรุ่ยเจ๋อจะมาส่งเธอ แต่ว่าเธอไม่อยากให้เหอรุ่ยเจ๋อรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับจงจิ่งห้าว ก็เลยปฏิเสธไป

ที่บ้านมีเพียงแค่ป้าหยู หลินซินเหยียนนึกว่าจงจิ่งห้าวยังไม่กลับมา ก็รู้สึกโล่งใจไปไม่น้อยเลย

ป้าหยูเห็นว่าหลินซินเหยียนอารมณ์ดี ก็เลยถามว่า “มีเรื่องอะไรน่ายินดีเหรอคะ? ”

ที่จริงไม่มีหรอก หลินซินเหยียนยิ้ม “แค่รู้ว่าพอเขาไม่อยู่ แล้วฉันเป็นอิสระขึ้นหน่อยค่ะ”

ป้าหยู，“……”

“ความหมายของเธอ คือฉันเป็นส่วนเกินใช่ไหม? ” หุ่นที่สูงยาวของเขา ยืนพิงประตูห้องทำงานอย่างเกียจคร้าน และเสียดสีอย่างไม่สนใจไยดี

เสียงนี้——

หลินซินเหยียนหันไปด้วยร่างกายที่แข็งทื่อ ก็เห็นผู้ชายที่กำลังยืนพิงประตูอยู่ ท่าทางดูมืดมน

ทำ ทำไมเขาถึงอยู่บ้านล่ะ?

พอกลับมาไม่เห็นเขา สัญชาตญาณของหลินซินเหยียนก็นึกว่าเขาไม่อยู่ ดังนั้น ก็พูดออกไปโดยที่ไม่ได้คิดให้มากมาย

“ฉัน——”หลินซินเหยียนกำลังจะอธิบาย จงจิ่งห้าวก็เดินผ่านเธอและตรงไปยังห้องอาหาร และเรียกให้ป้าหยูเสิร์ฟอาหาร

หลินซินเหยียนนั่งลงที่โต๊ะ พยายามจะอธิบาย แต่ก็หาข้อแก้ตัวไม่ได้

ตั้งแต่เริ่มต้นจงจิ่งห้าวยังไม่มองเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ว่าตอนที่กินข้าวเสร็จแล้วนั้น เขาก็พูดว่า “เธอเข้ามากับฉันหน่อย”

หลินซินเหยียนตอบเบาๆ เธอไม่ได้มีความจำเป็นต้องโกหก

“เอกสารนี้ฉันช่วยคุณแปลได้ แต่ว่า——”หลินซินเหยียนไม่ได้โลภ ที่อยากจะได้ประโยชน์จากมัน แต่ว่าตอนนี้เธอไม่มีอะไรเลย ทำได้แค่ทำเกินความสามารถเอาแล้วกัน

จงจิ่งห้าวมองเธออย่างแน่วแน่แม้ว่าจะมีเรื่องวุ่นวายก็ตาม ไม่รอให้เธอพูด เขาเอ่ยปากเตือนเธอไว้ก่อน “ถ้าเกิดว่าเธอจะบอกว่าที่ดินในอ่าวรีพัลส์เบย์ ฉันรับปากไม่ได้หรอกนะ หลินซื่อกรุ๊ปของพวกเธอไม่มีความสามารถพอที่จะได้มันหรอก”

เมื่อกี้หลินซินเหยียนกำลังอยากจะพูดเรื่องนี้อยู่พอดี แต่ว่าไม่ได้ให้หลินกั๋วอัน แต่เป็นการให้ตัวเธอเอง แบบนั้นเธอจะได้มีแต้มต่อ ในการไปต่อรองกับหลินกั๋วอัน

แต่ว่าตอนนี้มันชัดเจนแล้วว่าเขาปฏิเสธ

แค่การแปลฉบับเดียว แลกกับที่ดินมันก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

“ถ้ายังงั้นให้เงินฉันแล้วกัน” เนื่องจากตอนนี้ยังไม่สามารถเอาสินสอดทองหมั้นของแม่กลับมาได้ ถ้ายังงั้นก็หาเงินก่อน เพื่อรับรองชีวิตของแม่ แล้วต่อไปก็มีลูกน้อย เธอต้องหาเงินเยอะและเยอะมาก เพื่อรับรองชีวิตของเธอ

หลินซินเหยียนพลิกเอกสารดู มี20กว่าหน้า “หน้าละร้อย ฉันก็ไม่ได้โกงคุณนะ”

จงจิ่งห้าว“……”

ตระกูลหลินไม่มีเงินขนาดนั้นเลยเหรอ?

การกระทำของผู้หญิงคนนี้ ทำไมยิ่งนับวันยิ่งมองไม่ออก?

จงจิ่งห้าวไม่ได้พูดอะไร หลินซินเหยียนก็นึกว่าเขาไม่ยอม “นี่มันไม่แพงแล้วนะ ถ้าเกิดว่าคุณคิดว่ามันแพงเกินไป งั้นฉัน……ลดให้นิดหน่อยเอาไหม? ”

“ไม่ต้อง ทำอย่างที่เธอพูดนั่นแหละ”

“ถ้ายังงั้นก็ได้” หลินซินเหยียนหยิบเอกสาร และลุกขึ้นจากโต๊ะ “ฉันคงต้องใช้เวลาสักพัก ฉันเอากลับห้องก่อนนะ เดี๋ยวแปลเสร็จแล้วจะเอามาให้”

“เดี๋ยวก่อน”

“หืม？”

หลินซินเหยียนมองไปที่เขาอย่างสงสัย

สายตาของเขามืดมน เหมือนกับเป็นคำเตือน “ฉันหวังว่าเธอจะเข้าใจเรื่องหนึ่ง”