กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 148

หลังจากส่งข้อความเสร็จ เธอเก็บโทรศัพท์ และมองหลินเซียนเหยียนบนเวที เม้มริมฝีปากของเธอให้โค้งขึ้นอย่างเย็นชา

แสงไฟ เสียงเพลงดังขึ้น หลินเซียนเหยียนพูดจบ และก็มาถึงรายการสุดท้ายของโมเดลที่พิเศษที่สุดของวันนี้

รายการสุดท้ายเป็นชุดแต่งงานที่ออกแบบโดยคุณนายเวลเลี่ยน

คุณต้องรู้ว่าคุณนายเวลเลี่ยนไม่ได้ออกแบบเสื้อผ้าเองมาเป็นเวลานานแล้ว ครั้งนี้ ที่ออกแบบชุดแต่งงานนี้ สำหรับการเปิดตัวร้าน LEO

สีขาว สีที่ขาวบริสุทธิ์ที่สุด ให้สีขาวเจิดจ้าดุจหิมะ ที่ทอเป็นชั้นๆของผ้าบางๆ ปกคลุมไปด้วยดอกกุหลาบและอัญมณีที่ทอจากผ้าซาติน ส่องประกายด้วยเสน่ห์ทั้งงดงามและสง่างาม ทำให้รู้สึกว่าสุดยอดที่สุด

หลินเซียนเหยียนยืนอยู่ด้านล่างเวทีจ้องมองด้วยความเหม่อลอย

ชุดแต่งงาน เป็นสิ่งที่คาดหวังจากความรัก และความปรารถนาแห่งความสุข

และเธอแต่งงานแล้ว ไม่เคยสวมชุดแต่งงาน ไม่จัดงานแต่ง ไม่มีพิธีการ ไม่มีชุดแต่งงาน และแม้แต่ทะเบียนสมรสเธอและสามีก็ไม่ได้ไปทำเรื่องที่สำนักงานอำเภอเอง

“พี่หลิน” ฉินยาเดินมา ยื่นโทรศัพท์ให้เธอ “โทรศัพท์ของคุณ”

เมื่อกี้เธอขึ้นเวที ฉินยาช่วยเธอเก็บโทรศัพท์ไว้

หลินเซียนเหยียนรับมา ฉินยาพูดกับเธอว่า “ดูเหมือนว่าเมื่อกี้จะมีข้อความเข้ามา”

หลินเซียนเหยียนเลื่อนหน้าจอ และคลิกที่เนื้อหาในข้อความ หลังจากเห็นข้อความแล้ว ใบหน้าของเธอก็ซีดเซียวทันที ได้ยินชัดว่าเสียงหัวใจกำลังเต้นแรงมาก เหมือนเจ็บปวดกับหัวใจที่แตกสลาย มันทำให้เธอสั่นไปทั้งตัวอย่างควบคุมไม่ได้

“พี่หลิน คุณเป็นอะไร?” ฉินยาสังเกตว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเธอ และรีบพยุงร่างกายที่สั่นของเธอ “ไม่สบายหรือเปล่า?”

หลินเซียนเหยียนส่ายหัว “ฉันไม่เป็นไร”

พูดเสร็จเธอก็จับโทรศัพท์ไว้และเดินออกจากฝูงชน

เมื่อเห็นเธอจากไปอย่างตื่นตระหนก เหอรุ่ยหลินก็เม้มริมฝีปาก และยิ้มเยาะอย่างสะใจ

มีสิ่งนี้ ก็ต้องขอบคุณหลินเซียนเหยียน ในปีนั้นเธอให้เหอรุ่ยเจ๋อไปประเทศA เพื่อตรวจสอบเหตุการณ์ในปีนั้น ในขณะนั้นเขาได้ภาพจากกล้องวงจรในโรงแรม ก็เลยมีภาพในวันนี้

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ก็ต้องขอบคุณเธอ

ถ้าหลินเซียนเหยียนรู้ว่าเป็นเพราะเธอ เขาจะตกใจหรือเปล่า?

