เสิ่นเผยซวนและเหอรุ่ยหลิน แทบจะมองไปทางประตูพร้อมกัน
จงจิ่งห้าวยื่นอยู่หน้าประตู แสงไฟส่องจากข้างบนลงมา บังสีหน้าของเขาแทบหมด นิ้วมือที่ข้อกระดูกแบ่งกันอย่างชัดเจน กระดุมข้อมือที่ติดไว้ แขนที่แข็งแรงเผยออกมาจากการม้วนแขนเสื้อ
สีหน้าของเขานิ่งเกินไป ใจของเหอรุ่ยหลินเย็นไปหมด เธอรู้ดีว่า จงจิ่งห้าวจะทำอะไร
หัวใจสั่นแรงมาก “นายทำฉันให้ตาย นายก็อย่าที่จะรู้ว่ามันอยู่ไหนเลย”
จงจิ่งห้าวแสยะยิ้ม “เผยซวน นายออกไป”
เสิ่นเผยซวนไม่กล้าขยับ ถ้าเขาวู่วามแล้วทำให้คนตาย เรื่องนี้ก็ยุ่งเข้าไปอีก
“คือว่า......”
“ออกไป!”
“ฉันขอพบทนายของฉัน!”เหอรุ่ยหลินรนแล้ว
อยากจะหนีไปจากที่นี่ แต่ว่ามือทั้งสองของเธอถูกล่ามไว้ คนก็ถูกมัดไว้กับเก้าอีก ขยับไปไหนไม่ได้เลย
“นายไม่มีหลักฐาน ฉันเป็นคนจับหลินซินเหยียนเอง นายตีฉัน ก็คือทำผิดกฎ!”เหอรุ่ยหลินร้องอย่างตะลีตะลาน “เสิ่นเผยซวน นายรีบมาลากตัวเขาออกไป”
เสิ่นเผยซวนยักไหล่พร้อมแบมือทั้งสอง “ขอโทษนะ ฉันเองก็ทำอะไรไม่ได้”
พูดจบก็เดินออกจากห้องสอบปากคำ เห็นได้ชัดว่าถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างก็ยากที่จะทำให้เธอเปิดปากพูดได้
เสิ่นเผยซวนเดินออกมาจากห้องสอบปากคำแล้วปิดประตู
“จิ่งห้าว นายใจเย็นก่อนนะ”เหอรุ่ยหลินรนอย่างเห็นได้ชัด
กลัวว่าเขาจะทำให้เธอตายได้จริงๆ
จงจิ่งห้าวยืนอยู่ตรงหน้าของเธอแล้วมองเธอจากด้านบน ยื่นมือจับคางของเธอแล้วตั้งใจมองอย่างละเอียด สายตายิ่งอยู่ยิ่งเย็นชา “คืนนั้นเธอบอกว่าเป็นเธอ”
หัวใจของเหอรุ่ยหลินรนหนักมาก “นาย นายพูดอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง”
เขา เขาไม่มีทางรู้ความจริงของคืนนั้น คนที่รู้ตายหมดแล้ว ถึงแม้จะไม่ตาย ก็ต้องช่วยเธอเก็บเป็นความลับ
เขาไม่รู้หรอก ไม่มีทางรู้
“ไม่รู้เรื่อง?”จงจิ่งห้วหัวเราะเยาะแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันจะบอกให้ ฉันไม่เคยเตะต้องตัวเธอ”
เห็นแก่ที่เธอเคยช่วยเขาไว้ เขาก็เลยเลือกที่จะเชื่อคำพูดของเธอในตอนนั้น ก็เลยไม่ได้ไปสืบเรื่องของคืนนั้น
แต่ก็เพราะอย่างนี้ เขาก็เลยพลาดกับหลินซินเหยียนไปเลย
การพลาดครั้งนี้ก็เป็นเวลา 6 ปี
นิ้วมือของจงจิ่งห้าวมีแรงมาก เหอรุ่ยหลินทนไม่ไหว เจ็บจนตัวสั่น
เขามองเธออย่างชั่วร้าย นิ้วยิ่งอยู่ยิ่งบีบแน่นขึ้น เหอรุ่ยหลินเรียกชื่อของเขาด้วยน้ำเสียงที่ร้องไห้ พึ่งเรียกไปตัวเดียว เขาก็ออกแรงทั้งหมดในการบีบ ทันทีนั้นปากที่เปิดก็ถูกปิดลง
“เธอปลอมตัวเป็นใคร?”
