กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 156

เหอรุ่ยหลินเหมือนรู้ว่าพวกเขามาที่นี่ทำไม เธอรู้ว่าวันนี้สักวันก็ต้องมาถึง แค่ไม่รู้ว่าจะมาถึงเร็วขนาดนี้

“นายจะยุ่งทำไมว่าฉันจะหัวเราะอะไร”เธอหยุดเสียงหัวเราะ

อยู่ๆเสิ่นเผยซวนก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้เหมือนคนบ้าเลย

“หลินซินเหยียนอยู่ไหน？”น้ำเสียงที่อึมครึม ได้ส่งออกมาจากที่มืด

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่ามันอยู่ไหน？”เหอรุ่ยหลินแสยะยิ้ม “ทำไม นายหาตัวมันไม่เจอหรอ？เป็นไปได้ไหมว่าหนีไปกับผู้ชายคนไหน........”

เธอยังไม่ทันพูดจบ ก็รู้สึกได้แค่ว่ามีลมที่แรงพัดผ่าน มือที่แข็งเหมือนกับเหล็กก็ได้มาบีบคอของเธอไว้ เธอยังไม่ทันพูดจบ คำพูดที่เหลือจุกที่คอหอย

เธอแทบจะหายใจไม่ออก กลั้นจนหน้าแดงไปหมด

“บอกมา คนอยู่ไหน？”นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดแดงๆ จากการหายตัวไปของหลินซินเหยียน เขาเจ็บปวดที่ไม่รู้ตัวเลยว่าต้องปกป้อง

มองสีหน้าของจงจิ่งห้าวที่โกรธเพราะหลินซินเหยียนแล้ว เหอรุ่ยหลินอยากหัวเราะ

แต่แล้วเสียงหัวเราะที่บีบออกมาจากคอ เหมือนกับลำโพงแตกเสียง ส่งเสียงแหบ ‘โฮ่ โฮ่ ’ที่ไม่น่าฟังออกมา

จงจิ่งห้าวออกแรงบีบ แทบจะไม่เหลือพื้นที่ในการหายใจให้เขาเลย เหมือนกับว่าถ้าเธอไม่พูด ก็จะบีบเธอให้ตายเลยอย่างนั้น เสิ่นเผยซวนเห็นท่าไม่ดีแล้ว นี่จะบีบให้ตายจริงๆหรอ

เขารีบพูดโน้มน้าวว่า “ตอนนี้หคนสำคัญที่สุด เธอเป็นพยานคนสำคัญ ถ้าตาย พวกเราจะไปหาคนที่ไหน？”

“ตายแล้ว พวกเราก็จะหาคนไม่พบแล้วจริงๆนะ”ไม่เห็นเขาผ่อนแรง เสิ่นเผยซวนก็พูดต่อ

ตอนที่จงจิ่งห้าวจะเสียสติ คำพูดของเสิ่นเผยซวนก็ยังฟังเข้าหูอยู่ ตอนนี้ที่สำคัญคือต้องหาหลินซินเหยียนให้เจอก่อน

เขาใช้แรงในการสะบัด ตัวของเหอรุ่ยหลินเหมือนกับเส้นพาราโบลา ล้มลงตรงขั้นบันได หน้าผากโขกใส่ตรงมุมบันได หลังจากที่รู้สึกเจ็บแล้ว เธอก็รู้สึกว่ามีของเหลวร้อนๆไหลลงมาจากหน้าผาก

การกลับมาของออกซิเจน ทำให้เธออ้าปากไว้ แล้วหายใจเข้าออกอย่างแรง

เสิ่นเผยซวนไม่ได้ให้เวลาการบรรเทาอาการเจ็บปวดจากการขาดอากาศต่อเธอ ยื่นมือไปดึงตัวขึ้นมา โยนเข้าไปในรถ “ฉันจะดูว่าเป็นปากของเธอแข็ง หรือว่าข้อมือของฉันแข็งกว่า”

นักโทษแบบไหนที่เสิ่นเผยซวนไม่เคยสืบมาก่อน เขาเชื่อว่าจะงัดปากของผู้หญิงคนนี้ไม่ได้

ครั้งนี้เสิ่นเผยซวนขึนรถเร็ว “ฉันขับรถ”

เขาไม่กล้านั่งรถที่จงจิ่งห้าวขับอีก น่ากลัวเกินไปแล้ว

จงจิ่งห้าวสีหน้าอึมครึม ไม่พูดอะไร ตอนนี้เขาคิดแต่เพียงจะตามหาตัวของหลินซินเหยียนให้เจอ

“หัวหน้าเสิ่น”ตอนที่เสิ่นเผยซวนจะพาคนไป เหอเหวินหวยก็เดินออกมาจากในบ้าน “คุณจะพาคนในของบ้านฉันไปแบบนี้ไม่เหมาะสมมั้งครับ？เธอทำอะไรผิด เอาหลักฐานออกมาให้ผมดูหน่อย”

โกรธเพราะเหอรุ่ยหลินเอาแต่ก่อเรื่อง แต่จะให้ดูเธอถูกพาไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นก็การตบหน้าของตระกูลเหอ

เขามาไม่ใช่เป็นห่วงความปลอดภัยของเหอรุ่ยหลิน แต่เป็นเพราะว่าเห็นแก่หน้าของตระกูลเหอ

“ประธานเหอวางใจได้ครับ ผมจะไม่จับผิดคนดี และแน่นอนว่าจะไม่ปล่อยคนร้ายไปแม้แต่คนเดียว ถ้าผมจับผิด วันหลังผมจะมาขอโทษด้วยตัวเองครับ”

พูดจบเสิ่นเผยซวนก็เหยียบคันเร่งไป รถวิ่งไปเหมือนกับสายลม พัดผ่านหน้าของเขาไป หายไปจากสายตาของเขาอย่างเร็ว

เหอรุ่ยสิงยืนอยู่ข้างกายเหอเหวินหวย “ครั้งนี้ จะเป็นไรไหม？”

เขาเองก็ไม่แน่ใจ

เหอเหวินหวยเองก็ไม่แน่ใจ “นายไปสืบดู ครั้งนี้เพราะอะไร？”

เขาเหมือนกับว่าไม่มีแรงที่จะโกรธแล้ว

“ได้ ผมจะพยายามสืบให้ละเอียดที่สุด”พูดจบเหอรุ่ยสิงก็เข้าไปในห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

และอีกฝั่ง เหอรุ่ยหลินก็ถูกพาเข้าไปในห้องสอบสวน

หลอดไฟสีขาวที่ติดอยู่บนเพดาน ในห้องที่ไม่กว้างมาก วางโต๊ะไว้หนึ่งใบหนึ่ง เหอรุ่ยหลินถูกคุมตัวอยู่อีกฝั่ง

เสิ่นเผยซวนให้เธอดูคลิปที่เธอไปเยี่ยมเสิ่นซิ่วฉิง “บอกมา เธอไปหาเขาทำไม？”

“คนในคลิปใส่ผ้าปิดปากไว้ นายมีสิทธิ์อะไรมาบอกว่าเป็นฉัน？”เหอรุ่ยหลินใจเย็นผิดแปลกๆ

เสิ่นเผยซวนหึทีหนึ่งแล้วพูดว่า “ช่างเทคนิคของเราได้ทำการวิเคราะห์แล้วว่าคนในคลิปก็คือเธอ”