กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 142

หลินลุ่ยซีดูเหมือนจะได้ยินเสียงของเขาเลือนราง นอนอยู่ในอ้อมกอดของหลินเซียนเหยียน และพูดสะลึมสะลือ “ต้องการ”

เธอต้องการพ่อ

เด็กน้อยง่วงนอนเกินไป และไม่มาติดแหง่เขาอีก หลินเซียนเหยียนปิดหูของเธอเพื่อไม่ให้เธอฟัง และตบหลังเธอเบาๆเพื่อกล่อมให้เธอหลับ

หลินลุ่ยซีพูดเสียงงอแงออกมา และแนบในอ้อมกอดของหลินเซียนเหยียน

หลินเซียนเหยียนกอดเธอไว้แน่น

จงจิ่งห้าวเอียงตัวมา ดวงตาจ้องอยู่บนมือของหลินลุ่ยซี มือของเด็กน้อยขาวนุ่ม จ้ำม่ำ และสัมผัสที่หน้าอกของหลินเซียนเหยียน

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้สัมผัสมัน แต่ด้วยสายตาของเขารับรู้ความสึกแบบนั้น และหัวใจก็สั่นหวั่นไหว

เมื่อรู้สึกได้ถึงการจ้องมองที่เร่าร้อนของจงจิ่งห้าว หลินเซียนเหยียนรีบดึงผ้าห่ม มาคลุมมือเล็กๆของหลินลุ่ยซีจากนั้นก็หลับตาและแกล้งทำเป็นหลับ

ตอนนี้เธอไม่รู้สึกง่วง แต่ก็ไม่อยากพัวพันกับจงจิ่งห้าว ดังนั้นจึงควรแกล้งหลับจะดีกว่า

จงจิ่งห้าวถอนหายใจยาว ทำไมชะตาชีวิตของเขา ถึงได้ขมขื่นขนาดนี้?!

เห็นได้ชัดว่าของอยู่ตรงหน้า แต่แตะต้องไม่ได้เลย

เขาพลิกตัว ยืดขานอนหงาย มองโคมไฟคริสตัลบนเพดาน นัยน์ตาคมลึกๆ ซ่อนอาการตื่นเต้นไม่ได้

เดิมทีหลินเซียนเหยียนแสร้งทำเป็นหลับ แต่แล้วก็เผลอหลับไปจริงๆ ในขณะที่จงจิ่งห้าวพลิกตัวไปมา แต่ก็นอนไม่หลับเลย

ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้นนั่ง เอียงหัวจ้องมองไปที่แม่และลูกสาวที่นอนหลับใหล

ความขมขื่นในใจ ก็บ่นพึมพำกับตัวเองว่า “คุณทั้งสองคนมาที่นี่เพื่อทวงหนี้ใช่ไหม ชาติที่แล้วฉันคงฆ่าคนในครอบครัวของคุณจนหมด ในชาตินี้ พวกคุณมาเพื่อทรมานฉัน”

เขาเป็นผู้ชายปกติ เขาไม่ได้แตะต้องผู้หญิงเป็นเวลานาน เมื่อเห็นหลินเซียนเหยียนนอนอยู่ตรงนี้ ก็ต้องมีความรู้สึก

เขาถอนหายใจยาว ลุกขึ้นจากเตียงไปอาบน้ำ พยายามจะดับไฟเสน่ห์หานั้น

คืนนี้ จนกระทั่งรุ่งสางจงจิ่งห้าวค่อยหลับ

ตอนที่เขาตื่นหลินเซียนเหยียนก็ลุกไปแล้ว และไปที่ร้านเพื่อเตรียมการขั้นตอนสุดท้าย เพราะพรุ่งนี้เป็นวันเปิดร้าน

ป้าหยูเตรียมอาหารเช้าไว้แล้ว จงจิ่งห้าวไม่ทานก็ออกไป

ป้าหยูบอกว่าอยากพาหลินซีเฉินไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ต และถามจวงจื่อจิ่นว่าได้ไหม “คุณวางใจได้ปลอดภัยแน่นอน มีคนขับรถตามไปด้วย”

ไหนๆก็อาศัยอยู่ด้วยกันแล้ว จวงจื่อจิ่นไม่สามารถปฏิเสธได้เลยตอบตกลง “หัวของเสี่ยวซียังบาดเจ็บ พวกคุณกลับมาเร็วๆนะ”

“ตกลง ตกลง พวกคุณมีอะไรต้องการซื้อไหม? ฉันจะซื้อมาให้” ป้าหยูยิ้มอย่างมีความสุข

“ไม่มีค่ะ” จวงจื่อจิ่นยิ้ม

หลินซีเฉินกำลังนั่งอยู่บนโซฟา มองไปที่ป้าหยู ตาที่กลมโตของเขากลอกไปมา รู้ทั้งรู้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บ ยังต้องการพาเขาไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตอีก?

ทำไมเขารู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ?

เมื่อคืนป้าหยูก็คิดไว้แล้ว รอให้หลินเซียนเหยียนและจงจิ่งห้าวออกจากบ้านไปแล้ว จะพาหลินซีเฉินไปที่บ้านของจงฉีเฟิง

ถ้าไม่ตรวจสอบให้ชัดเจนว่าเด็กสองคนนี้เป็นของจงจิ่งห้าวจริงหรือเปล่า เธอไม่วางใจ

ก็เหมือนความในใจของเธอ อัดแน่นอยู่ในใจตลอด ทานข้าวไม่อร่อย นอนไม่หลับ

“ฉันเตรียมพร้อมแล้ว พวกเราไปกันเถอะ” ป้าหยูยิ้ม “ฉันอุ้มเธอ เธอยังบาดเจ็บที่ศีรษะอยู่”

“ไม่ต้อง ผมเดินไปเองได้” หลินซีเฉินก็อยากรู้ว่าป้าหยูจะทำอะไร

เขาอาศัยอยู่ที่นี่มาระยะหนึ่งแล้ว และมั่นจได้ว่าเธอไม่ใช่คนเลว และคงจะไม่ตกอยู่ในอันตราย

“ก็ดี” ป้าหยูจูงมือ พาเขาไปที่ทางเดินห้องโถงเพื่อช่วยเขาเปลี่ยนรองเท้า และพาเขาออกไป

พอขึ้นรถโชว์เฟอร์ถาม “ไปซุปเปอร์มาร์เก็ตใช่ไหม?”

“ไม่ใช่ ไปบ้านเก่า”

โชว์เฟอร์หันกลับมามองเธอ แล้วมองไปที่หลินซีเฉิน ซึ่งดูเหมือนจะเข้าใจความตั้งใจของเธอ หันตัวกลับไป และขับรถไปอย่างเงียบๆ

หลินซีเฉินจงใจถามว่า “บ้านเก่าอยู่ที่ไหน?”

“มันเป็นบ้านของคุณปู่” ในสมองของป้าหยู ก็ยอมรับแล้วว่าหลินซีเฉินและหลินลุ่ยซีเป็นลูกของจงจิ่งห้าว

เธอรู้สึกว่าหลินเซียนเหยียนไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายแบบนั้น

ถ้าเธอมีแฟนแล้ว ทำไมยังต้องมาพัวพันกับจงจิ่งห้าว?