กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 162

โรงพยาบาล

‘หลินซินเหยียน’ถูกส่งตัวเข้าห้องตรวจ จงจิ่งห้าวนั่งอยู่บนเก้าอี้แถวตรงระเบียงทางเดิน สายตามองไปยังประตูหน้าห้องตรวจเป็นระยะๆ

ไม่นาน ประตูห้องตรวจก็เปิดออก ‘หลินซินเหยียน’มีพยาบาลช่วยพยุงออกมา จงจิ่งห้าวลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไป ผายมือออกไปพยุงเธอไว้ แล้วถามคุณหมอที่ตามออกมาว่า “เธอเป็นยังไงบ้าง?”

คุณหมอถอดหน้ากากอนามัยออก “ไม่เป็นไรมาก สภาพจิตใจยังดูไม่ค่อยดีนัก น่าจะเพราะตกใจ ข้อเท้าเคล็ดนิดหน่อย ไม่ได้ร้ายแรงอะไร แค่พักฟื้นไม่กี่วันก็หาย”

‘หลินซินเหยียน’ถือโอกาสซบเข้าที่อ้อมอกของจงจิ่งห้าว พูดอย่างเคอะเขินว่า “ฉันไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วง”

ทันใดนั้น จงจิ่งห้าวขมวดคิ้วแล้วก้มลงมองเธอ เสียงของเธอ...

“อ้อ ตอนที่รถตู้ไฟไหม้ ฉันสำลักน่ะ เพราะงั้นเสียงก็เลยแหบ” ‘หลินซินเหยียน’รีบอธิบาย เธอจับที่แขนของจงจิ่งห้าว “เรารีบกลับบ้านกันเถอะ ฉันคิดถึงซีเฉินกับลุ่ยซีแล้ว”

จงจิ่งห้าวยืนนิ่ง รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ตั้งแต่เสิ่นเผยซวนหา‘หลินซินเหยียน’จนเจออย่างราบรื่น เขาก็รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ แต่ว่าผิดปกติตรงไหน เขาก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน โดยรวมคือ‘หลินซินเหยียน’ให้ความรู้สึกที่ต่างไป

“สำลักควันใช่มั้ย?” คุณหมอถาม

มือของ‘หลินซินเหยียน’สั่นเล็กน้อย หมอท่านนี้ไม่ใช่คนที่เธอจะใช้เงินซื้อตัวมาได้ ดังนั้นเธอเลยกลัวว่าหากหมอพูดอะไรที่ไม่เป็นผลดีกับเธอ ตอนนั้นคงคิดไม่ออกว่าจะตอบอะไร

“ถ้าสำลักควันหนาแน่น งั้นก็เป็นไปได้ที่จะมีผลต่อลำคอทำให้เสียงเปลี่ยน พักรักษาตัวสักระยะก็จะหายดีเป็นปกติ” คุณหมอไม่สังเกตเห็นความผิดปกติของเธอ

แต่จงจิ่งห้าวที่อยู่ใกล้เธออย่างมากกลับสังเกตเห็นท่าทางตื่นเต้นร้อนรนชั่วขณะหนึ่งของเธอ

เธอร้อนรนอะไร?

ทำไมถึงต้องร้อนรน?

ลำคอได้รับบาดเจ็บมีอะไรที่บอกไม่ได้งั้นหรอ?

“ขอบคุณค่ะหมอ” ‘หลินซินเหยียน’ ถอนหายใจ แบบนี้ก็ดี ได้ฟังหมอพูดแบบนี้ เชื่อว่าจงจิ่งห้าวคงจะไม่สงสัยเรื่องเสียงของเธอแล้วล่ะ

ถึงหน้าตาจะศัลยกรรมได้ แต่เสียงนั้นยากที่จะทำให้เหมือนกันได้

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก เป็นหน้าที่หมออยู่แล้ว คนไข้ที่ประธานจงพามา พวกเราต้องพยายามอย่างสุดความสามารถ” โรงพยาบาลแห่งนี้อุปกรณ์การแพทย์ส่วนมากล้วนได้รับความช่วยเหลือมาจากว่านเยว่ เลยมีใจเคารพยำเกรงต่อจงจิ่งห้าว

คนรวยนั้นมีมากมาย แต่จะมีสักเท่าไหร่ที่จะยินยอมทำเพื่อสังคมโดยไม่หวังผลตอบแทน?

