กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 161

“อยากรู้มากใช่ไหม ว่าพ่อของลูกแกเป็นใคร?” เหอรุ่ยหลินเดินเข้าไปใกล้ๆ

หลินซินเหยียนเผลอก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว ในตอนนี้เอง หน้าประตูก็มีผู้หญิงคนหนึ่งใส่แมสก์ สวมหมวกแก๊ปเดินเข้ามา

ที่บอกว่าเธอเป็นผู้หญิง เพราะว่าชุดที่เธอใส่ การแต่งตัวก็คือสไตล์ของผู้หญิง

เพียงแค่มองเห็นหน้าเธอไม่ชัดเท่านั้น

เสียงดังปึง ประตูรั้วเหล็กโทรมๆถูกปิดตาย

หลินซินเหยียนยืนอยู่ข้างหลังบ้าน ตั้งแต่ที่ผู้หญิงคนนี้เดินเข้ามา มือของเธอก็เหงื่อออกไปหมด

เมื่อประตูถูกปิดลง ใจเธอก็สั่นแรง

แม้ว่าหล่อนจะไม่ได้พูดอะไร แต่หลินซินเหยียนก็รู้สึกได้ว่า หล่อนไม่ได้เป็นมิตรกับตน เป็นศัตรูด้วยซ้ำ

เหอรุ่ยหลินหันหน้าไปมองครู่หนึ่ง ทั้งสองดูเหมือนจะสนิทกันมาก “มาแล้วหรอ”

ผู้หญิงคนนั้นตอบอืมเบาๆ

สายตากลับจ้องมายังหลินซินเหยียน

แสงไฟสลัวทำให้หลินซินเหยียนเห็นสีหน้าของหล่อนไม่ค่อยชัด ซ้ำยังใส่แมสก์อีก แต่ดวงตาคู่นั้นตอนมองมาที่เธอเต็มไปความเกลียดชัง

หลินซินเหยียนรู้สึกร้อนรนอย่างมาก พยายามควบคุมสีหน้าไว้ “คุณเป็นใคร?”

ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ตอบกลับเธอ เพียงแค่ยิ้มอย่างเย็นชา “แกไม่จำเป็นต้องรู้หรอกว่าฉันเป็นใคร รู้แค่ว่า จากวันนี้เป็นต้นไป ทุกอย่างที่เป็นของแกมันจะกลายเป็นของฉันทั้งหมดก็พอ เพียงแต่...”

เธอเปลี่ยนบทสนทนา ยิ้มอย่างเยือกเย็นขึ้นอีก “วันนี้แกตกอยู่ในมือฉันแล้ว ฉันก็จะไม่ปล่อยแกไปง่ายๆหรอก ไม่อย่างนั้นฉันจะเทียบกับแกได้ยังไง ส่งแม่ฉันเข้าไป กดดันฉันไม่ให้ไปจากเมืองB คิดไม่ถึงล่ะสิว่าฉันจะกลับมาได้?”

พอสิ้นเสียง เธอและเหอรุ่ยหลินก็เข้ามาล้อมหลินซินเหยียนไว้

หลินซินเหยียนมองสำรวจผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าด้วยแววตาหวาดกลัว “คุณคือ หลินหยู่หาน?”

“ฮ่าๆ ยังไม่โง่ซะหมดหนิ ยังจำฉันได้” หลินหยู่หานยิ้มหยัน มองไปทางเหอรุ่ยหลินที่อยู่ข้างๆ “ด้วยกันมั้ย?”

เหอรุ่ยหลินกระตุกยิ้ม “วันนี้มันตกอยู่ในมือของฉันแล้ว ฉันไม่ปล่อยมันไปแน่”

หลินซินเหยียนจ้องไปที่ประตูที่กำลังปิดอยู่ ดูว่าจะมีโอกาสหนีออกไปได้มั้ย หลินหยู่หานเหมือนจะดูออกว่าเธอคิดจะทำอะไร “ไม่ต้องคิดที่จะหนี แกหนีไม่พ้นหรอก พวกฉันวางแผนมาอย่างดิบดี ไม่ง่ายเลยที่จะหลอกแกมาได้ แกคิดว่าพวกฉันจะปล่อยแกหนีไปงั้นหรอ? ”

