กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 149

แต่เมื่อลองคิดดูแล้วเหอรุ่ยหลินอายุก็ไม่น้อยแล้ว ถ้าไม่แต่งงานกับจงจิ่งห้าว ก็คงมีผู้ชายคนอื่นๆ ตระกูลเศรษฐีใหญ่ ความรักไม่สำคัญเท่าผลประโยชน์ จะแต่งงานกับตระกูลไหนก็ได้

คิดแบบนี้ ก็ไม่แปลกที่เหอรุ่ยหลินจะซื้อชุดแต่งงาน

“หลิน”คุณนายเวลเลี่ยนเดินเข้ามา

หลินเซียนเหยียนขจัดความคิดที่ยุ่งเหยิงในใจออกไป และมองไปที่คุณนายเวลเลี่ยน “คุณนาย”

คุณนายเวลเลี่ยนจับมือเธอแล้วพูดว่า “ฉันจะกลับแล้ว ต่อไปที่นี่ก็ฝากไว้กับเธอ แบรนด์ LEO คือสิ่งที่ฉันทุ่มเทแรงกายแรงใจมาทั้งชีวิต คุณต้องปกป้องมันแทนฉัน”

“ฉันรู้” หลินเซียนเหยียนรู้ว่าLEOมีความสำคัญต่อคุณนายเวลเลี่ยนมากแค่ไหน ฉันคิดว่านี่เป็นธุรกิจทั้งชีวิตของฉัน จะปกป้องและรักษามันไว้”

“ฉันเชื่อใจคุณ” คุณนายเวลเลี่ยนกอดเธอ และกล่าวลาแบบแก้มชนแก้ม “ดูแลตัวเองด้วยนะ”

“คุณอยู่ต่ออีกสักสองสามวันได้ไหม?” หลินเซียนเหยียนอ้อนวอน

สำหรับผู้หญิงคนนี้ หลินเซียนเหยียนไม่เพียงแต่มองว่าเธอเป็นเจ้านายเท่านั้น แต่ยังถือว่าเธอเป็นสมาชิกในครอบครัวที่มีพระคุณต่อตัวเอง

“ฉันมีเรื่องต้องทำ มาที่นี่ได้สักพักแล้ว ฉันควรกลับไปแล้ว”

“ฉันไปส่งคุณ หลินเซียนเหยียนให้ฉินยานำกุญแจรถมาให้

คุณนายเวลเลี่ยนหัวเราะ “คุณแต่งตัวแบบนี้จะขับรถได้ไง?”

หลินเซียนเหยียนก้มหัวมองดูชุดบนร่างกายของเธอ แล้วยิ้ม เธอเอื้อมมือยกกระโปรงขึ้น ผูกปมที่ด้านหน้า โชว์ต้นขาที่ตรง “แบบนี้ก็ขับรถได้แล้ว?”

คุณนายเวลเลี่ยนยิ้ม ลูบผมของเธออย่างเอ็นดู

หลินเซียนเหยียนและคุณนายเวลเลี่ยนออกไป ฉินยาและไอรอนส่งพวกเขาไปถึงหน้าประตู หลินเซียนเหยียนหันกลับมาที่ทั้งสองคน “ฉันจะส่งคุณนายไปขึ้นเครื่องบินอย่างปลอดภัย งานตรงนี้ก็มอบหมายให้พวกเธอสองคนจัดการนะ”

“โอเค ไม่ต้องห่วง” ไอรอนทำท่าทางโอเค แล้วโบกมือให้เธอ

หลังจากส่งคุณนายเวลเลี่ยนไปแล้ว หลินเซียนเหยียนก็กลับมาที่ร้าน ฉินยากับไอรอนได้ทำความสะอาดทุกอย่างจนเรียบร้อย ที่โซฟาแผนกต้อนรับ มีผู้ชายนั่งอยู่คนหนึ่ง

เมื่อหยูโต้วโต้วเห็นหลินเซียนเหยียนเข้ามา เขายืนขึ้น และบ่นเล็กน้อยว่า “พวกเรายังถือว่าเป็นเพื่อนกันไหม วันนี้เปิดร้านวันแรกทำไมคุณไม่บอกฉัน แม้ว่าฉันจะไม่มีเงินมาก แต่ก็สามารถเพิ่มจำนวนคนขึ้นได้ไม่ใช่เหรอ”

