กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 158

เนื้อหาคือข้อความที่เหอรุ่ยหลินและหลินซินเหยียนติดต่อกัน

และยังมีภาพที่เหอรุ่ยหลินส่งให้หลินซินเหยียน

ข้อความแรก น่าจะเวลาตอนที่LEOเดินแบบ เนื้อหาคือ 【อยากรู้ว่าผู้ชายเมื่อ 6 ปีก่อนคือใครไหม？】

มือของจงจิ่งห้าวสั่นเล็กน้อย ตอนนั้นเธอวิ่งไปร้องไห้ที่ชั้นสองคนเดียว เป็นเพราะว่าได้รับข้อความนี้รึเปล่านะ？

ข้อความที่สองเป็นตอนกลางคืน

น่าจะตอนที่เขามารับเธอ เขานึกได้ว่าหลินซินเหยียนนั่งขึ้นมาบนรถแล้วได้รับข้อความ สีหน้าไม่ปกติ ยังโกหกเขาด้วยว่าฉินยาส่งข้อความมาให้เธอ

เขาเลื่อนลงไปทีละนิด

【เธอรับเงิน ทรยศร่างกายตัวเองแล้วเกิดท้องโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอไม่รู้ว่าพ่อของลูกเป็นใครด้วยซ้ำใช่ไหม？】

【คุณคือใคร？มีเป้าหมายอะไร ทำไมถึงรู้เรื่องนี้？】

【คนในเหตุการณ์】

【อยากเจอฉันตอนไหน ก็ติดต่อฉันได้ทุกเมื่อ ได้ยินว่าวันนี้เธอเปิดร้านใหม่ ยินดีด้วย】

【ลูกของเธอน่ารักมาก เหมือนกับเธอ และยิ่งเหมือนพ่อของพวกเขา】

ดูข้อความจนหมด เขารู้แล้วว่าทำไมหลินซินเหยียนอยู่ๆถึงหาข้ออ้างว่ามีงานแล้วจากไป

รู้ว่าเธอน่าจะเดาได้ว่าเป็นหลุมพราง แต่ก็ยังโดนอีกฝ่ายหลอก

อีกฝ่ายรู้จักเธอดี รู้ว่าเธอเห็นความสำคัญของลูกทั้งสองคน

เพราะฉะนั้นพออีกฝ่ายพูดถึงลูกสองคน เธอก็เลยลนลานไป

มือของเขาสั่นไม่หยุด

เสิ่นเผยซวนไม่กล้าส่งเสียง เดินไปข้างๆแล้วโทรออก “เพิ่มกำลังคน และขยายพื้นที่ในการหา ใช้เวลาให้น้อยที่สุดในการหารถตู้คันนั้นให้เจอ”

“ครับ”

ทางนั้นตอบรับ เสิ่นเผยซวนวางสาย หันกลับมามองจงจิ่งห้าว

ท้องฟ้าค่อยๆสว่าง แสงไฟนีออนกะพริบไม่หยุด ถนนที่เงียบ บรรยากาศปกคลุมไปด้วยหมอก เขาเดินเข้ามาเบาๆ

“นายจะกลับไปก่อนไหม ทางนี้ฉันเพิ่มกำลังคนในการหาแล้ว นายไม่กลับไปทั้งคืน ฉันกลัวว่าคนที่บ้านจะเป็นห่วง”

เสิ่นเผยซวนไม่อยากพูดว่าหามาทั้งคืนแล้ว กลับไปก่อน ก็เลยพูดอ้อมเล็กน้อย “เด็กสองคนก็อยู่ที่บ้าน ไม่เจอแม่ทั้งคืนจะร้องโวยวายไหม”

นึกถึงหลินลุ่ยซีและหลินซีเฉินจงจิ่งห้าวก็ก้มตัวลง เขารู้สึกว่าตัวเองแทบจะหายใจไม่ออกแล้ว หัวใจถูกก้อนหินทับไว้ ไม่เหลือพื้นที่ในการหายใจไว้ให้เขาเลย

เสิ่นเผยซวนเป็นห่วง “จิ่งห้าว.....”

จงจิ่งห้าวยกมือเพื่อไม่ให้เขาพูดต่อ เขาไม่ได้เงยหน้า เสียงทั้งต่ำและเบา “ขอโทษที่รบกวนนาย”

“ไม่รบกวน พวกเราใครกับใคร ฉันจะทำให้เต็มที่ที่สุด จะหาตัวของเธอให้เจอให้เร็วที่สุด”

จงจิ่งห้าวปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วใส่เข้าไปในกระเป๋า หันหลังขึ้นรถ

หลินซีเฉินเด็กนี่ละเอียดอ่อนและอ่อนไหว หลินซินเหยียนไม่กลับมาทั้งคืน ต้องเป็นห่วงแน่ เพราะฉะนั้นเขาต้องกลับไปจัดการกับเด็กทั้งสองคนก่อน

เวลานี้ บนถนนยังเงียบมาก ร้านอาหารเช้าข้างถนนพึ่งจะเปิดร้าน

น้ำค้างยามเช้าบางเบา รู้สึกเย็นเล็กน้อย

ตอนที่รถใกล้ขับมาถึงวิลล่า เขาก็หันหัวรถกลับไป ไปโรงแรมที่พัก อาบน้ำแล้วเปลี่ยนเป็นชุดที่สะอาด ทำให้ตัวเองดูดีขึ้น ถึงจะกลับไปที่วิลล่า

รถจอดอยู่หน้าวิลล่า เขามองเวลาทีหนึ่ง ตอนเช้า4.30

ตอนนี้ทุกคนยังไม่ตื่น น่าจะยังนอนอยู่ เขาเดินเข้าไปในสวนเบาๆ เปิดประตูที่ใหญ่และหนา

ในห้องเงียบมาก แสงไฟรางๆ เขาเดินเข้ามา เตรียมจะไปเปิดประตูห้องเพื่อไปดูเด็กทั้งสองคน ก็เห็นว่าบนโซฟามีเงาเล็กๆนอนอยู่

เขาเดินไป เห็นว่าเป็นหลินซีเฉิน บนตัวไม่มีอะไรคลุมไว้เลย ร่างที่เล็กๆหดตัวนอนอยู่บนโซฟา

เขาก้มลงตัวเพื่อจะลองอุ้มตัวของเขาขึ้นมา แต่พึ่งเตะโดนตัวเขาก็ตื่นแล้ว

“หม่ามี๊ผมล่ะ？”คำแรกที่หลินซีเฉินตื่นขึ้นมาก็คือถามถึงหลินซินเหยียน

ตาของเขาไม่ได้ลืมขึ้น เสียงอ่อนนุ่มและแหบ

ลูกกระเดือกของจงจิ่งห้าวกลิ้งขึ้นลง เหมือนกับใจของเขาในตอนนี้ “.......เธอได้รับงานออกแบบ ลูกค้ารีบเอามาก เธอก็เลยต้องทำโอที ฉันอยู่กับเธอทั้งคืน ตอนนี้เธอหลับอยู่ที่ร้าน ให้ฉันกลับมาดูพวกเธอ”