เพราะว่าได้รับความช่วยเหลือจากว่านเยว่ ทำให้พวกเขาประหยัดเงินก้อนโตที่ไว้ใช้ซื้ออุปกรณ์การแพทย์ เวลาพวกเขารักษาคนไข้ ก็สามารถลดค่ารักษาไปได้เยอะเลย ช่วยเหลือครอบครัวยากจนที่ไม่มีเงินมารักษาไปได้ไม่น้อย

‘หลินซินเหยียน’ดูออกถึงความเคารพของหมอที่มีต่อจงจิ่งห้าว แม้แต่เธอเองก็ได้รับความสำคัญไปด้วย ความรู้สึกนี้ดีจัง เธอเข้าไปควงแขนจงจิ่งห้าว “จิ่งห้าว เรากลับบ้านกันเถอะ”

จงจิ่งห้าวคิดบางอย่าง คิดจนใจลอย พอได้ยินเสียงของ‘หลินซินเหยียน’ ถึงได้สติกลับมา เขาก้มหน้าลงมองที่เท้าของเธอแวบหนึ่ง “เดินได้รึเปล่า?”

“เจ็บนิดหน่อย” ‘หลินซินเหยียน’ถือโอกาสที่อยู่ในอ้อมอกของเขาออดอ้อน “เอางี้ดีกว่า คุณอุ้มฉันละกัน ฉันออกจะผอมไม่หนักด้วย”

จู่ๆก็ออดอ้อนขึ้นมาอย่างกะทันหัน จงจิ่งห้าวจะใจเต้นสักนิดก็ไม่มี เมื่อก่อนเพียงแค่เขากับหลินซินเหยียนอยู่ใกล้กัน หรือสัมผัสโดนตัวกัน เขามักจะใจเต้นไม่เป็นจังหวะเสมอ แต่ว่าวันนี้เธอเป็นฝ่ายรุกซะขนาดนี้ เขากลับไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด เขามองหน้า‘หลินซินเหยียน’ เหมือนอยากมองออกอะไรสักอย่าง แต่ว่า ใบหน้านี้มันก็คือ ‘เธอ’ อย่างแน่นอน ทั้งจมูกก็เหมือน ปากก็เหมือน ดวงตาก็เหมือน

……

“เป็นอะไรไป หน้าฉันมีอะไรติดอยู่งั้นหรอ?” ‘หลินซินเหยียน’แบมือจับหน้าตัวเอง ถามอย่างระมัดระวัง “คุณเป็นอะไรรึเปล่า?”

จงจิ่งห้าวส่ายหน้า “เปล่า”

เขาพูดพร้อมกับโน้มตัวลงไปอุ้มเธอขึ้นมา ‘หลินซินเหยียน’โอบคอของเขาไว้ สายตามองไปทางใบหน้าของเขา เย็นชาไร้อารมณ์ คิ้วโก่งสูงเรียวงามดั่งกระบี่ สันจมูกสูงโด่งเป็นเส้นตรงราวรูปปั้นชั้นสูง ริมฝีปากบางปิดสนิทเก็บงำความรู้สึกและมั่นคงแข็งแกร่ง สมบูรณ์แบบทุกมุมจนไม่น่าเชื่อ

‘หลินซินเหยียน’มองจนหลงเสน่ห์

ขณะที่จงจิ่งห้าววางเธอลงบนรถ‘หลินซินเหยียน’ก็ยังคงมองเขา จงจิ่งห้าวคิ้วขมวด รู้สึกไม่ชอบที่ถูกเธอมองแบบนี้ยังไงไม่รู้

เขาวางเธอแรงนิดหน่อย จน‘หลินซินเหยียน’ได้สติ ทำท่าทางออดอ้อนใส่เขา “คุณทำฉันเจ็บนะ”

ทั้งๆที่ดูเป็นคู่รักกันมาก ดูออดอ้อนอย่างสนิทสนม แต่ว่าจงจิ่งห้าวกลับไม่รู้สึกอะไรเลย

ความรู้สึกแบบนี้มันแปลกเกินไปแล้ว

เขามองลึกเข้าไปใน‘หลินซินเหยียน’ คำพูดปลอบโยนติดอยู่ที่ลิ้น แต่ไม่ได้พูดมันออกไป เขาขึ้นรถอย่างนิ่งขรึม แล้วขับรถออกไป

“เรากลับบ้านกันใช่มั้ย?” ‘หลินซินเหยียน’ถาม

บ้าน?

จงจิ่งห้าวเอียงหัวมองเธอ

เธอส่งยิ้มให้เขา “มีอะไรรึเปล่า?”

“เปล่า”

พอพูดคำนี้จบ จงจิ่งห้าวก็ไม่ได้ส่งเสียงอะไรอีกเลย

‘หลินซินเหยียน’รู้สึกได้ว่าจงจิ่งห้าวเหมือนจะไม่อยากพูดด้วย เพื่อไม่ให้เขาสงสัยเลยไม่ได้ปริปากพูดออกมาก่อนอีก

จนถึงรถจอดลงที่โรงแรม ‘หลินซินเหยียน’รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ พวกเขาไม่ใช่ว่าควรจะกลับบ้านพักหรอ?

“เรามาทำอะไรที่นี่.. ” แต่เหมือนเธอจะนึกบางอย่างขึ้นมา เธอรีบหุบปากทันที แก้มแดงระเรื่ออย่างเคอะเขิน