ตาที่กลมๆของเหอรุ่ยหลินเบิกโต เขารู้แล้ว?
รู้ได้ยังไง?
ทำไมเขาถึงรู้?
น้ำตาไหลออกมาจากตาของเหอรุ่ยหลิน เธอหัวเราะอย่างคลั่งไคล้ทีหนึ่ง “ในเมื่อนายรู้แล้ว ฉันก็ไม่ปิดบังนายล่ะ ใช้ คืนนั้นไม่ใช่ฉัน เป็นผู้หญิงที่ฉันหามา”
เธอมองจงจิ่งห้าวอย่างเกลียดชัง “ฉันรู้จักนายก่อน ตอนเด็กก็เคยช่วยชีวิตนายไว้ ต่อมานายก็เอาฉันไว้ข้างกาย แต่กลับไม่เคยให้ฐานะอะไรฉันเลย นายรู้ไหม ฉันก็เป็นผู้หญิงที่ปกติ ฉันต้องการคนที่รักฉัน เป็นห่วงฉัน แต่นาย ไม่เคยให้ฉันเลย”
“หลังจากนั้น นายโดนวางยา ฉันก็รู้แล้วว่าโอกาสฉันมาแล้ว แต่ว่าตอนนั้น ฉันไม่ใช่ผู้หญิงบริสุทธิ์ฉันก็เลยยอมเสียเงินก้อนหนึ่ง หาผู้หญิงในพื้นที่ที่ยังไม่เสียตัว ส่งไปในห้องนั้น รอให้มันออกมา ฉันค่อยเข้าไป ทำเป็นว่าก็คือฉัน ตั้งใจทำให้นายคิดว่านายได้พรากครั้งแรกของฉันไป แล้วรับผิดชอบต่อฉัน”
เธอยิ้มแล้วพูดต่อว่า “ความจริงก็คือ ฉันเดิมพันถูก นายรู้สึกผิดต่อฉัน มีความรับผิดชอบ ดีต่อฉันมาก จนสัญญาว่าจะแต่งงานกับฉัน”
สีหน้าของเธอเศร้า “ฉันคิดยังไงก็คิดไม่ถึงว่า ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่คนประเทศA แต่กลับเป็นคนในประเทศ และยิ่งทำให้ฉันคาดไม่ถึงคือ เธอยังเป็นผู้หญิงที่มีสัญญางานแต่งกับนาย เพราะฉะนั้นฉันก็เลยรน ฉันกลัวว่านายจะรู้ถึงตัวตนของเธอ ก็เลยแกล้งบอกว่าฉันท้อง สร้างเหตุการณ์อุบัติเหตุรถยนต์ แล้วบอกว่าตัวเองแท้ง เป้าหมายก็คือให้นายหย่ากับเธอ”
เธอมองผู้ชายไว้แล้วยิ้มอย่างหลงใหล “นายรู้ไหม?เพื่อให้มันหายไปจากโลกของนายอย่างสมบูรณ์ ฉันก็จัดฉากอุบัติเหตุรถให้มันเหมือนกัน ความเจ็บปวดที่ฉันเคยโดน มันก็ต้องลอง ความจริงฉันอยากให้มันตายไปในอุบัติเหตุครั้งนั้นเลย แต่ว่ามันโชคดี เลยหนีมาได้ แต่ว่า......”
เธอหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ครั้งนี้ มันไม่มีทางโชคดีขนาดนั้นแล้ว”
เพี้ยะ!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม