กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 130

กลางดึกที่เงียบสงบ

จงจิ่งห้าวจอดรถภายในวิลล่าและลดไฟลง เขาเปิดประตูรถแล้วลงจากรถ

เดินผ่านสวนด้านหน้าถึงประตูวิลล่า เขาผลักประตูที่สูงใหญ่ ไฟเหลืองนวลเปิดอยู่ภายในห้องรับแขก เงียบสงบ เหมือนกับทุกสรรพสิ่งเข้าสู่นิทราและไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

เธอถอดเสื้อนอกแล้วทิ้งลงโซฟา ดึงคอเสื้อแล้วเดินไปยังห้องที่หลินซีเฉินนอนหลับอยู่

เขาเปิดประตูและไฟในห้องยังเปิดอยู่ เขาเห็นหลินซินเหยียนกอดหลินลุ่ยซี นั่งหลับอยู่ข้างเตียง

ดวงตาของหลินลุ่ยซีแดงก่ำเหมือนเพิ่งร้องไห้มา ตอนนี้หลับแล้ว อาจจะร้องไห้เพราะน้อยใจ

จงจิ่งห้าวไม่ได้กลับมา เธอนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขกไม่ยอมเข้านอนและบอกว่าจะรอพ่อ

หลินซินเหยียนจะเกลี้ยกล่อมยังไงก็ไม่ยอม

จนเกือบเที่ยงคืน เธอง่วงจนตาแทบปิดก็ยังฝืนทนและไม่ยอมเข้านอน หลินซินเหยียนจึงใจแข็งอุ้มเธอเข้าห้อง เธอร้องไห้อยู่พักหนึ่งแล้วถามหลินซินเหยียนว่าพ่อไม่ต้องการเธอแล้วใช่รึเปล่า

หลินซินเหยียนกอดเธอและหอมแก้มเธอแล้วบอกว่าไม่ใช่

แต่เธอไม่เชื่อ เด็กที่โตมาในครอบครัวเลี้ยงเดี่ยวมักขาดความรู้สึกปลอดภัย หลินลุ่ยซีก็เป็นอย่างนั้น

เธออยู่ในอ้อมกอดของหลินซินเหยียนและพูดอยู่หนึ่งคำว่า เธอเป็นเด็กไม่มีพ่อ

เธอร้องไห้ หลินซินเหยียนก็ร้องไปกับเธอด้วย

จนเธอร้องไห้จนเหนื่อยแล้วหลับไปในอ้อมกอดของหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนเองก็ไม่ปล่อยเธอ กอดเธอจนหลับไป

หลินซีเฉินหลับอยู่ด้านในสุดบนเตียงกว้าง ต่อให้พวกเขานอนด้วยกันสามคนก็ยังไม่รู้สึกว่าเตียงนั้นคับแคบ จงจิ่งห้าวเดินไปที่ข้างเตียง เขาดึงมือของหลินซินเหยียนที่กอดหลินลุ่ยซีออกอย่างเบามือ โอบแขนของเธอรอบคอเขา แล้วโอบแขนรอบเอวของเธอและโอบกอดเธอ

หลินซินเหยียนรู้สึกว่ามีคนมาขยับตัวเธอ เธอจึงลืมตาขึ้นแล้วเห็นจงจิ่งห้าว เธอก็หายง่วงทันที “คุณ...”

“ชู่!”

เขาส่งสายตาปราม

หลินซินเหยียนเก็บคำพูดที่ติดอยู่ที่มุมปากแล้วปล่อยให้เขาอุ้มเธอออกจากห้องไป

จงจิ่งห้าวอุ้มเธอขึ้นไปชั้นบน

“คุณดื่มเหล้ามาเหรอคะ?” หลินซินเหยียนถาม

ตัวเขามีกลิ่นแอลกอฮอล์แรงมากและผสมรวมกับกลิ่นน้ำหอม

“อือ”

หลินซินเหยียนช้อนตาลง “ไปดื่มกับใครมาคะ?”

จงจิ่งห้าวไม่อยากจะพูดถึงเหอรุ่ยหลินจึงพูดออกไปว่า “คนไม่สำคัญ”

หลินซินเหยียนยิ้มแต่กลับไม่พูดอะไร

จงจิ่งห้าวสังเกตเห็นเธอยิ้มอย่างไม่จริงจังจึงถาม “ยิ้มอะไร?”

หลินซินเหยียนพูดทีเล่นทีจริง “คุณเป็นคนมีครอบครัว จะไปเที่ยวเล่นนอกบ้านไม่ได้นะคะ”

จงจิ่งห้าวหัวเราะเบาๆ แล้วดีดหน้าผากเธอ “ไม่อยากให้ฉันไปเที่ยวนอกบ้านก็ให้ฉันกินให้อิ่มสิ”

ในขณะที่พูดเขาก็ใช้เท้าเตะประตูห้องที่ชั้นสองให้เปิดออก

หลินซินเหยียนไม่เคยเข้ามาในห้องนี้เลย ไฟในห้องสลัวกว่าปกติ เงาหลากหลายกระจายไปทุกมุม เทียบกับห้องที่ชั้นล่าง ห้องนี้ตกแต่งด้วยสีที่เข้มกว่า สีหลักคือสีดำ สีเทา เต็มไปด้วยความแข็งแกร่งและกดดัน

เขาวางหลินซินเหยียนลงบนเตียงกว้างและนุ่ม ตัวเธอฝังลงไปและเขาก็เอนตัวลงมาครึ่งหนึ่ง แขนของเขาแนบอยู่ข้างลำตัวเธอ

เขาอยู่ในท่าคร่อมและมองเธอลงมา

หลินซินเหยียนถูกมองทั่วจนอึดอัดและหันหน้าหนีเล็กน้อย

จงจิ่งห้าวหันหน้าเธอกลับมาไม่ให้เธอหลบได้อีก

“มองฉัน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่งการ

เขาจับมือเธอวางไว้ที่หัวใจของเขาโดยมีเสื้อคั่นกลางระหว่างผิวหนังของเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียต่ำและแหบพร่า “เธอจะตอบแทนฉันยังไง?”

“ตอบแทน...อะไรคุณ?” หลินซินเหยียนตัวแข็งทื่อไปหมดไม่กล้าแม้แต่จะขยับ

กลัวว่าเขาจะทำเรื่องที่ไม่สามารถจะควบคุมได้

เขาลดแขนลงและตัวทั้งตัวก็ทาบทับลงแนบสนิทกับตัวเธอ หัวของเขาฝังงลงที่ซอกคอ ไล่จูบอย่างหื่นกระหายไปตามผมหอมของเธอ ซอกคอ ติ่งหู...

ลมหายใจของเขาร้อนผะผ่าว หลอมรวมเธอเข้าเกี่ยวพัน ให้เธอสับสนและจั๊กจี้

เธอตัวแข็งทื่อ

เขายังอดกลั้น “ฉันทำเพื่อเธอ เสน่ห์ความเป็นชายก็ใช้แล้ว เธอไม่ควรจะตอบแทนฉันเหรอ?”

“ฉํนไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไร” หลินซินเหยียนพยามแกล้งทำเป็นสงบนิ่งแต่มือบนผ้าห่มกำแน่นแล้ว และผ้าห่มเรียบก็มีรอยย่น

เขาใช้ปากกับติ่งหูของเธอ ใช้แรงเพื่อครอบครองมัน หลินซินเหยียนใช้แรงผลักเขา “คุณเมาแล้ว...”

“ฉันไม่เมา ฉันรู้ตัวดีว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่” เขาพูดทุกคำหนักแน่นโดยเฉพาะคำว่าฉัน