“ทำไมพวกเธอถึงอยู่ด้วยกันได้?” หลินซินเหยียนตั้งใจที่จะพูดถ่วงเวลา ล้วงมือควานหามือถือที่อยู่ในกระเป๋า ถึงพบว่ามือถือไม่รู้ตกหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่

“ไม่เคยได้ยินประโยคประโยคหนึ่งรึไง? ศัตรูของศัตรู ก็คือมิตร” หลินหยู่หานเชยคางเธอ “เพื่อวันนี้ ฉันใช้เวลาสี่ปี เพื่อมาแก้แค้นแก ถ้าหากแกไม่กลับประเทศมาซะแต่แรก ฉันก็คงเป็นคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลหลิน ไข่มุกของคุณพ่อ ลูกรักของคุณแม่ แต่ทั้งหมดนี้กลับเปลี่ยนไปตั้งแต่แกกลับมา แกว่า ฉันจะปล่อยแกไปงั้นหรอ?! ”

หลินซินเหยียนสะบัดมือเธอออก “ตอนนั้นที่บริษัทของหลินกั๋วอันประสบปัญหาในตอนแรก คุณนั่นแหละที่บริจาคเงินหนีไป จะมาโทษฉันได้ยังไง ถ้าจะโทษก็โทษที่คุณมันไม่ซื่อสัตย์เอง... ”

เพี๊ยะ!

หลินหยู่หานใช้มือตบเข้าไปบนหน้าของหลินซินเหยียน เธอคิดที่จะตบกลับ เหอรุ่ยหลินก็อ้อมเข้ามาจับมือที่ง้างขึ้นของเธอไว้

หลินหยู่หานหรี่ตาเพ่งมองไปที่เธอ ราวกับโมโหถึงขีดสุด ทำให้เธอถึงกับหายใจไม่ออก เพลิงไฟทะลุผ่านนัยน์ตาของเธอ ทิ่มแทงไปยังหลินซินเหยียน ริมฝีปากเผยรอยยิ้ม ยิ้มเย้ยหยัน ยิ้มอย่างโหดร้าย “จะตายอยู่แล้ว ยังจะขัดขืนอีก กล้าโต้กลับงั้นหรอ?!”

“อย่ามัวพูดไร้สาระกับมันอยู่เลย” เหอรุ่ยหลินรู้สึกคันไม้คันมือมาตั้งนานแล้ว อยากที่จะลงมือกับหลินซินเหยียนแล้ว แค่นึกถึงภาพของมัน นึกถึงจงจิ่งห้าวทำดีกับมัน นึกถึงเด็กสองคนที่มันคลอดออกมา เหอรุ่ยหลินก็เกลียด เกลียดจนอยากให้มันตาย

เจ็บ!

หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าเหอรุ่ยหลินใช้อะไรตีที่เอวของเธอ รู้สึกแค่เพียงเจ็บแปล๊บ เผชิญหน้ากับผู้หญิงบ้าสองคน ไม่มีช่องว่างให้เธอโต้กลับเลย

พวกหล่อนไม่มีหลักเกณฑ์ ราวกับแม่ค้าปากตลาด มือไม้ตบตี ปากด่าทอ ดึงผม ต่างๆนาๆลงบนร่างของหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนคิดจะวิ่งหนีอยู่หลายครั้ง แต่ก็ถูกจับไว้

หลินหยู่หานไม่รู้ว่าเอากระบองไม้ท่อนหนึ่งมาจากไหน ตีเข้าที่หัวของเธอ ตรงหน้าเธอมืดสนิท ร่างกายร่วงล้มลงไปกองกับพื้น จากนั้นเธอก็ไม่ได้สติอีก ก่อนที่จะสลบไป ได้ยินเหอรุ่ยหลินพูดว่า “หยุดเถอะ อย่าให้มันตายเลย”

“ไม่ทำให้ตาย นี่มันระเบิดเวลานะ เธอแน่ใจงั้นหรอว่ามันจะไม่มาโผล่เมืองBอีก ไม่มาปรากฏต่อหน้าจงจิ่งห้าวอีก?”

“ฉันรับรองว่า ไม่แน่นอน”

“พี่ชายเธอเป็นพวกหลงจนโงหัวไม่ขึ้นนี่.. ”