เหอรุ่ยหลินยิ้มเยาะเย้ย

หลินเซียนเหยียนขึ้นไปที่ชั้นสองเพียงลำพัง

ที่นี่ไม่มีเสียงรบกวนภายนอกเข้ามา เงียบสงบ

ดูเหมือนว่าพลังในร่างกายของเธอหายไป เธอทรุดตัวลงกับพื้น

ฉากในคืนนั้นผุดขึ้นมาในสมองเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ ซึ่งมีภาพมีเสียงเหมือนภาพยนตร์ ปรากฏเป็นภาพขึ้นมาในสมองของเธอเรื่อยๆ

เธอก้มศีรษะลง และคลิกที่ภาพอีกครั้ง ใบหน้าของเธอชัดเจนมาก เหมือนกับความโชคร้ายในคืนนั้น ในสมองของเธอจำได้อย่างชัดเจน

เธอเคยวาดฝันไว้ โดยหวังว่าจะมอบคืนแรกให้กับผู้ชายที่เธอรัก แต่สุดท้าย……

เพี๊ยะ!

น้ำตาไหลลงบนหน้าจอโทรศัทพ์

หัวใจของเธอก็ตกลงไปในห้วงเหวไม่มีที่สิ้นสุด

ในเวลานี้เธอลืมคิด ลืมทุกอย่าง และตกอยู่ในความตื่นตระหนกและความหวาดกลัว

เธอไม่ต้องการนึกถึงเรื่องนี้ แต่ตอนนี้มันอยู่ต่อหน้าเธอเพื่อย้ำเตือนเธอ ย้ำเตือนเธอว่า นี่คือมลทินของเธอ เป็นฝันร้ายทั้งชีวิตของเธอ

เธอไม่ค่อยร้องไห้ หลังจากมีลูกสองคน เธอก็ยิ่งไม่ค่อยร้องไห้ เพราะเธอคือแม่ คือลูกสาว เธอต้องแบกภาระหน้าที่รับผิดชอบเลี้ยงลูก และหน้าที่ดูแลแม่ เธอต้องไม่ร้องไห้ หรืออ่อนแอ

แต่ในตอนนี้เธอทนไม่ไหว เจ็บหัวใจ มันเจ็บมาก เจ็บจนเธอแทบหายใจไม่ออก

แสงแดดอ่อนๆค่อยๆปกคลุม และเธอก็จมอยู่ใต้เงาสีดำ

“คุณกำลังร้องไห้เหรอ?”

หลินเซียนเหยียนรีบเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าด้วยความตื่นตระหนก เอาโทรศัพท์วางลงกับพื้น “ไม่นี่ ฉัน ฉันไม่ได้ร้องไห้”

จงจิ่งห้าวมองดูเธออย่างได้เปรียบ

ตั้งแต่วินาทีที่เธอถอยออกจากฝูงชน เขารู้สึกว่าเธอผิดปกติ รายการก็ดำเนินมาถึงสุดท้ายแล้ว ซูจ้านกับเสิ่นเผยซวนกลับไปแล้ว และเขาก็ขึ้นมา

จากนั้นก็เห็นเธอร้องไห้ เห็นได้ชัดว่าน้ำตาเต็มหน้า ยังบอกว่าตัวเองไม่ได้ร้องไห้ คิดว่าเขาตาบอดหรือไง?

เขานั่งยองๆ จับหน้าเธอไว้ ให้เธอมองมาที่เขา “คุณเป็นอะไรไป”

หางตาเธอยังเปียก คราบน้ำตายังอยู่ และดูเหมือนยังอุ่น

ตรงหน้าเธอมีชั้นผ้าบางๆปิดอยู่ ซึ่งทำให้เธอมองไม่ชัดเจนสีหน้าที่อยู่ตรงหน้าเธอ เธออกสั่นขวัญหาย เลือดและผิวหนังของเธอดูเหมือนจะถูกเข็มแทงดูดเลือดออกไป เหมือนโครงกระดูกที่ไร้ชีวิตชีวา