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันลืมไปจริงๆ” หลินเซีนนเหยีนนกล่าวขอโทษ

หยูโต้วโต้ว รู้ว่าเธอไม่ใช่คนประเภทที่ชอบดูถูกคน และไม่ได้โกรธจริงๆ ที่มาในวันนี้ไม่ใช่มาตำหนิเธอ แต่เกี่ยวกับการพลิกคดี ทางด้านจงจิ่งห้าวได้เลื่อนคดีออกไป เขาไม่แน่ใจ เลยมาถามเธอ

“เกี่ยวกับอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนั้น คุณคิดอย่างไร? ไม่รีบร้อนหรือ? จะเลื่อนออกไปทำไม? ยิ่งผ่านไปนานเท่าไหร่ คดีก็อาจเสียเปรียบมากขึ้นไม่ใช่เหรอ?”

ครั้งสุดท้ายที่จงจิ่งห้าวบอกว่าเรื่องนี้เขาจัดการเอง เธอก็ไม่เคยถาม วันนี้ถ้า หยูโต้วโต้ว ไม่ถาม เธอเกือบลืมเรื่องนี้ไปเลย

เธอนั่งบนโซฟา และนวดคิ้ว รู้สึกปวดที่ขมับ

“คุณไม่สบายหรือเปล่า?” หยูโต้วโต้วถามด้วยความเป็นห่วง “เป็นเพราะฉันไม่ควรถามคุณหรือเปล่า?”

“ไม่ใช่” หลินเซียนเหยียนส่ายหัว “คืนนี้ถ้าฉันเจอเขา ฉันจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมต้องเลื่อนออกไป”

“โอเค” หยูโต้วโต้วเห็นว่าอารมณ์ของหลินเซียนเหยียนไม่ค่อยดี “งั้นฉันไปก่อนนะ และหากมีข่าวอะไรติดต่อฉันได้ตลอด”

“โอเคค่ะ”

หลังจากที่หยูโต้วโต้วจากไป หลินเซียนเหยียนและฉินยารีบจัดการใบสั่งซื้อของวันนี้ มีใบสั่งซื้อทั้งหมดสองรายการ นี่ไม่ใช่ร้านขายเสื้อผ้า ขายชิ้นเดียวก็จบแบบนั้น นี่เป็นคำสั่งซื้อ ตามความต้องการของลูกค้า เพื่อไปออกแบบ “เสื้อผ้า” ให้เหมาะสมกับลูกค้า

แน่นอนราคาของมัน เสื้อผ้าธรรมดาไม่สามารถเทียบได้

คนธรรมดาไม่มีปัญญาใส่

ในตอนนี้ฉินยาต้องการโอกาส ใบสั่งซื้อสองใบหลินเซียนเหยียนแบ่งให้เธอหนึ่งใบ

อีกใบหนึ่งให้ไอรอน

ไอรอนปฏิเสธ “ลูกค้าระบุว่าต้องการการออกแบบของคุณ และมันไม่เหมาะสมที่ให้ฉันทำ นอกจากนี้ ฉันไม่ต้องการใบสั่งซื้อนี้ เพื่อแสดงความสามารถ”

เธอเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างภาคภูมิใจ “ฉันโด่งดังแล้ว ไม่ต้องการโอกาสนี้”

ฉินยาไม่พูดอะไร เธอต้องการโอกาสนี้

เธอรักการออกแบบ

“ก็ได้ ถ้างั้นก็ให้เสี่ยวยา” หลินเซียนเหยียนยิ้มและนำข้อมูลทั้งหมดของลูกค้าให้ฉินยา “ทำให้เต็มที่นะ”

“แต่ว่า……” ฉินยารู้สึกว่ามันไม่ค่อยดี ที่ให้เธอเอามาทำคนเดียว เพราะว่าหลินเซียนเหยียนให้โอกาสเธอมามากแล้ว

“ไม่มีแต่ว่า ถึงตอนนั้นฉันจะให้ลูกค้าดูก่อน ถ้าเขาพอใจฉันจะบอกว่าเธอเป็นคนออกแบบเอง ถ้าลูกค้าพอใจทุกด้าน จะไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ” หลินเซียนเหยียนได้คิดไว้ก่อนแล้ว