กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 141

พวกเขากลับเข้าไปที่วิลล่า หลินเซียนเหยียนให้กุญแจรถแก่เขา “รถยังอยู่ในโรงแรม”

“ฉันให้กวนจิ้งไปขับ”

เมื่อได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว หลินลุ่ยซีที่นั่งบนโซฟาก็หันหัวมามอง เมื่อเห็นพวกเขาก็เลื่อนตัวลงมาจากโซฟาและรีบวิ่งมา วิ่งไปให้จงจิ่งห้าวอุ้มแต่ไม่ใช่ให้หลินเซียนเหยียนอุ้ม เธอเงยหน้าขึ้น “แด๊ดดี้แด๊ดดี้ทำไมกลับมาช้าจัง ทานข้าวหรือยัง?”

เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆมีใบหน้าที่ขาวเนียนราวกับหยก ไร้เดียงสาไม่มีพิษภัย ดวงตาที่สดใสเบิกกว้างขึ้น จ้องมองเขา

เหมือนดั่งนางฟ้า

จงจิ่งห้าวอุ้มเธอขึ้นมา และพูดอย่างอย่างใจเย็น “ฉันกับหม่ามี๊ของลูกทานข้าวนอกบ้านแล้ว”

ว้าว ดวงตาของหลินลุ่ยซีสดใส คุณพ่อกับคุณแม่ความสัมพันธ์ดีขนาดนี้เลยเหรอ?

พวกเขาทั้งสองคนกำลังออกเดทกันหรือเปล่า?

มีความสุขมาก

“หม่ามี๊คะ ที่แด๊ดดี้พูดจริงหรือเปล่าคะ”

หลินเซียนเหยียนควบคุมอารมณ์ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “จริงจ้ะ”

“ถ้าอย่างนั้นต่อไปนี้ แด๊ดดี้กับหม่ามี๊พาพี่ชายกับหนูออกไปทานข้าวข้างนอกได้ไหม?” หลินลุ่ยซีจับคอเสื้อของจงจิ่งห้าวไว้ จับไว้แน่น แล้วจ้องมองเขาอย่างคาดหวัง

จงจิ่งห้าวก้มหัวลงเหลือบมอง มือเล็กๆที่จับคอเสื้อของเขา คอเสื้อที่เรียบเต็มไปด้วยรอยยับ

แต่เขาไม่ได้โกรธ แต่กับมีรอยยิ้มบนใบหน้า “ดูความประพฤติของหม่ามี๊ของลูก”

…...?

หมายความว่าไง?

หลินลุ่ยซีไม่เข้าใจว่ามันหมายความว่าอย่างไร ดวงตากลมโตของเธอ เหมือนกับองุ่นดำ และถามอย่างไร้เดียงสา “เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับหม่ามี๊ค่ะ?”

สีหน้าหลินเซียนเหยียนดูไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย ลำบากใจเล็กน้อย เธอเอื้อมมือไปกอดลูกสาว “หม่ามี๊จะพาหนูไปนอน”

หลินลุ่ยซีกอดคอของจงจิ่งห้าวไว้แน่น และไม่เต็มใจทำตามที่หลินเซียนเหยียนพูด

ป้าหยูยืนอยู่ที่ประตูห้อง “เด็กคนนี้ บ่นทั้งวัน สักพักก็ถามแด๊ดดี้จะกลับมาเมื่อไหร่ ควรเข้านอนแล้วก็ไม่ยอมนอน นั่งรออยูบนโซฟาในห้องรับแขก”

จงจิ่งห้าวพูดว่าเด็กสองคนนี้ไม่ใช่ของเขา แต่ทำไมพวกเขาถึงสนิทกันจัง?

เธอเชื่อว่าเลือดข้นกว่าน้ำ

ถ้าเด็กสองคนนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา ทำไมถึงสนิทสนมกันได้เช่นนี้?

“จริงเหรอ?” จงจิ่งห้าวบีบแก้มน้อยๆของเธอ แก้มของเธอนุ่ม และก็รู้สึกดีมาก

เด็กน้อยราวกับขี้อาย มุดเข้าไปในอ้อมกอดของเขา

ป้าหยูยิ้ม ครุ่นคิดในใจ เห็นได้ชัดว่านี่คือภาพพ่อและลูกสาว

“ดึกแล้ว พวกคุณไปนอนก่อนเสี่ยวซีหลับไปแล้ว อยู่ในห้องของหม่ามี๊คุณ” ป้าหยูพูดกับหลินเซียนเหยียน

หลินเซียนเหยียนพยักหน้า “ฉันไปดูหน่อย”

