กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 14

“เรื่องอะไรเหรอ? ” หลินซินเหยียนสับสน

จงจิ่งห้าวลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินต้านแสงไฟเข้ามา ย่างก้าวของเขานั้นมั่นคงและเชื่องช้า สุดท้ายก็ยืนอยู่ตรงหน้าของหลินซินเหยียน แล้วก็มองเธอจากมุมสูง “ตอนที่อยู่ในสถานะความสัมพันธ์สามีภรรยากับฉัน อย่าไปจู๋จี๋กับผู้ชายคนอื่นมั่วซั่ว”

ไม่ว่าจะแต่งงานกับเพราะเหตุผลอะไร แต่ห้ามสวมเขาให้เขาในระหว่างการแต่งงาน!

นี่คือเส้นตายของเขา และก็เป็นศักดิ์ศรีของผู้ชาย!

หลินซินเหยียนไม่ตอบสนองเป็นเวลานาน เธอไปจู๋จี๋กับใครกัน?

เธอตอบโต้โดยสัญชาตญาณ “แต่ว่าคุณก็ค้างคืนที่นี่กับผู้หญิงคนอื่นไม่ใช่เหรอ? ถ้ายังงั้นฉันต้องขอคุณเรื่องนี้ในฐานะภรรยาด้วยรึเปล่า? ”

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม “ฉันไม่ได้นอนกับเธอ”

หลินซินเหยียนอึ้งไป ก็เห็นอยู่ว่าเมื่อคืนไป๋จวู่เวยค้างคืนที่นี่

ไม่ได้นอนด้วยกัน แล้วใครจะเชื่อ?

เดี๋ยวก่อนนะ จะนอนหรือไม่นอน แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วยล่ะ?

สีหน้าของจงจิ่งห้าวเปลี่ยนไป นี่เขากำลังทำอะไรอยู่?

หลินซินเหยียนไม่อยากมีปัญหากับเขา น้ำเสียงก็อ่อนลง “ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำตามที่คุณบอก ถ้ายังงั้นฉัน……”

เธอเขย่าเอกสารในมือ ความหมายนั้นชัดเจนมาก

จงจิ่งห้าวตอบรับอย่างนิ่งเรียบ ในน้ำเสียงนั้นมีความขุ่นเคืองอยู่ ไม่ใช่ขุ่นเคืองหลินซินเหยียนนะ แต่ว่าเป็นตัวเองต่างหาก!

ตัวเองเป็นอะไร ทำไมต้องไปอธิบายให้เธอฟังด้วย!?

บ้าไปแล้ว！

พฤติกรรมที่ผิดปกตินี้ ทำให้เขารู้สึกอึดอัดมาก!

รังเกียจเสียด้วยซ้ำ！

เพราะว่าหลินซินเหยียนได้งานในร้านอาหาร ก็เลยอยากจะแปลเอกสารให้เสร็จไวๆ

จนถึงเที่ยงคืน เธอทำเสร็จไปครึ่งหนึ่ง ก็รู้สึกง่วงมากแล้ว

เพื่อที่จะให้ตัวเองรู้สึกสดชื่น เธอถือเอกสารไปที่ห้องนั่งเล่น ในเวลานี้ทั้งคฤหาสน์นั้นเงียบมาก จงจิ่งห้าวกับป้าหยูน่าจะหลับปุ๋ยไปแล้ว

เธอวางเอกสารลงบนโต๊ะกาแฟ ไปเทน้ำอุ่นหนึ่งแก้วในครัว วางแก้วลง กลับไปที่ห้องนั่งเล่นและนั่งลงบนพรม แล้วก็นั่งทำงานต่อไป

จงจิ่งห้าวหิวน้ำ ลงมาเทน้ำจะดื่มกลางดึก ก็เห็นว่าหลินซินเหยียนยังนั่งแปลเอกสารอยู่ คิ้วของเขาก็เริ่มขมวดเข้าหากัน

แต่ว่าไม่ได้พูดอะไร หลินซินเหยียนเห็นเขา ก็ไม่ได้ทักทายก่อน

จงจิ่งห้าวเคยชินกับการไม่มีคนนอกอยู่ที่บ้าน พอเห็นว่ามีน้ำวางอยู่บนโต๊ะ ก็ยกขึ้นมาดื่ม

“นั่นมัน——”

หลินซินเหยียนอยากจะเตือน ว่านั่นคือแก้วที่เธอได้ใช้ไปแล้ว แต่ยังไงก็ตาม จงจิ่งห้าวดื่มมันไปแล้ว เธอก็ไม่รู้ว่าจะพูดต่อไปยังไงดี

จงจิ่งห้าวมองเธอแว๊บหนึ่ง เหมือนกับเข้าใจว่าเธอมีอะไรจะพูดแต่ว่าสุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกมา จ้องไปที่ใบหน้าของเธอสักครู่ แล้วก็ก้มหน้าลง ภายใต้แสงไฟสีขาวสว่างวาบ เขาก็พบว่ามีรอยริมฝีปากที่ทับซ้อนกันอยู่

รอยครึ่งหนึ่งนั้นเป็นตำแหน่งที่เขาดื่มน้ำเมื่อกี้นี้

เห็นได้ชัดว่าตรงที่ริมฝีปากเขาแตะโดนเมื่อกี้นี้ ถูกคนใช้มาก่อนหน้านี้แล้ว บวกกับปฏิกิริยาของหลินซินเหยียนเมื่อกี้นี้ ก็แน่ใจได้เลยว่าเป็นเธอ

หลินซินเหยียนก้มหน้า ทำเป็นเหมือนไม่เห็นอะไรทั้งนั้น และก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น

แต่ว่าใบหน้าของเขา กลับรู้สึกร้อนขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด

พวกเขาเป็นคนไม่คุ้นเคยกันมาก มาใช้แก้วเดียวกัน มันค่อนข้างเป็นการกระทำที่ใกล้ชิดกันเกินไป

ถึงแม้จะบอกว่าเขาไม่ได้เจตนา แต่ว่าหลินซินเหยียนยังคงรู้สึกเขินอาย

จงจิ่งห้าวขยับริมฝีปาก แล้วก็เลียริมฝีปากล่างของตนเอง เขาไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ ดื่มน้ำที่เหลือในแก้วลงไป

เขาวางแก้วเปล่าในมือลง แล้วก็เดินไปมองนาฬิกา นี่มันตีหนึ่งแล้ว “ยังไม่นอนเหรอ? ”

หลินซินเหยียนก้มหน้าลง เธอไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา “ฉันยังไม่ง่วง”