“โอเค” หลังจากพูดจบป้าหยูก็เข้าไปในห้อง

หลินเซียนเหยียนกำลังจะผลักประตูห้องของจวงจื่อจิ่น หลินลุ่ยซีก็พูดว่า “คืนนี้ หนูจะนอนกับแด๊ดดี้”

หลินเซียนเหยียนขมวดคิ้ว

โดยไม่รอคำตอบจากเธอ จงจิ่งห้าวก็อุ้มเด็กน้อยขึ้นไปชั้นบน พร้อมกับบอกหลินเซียนเหยียน “เดี๋ยวคุณค่อยขึ้นมา”

หลินเซียนเหยียนกำลังจะปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นหลินลุ่ยซีอยู่ในอ้อมกอดของเขา คำพูดที่จะปฏิเสธก็กลืนลงลำคอ

เธอเปิดประตูเบาๆ และโคมไฟบนหัวเตียงของห้องยังเปิดอยู่ จวงจื่อจิ่นยังไม่หลับ หลินซีเฉินกำลังนอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของเธออย่างสบาย

หลินเซียนเหยียนเดินเข้าไป ดูแผลของลูกชาย อาการบวมบนใบหน้าหายไปแล้ว แต่อาการบาดเจ็บที่ศีรษะยังไม่หาย เธอเอื้อมมือออกไปลูบใบหน้าของลูกชายที่กำลังหลับเบาๆ

“อาการบาดเจ็บดีขึ้นมากแล้ว” จวงจื่อจิ่นพูดเบาๆ “ไม่ต้องห่วง”

เธอเป็นห่วงหลินเซียนเหยียน

“เธอต้องคิดเรื่องของตัวเองบ้าง” ไม่ใช่เรื่องดีที่จะอยู่ที่นี่ไปเรื่อยๆ

“หนูรู้ค่ะ” หลินเซียนเหยียนคิดทบทวนเกี่ยวกับเรื่องนี้ นี่ไม่ใช่ที่พักพิงระยะยาวของเธอ แต่เหอรุ่ยหลินคิดกับเธอเป็นศัตรู ไม่รู้ว่าจะคิดแผนร้ายอะไรอีกหรือเปล่า เพื่อความปลอดภัยของลูกๆ คงต้องอาศัยอยู่ที่นี่ไปก่อนเท่านั้น

“รอเข้าที่เข้าทาง พวกเราค่อยย้ายออปไป หรือไปหาบ้านใหม่”

“เธอรู้ดีแก่ใจ ฉันเห็นเสี่ยวลุ่ยติดเขามาก เวลานานไปฉันกลัวว่ามันจะ……”

หลินเซียนเหยียนก็กังวลเช่นกัน เธอเอื้อมมือไปจับมือของจวงจื่อจิ่น “คุณแม่ ฉันก็กังวล แต่ตอนนี้ถ้าแยกเสี่ยวลุ่ยออกจากเขา คงเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน

ในขณะนี้หลินลุ่ยซีกำลังมีความสุข และจะให้เธอเลิกติดต่อกับจงจิ่งห้าวนั้นเป็นไปไม่ได้

“ฉันเข้าใจ” ตรงจุดนี้จวงจื่อจิ่นเข้าใจมากกว่าหลินเซียนเหยียน วันนี้ท่าทีของหลินลุ่ยซีผิดปกติเหมือนโดนผีเข้าสิง บ่นถึงพ่อตลอด

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

“ดึกแล้ว รีบเข้านอนเร็ว”

“อืม” หลินเซียนเหยียนเหลือบมองลูกชายของเธออีกครั้ง

“ไม่ต้องเป็นห่วง มีฉันอยู่”

หลินเซียนเหยียนลูบผมของลูกชายแล้วออกจากห้อง ห้องรับแขกที่กว้างใหญ่เงียบสงบเหมือนกับว่าเข็มตกลงพื้นยังได้ยิน นาฬิกาที่แขวนตรงผนังอยู่นั้นเป็นเวลาเที่ยงคืน เธอไปอาบน้ำในห้องน้ำ และสวมชุดนอนเรียบร้อยมิดชิดก่อนจะขึ้นไปชั้นบน

จงจิ่งห้าวก็อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย สวมชุดสีเบจเป็นชุดใส่อยู่บ้าน นอนอยู่บนเตียง หลินลุ่ยซีนอนขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขา มือเล็กๆที่อ่อนนุ่มแตะที่หน้าอกของเขา

นี่คือความเคยชินของหลินลุ่ยซี

หลินเซียนเหยียนเดินเข้ามา “ฉันอุ้มเธอไปนอนดีกว่า”