กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 165

“ให้ฉันพาเธอไปสอบปากคำมั้ย?” อยากได้เบาะแสของหลินซินเหยียน เกรงว่าคงต้องเค้นถามเบาะแสออกมาจากปากของเธอ

จงจิ่งห้าวหลับตาลง รู้สึกเหนื่อยล้านิดหน่อย “ไม่ต้อง”

ผู้หญิงคนนี้เขาเก็บเอาไว้จะยังมีประโยชน์กว่า

เสิ่นเผยซวนรู้ว่าเขามีความคิดของเขาเอง เลยไม่ได้ถามเรื่องนี้มากไปกว่านี้ “นี่มันชัดเจนมากว่าเป็นแผนการร้ายครั้งใหญ่ ตอนแรกก็เสิ่นซิ่วฉิง เหอรุ่ยหลิน ต่อมาก็คุณหลินตัวปลอมที่เข้ามาอยู่ข้างกายนาย พวกเขาทำมากมายขนาดนี้ ก็เพื่อให้คุณหลินตัวปลอมได้มาอยู่กับนาย ถ้างั้นกับเหอรุ่ยหลินเธอจะได้ประโยชน์อะไร?”

จงจิ่งห้าวรีบลืมตาขึ้นมา เรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้...ปะติดปะต่อรวมกันภายในหัวของเขา การตายของเสิ่นซิ่วฉิงไม่ได้เกี่ยวข้องโดยตรงกับเหอรุ่ยหลิน แต่เป็นเพราะหลินหยู่หาน เธอถึงยินยอมที่จะตายด้วยตัวเอง เดิมทีก็ไม่มีอิสระอยู่แล้ว สู้ช่วยให้ลูกสาวสมหวังซะยังจะดีกว่า

ถ้าอย่างนั้นจะมีประโยชน์อะไรกับเหอรุ่ยหลิน?

เธอไม่ใช่คนที่จะทำอะไรให้คนอื่นแบบฟรีๆ

เธอจะช่วยหลินหยู่หานไปทำไม ไม่กลัวตัวเองจะตกอยู่ในอันตรายรึไง?

ความสัมพันธ์ของเธอกับคนตระกูลเหอก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่ คนเดียวที่ความสัมพันธ์ไม่แย่ก็คือเหอรุ่ยเจ๋อ อีกอย่างเหอรุ่ยเจ๋อก็ได้เข้าไป…

“แย่ล่ะ” จงจิ่งห้าวรีบลุกขึ้นทันที

เสิ่นเผยซวนตามความคิดของเขาไม่ทัน เลยถามขึ้นมา “เป็นอะไร?”

“เหอรุ่ยเจ๋อเกรงว่าจะไม่อยู่ในนั้นอีกต่อไปแล้ว” เขาก้าวเท้าเดินออกประตูไป

เสิ่นเผยซวนรีบตามให้ทันฝีเท้าของเขา “จะเป็นไปได้ยังไง เขาไม่อยู่ข้างใน หรือว่าจะหนีออกไปได้…” พูดถึงตรงนี้ เขาก็รู้สึกตัวว่ามีบางอย่างผิดปกติ “หรือว่าตระกูลเหอจะย้อนแย้งในตัวเอง”

จงจิ่งห้าวมองเขาแวบหนึ่ง นี่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลเหอ แต่ว่าจะต้องเกี่ยวข้องกับเหอรุ่ยหลินแน่

ประตูบ้านเปิดออก กวนจิ้งกำลังอุ้มหลินซีเฉินยืนอยู่หน้าประตู กำลังเตรียมจะเคาะประตู

จงจิ่งห้าวหยุดฝีเท้า มองดูกวนจิ้งกำลังอุ้มหลินซีเฉิน ลูกกระเดือกเคลื่อนไหวขึ้นลง

“หม่ามี๊ผมล่ะ?” หลินซีเฉินมองไปทางเขา

เดิมทีจงจิ่งห้าวอยากจะให้ตัวปลอมคนนั้นปลอมเป็นหลินซินเหยียนสักพัก เพื่อให้เด็กคนนี้สบายใจ แต่ว่าพอคิดว่าเขาจะเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าหม่ามี๊ เขาก็รับไม่ได้

นิ้วมือของเขาสั่นเล็กน้อย ค่อยๆยกขึ้นมา ลูบแก้มป่องๆของเขา “นายเป็นลูกผู้ชาย ก็ควรจะทำตัวให้สมเป็นลูกผู้ชาย”

สีหน้าของหลินซีเฉินแน่นตึง

ชัดเจนว่า จงจิ่งห้าวพูดแบบนี้ คาดว่าต้องมีเรื่องไม่ดีแน่

“หม่ามี้ของนายหายตัวไป” เขาเอาหลินซีเฉินเข้ามาอุ้ม “เรามาตามหาเธอให้เจอกันดีมั้ย?”

หลินซีเฉินยืดคอตรง ไม่ได้ผลักไสที่จงจิ่งห้าวอุ้มเขา แต่ว่าไม่ได้พูดอะไรออกมา ดวงตาแดงก่ำ พยายามลืมตาโตๆ ไม่ให้น้ำตาไหลออกมา น้ำเสียงแหบพร่าสุดๆ “ผมเป็นลูกผู้ชาย ผมจะไม่ร้องไห้ ผมจะต้องหาหม่ามี๊ให้เจอ”

จงจิ่งห้าวกดหัวของเด็กน้อยคนนี้เข้ามาในอ้อมอก บนใบหน้า ความอ่อนโยนที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน

หลินซีเฉินทำตัวว่าง่าย แนบหน้าอกของเขาอย่างนิ่งๆ ฟังเสียงจังหวะหัวใจเต้นของเขา ได้กลิ่นลมหายใจที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา

มือเล็กๆจับคอเสื้อของเขาไว้แน่น พูดอย่างแน่วแน่ “เราจะต้องเอาหม่ามี๊กลับมาให้ได้”

จงจิ่งห้าวตอบอืมเบาๆ

เขามองกวนจิ้งพูดเสียงเข้ม “ผู้หญิงข้างในนั้น เฝ้าเอาไว้”

พูดจบเขาก็ก้าวเท้าออกไปข้างนอก

กวนจิ้งถึงกับงงไปเลย ผู้หญิงที่ไหน นี่มันเรื่องอะไรกัน

เสิ่นเผยซวนตอนเดินผ่านเขาไป อธิบายสั้นๆว่า “หลินซินเหยียนหายตัวไป ข้างในห้องนั่นเป็นตัวปลอม เก็บไว้เพราะมีประโยชน์ อย่าให้เธอรู้ชั่วคราวว่าเรารู้แล้วว่าเธอคือตัวปลอม”

กวนจิ้ง “…”

อะไรนะ?

หลินซินเหยียนหายตัวไป แถมมีตัวปลอมมาอีก นี่มันเรื่องอะไรกัน?!!!

เสิ่นเผยซวนไม่มีเวลามาอธิบายอย่างละเอียด ตบบ่าของเขาป๊าบหนึ่งก็เดินตามจงจิ่งห้าวไป ออกจากโรงแรมไป

เสิ่นเผยซวนขับรถและโทรศัพท์หาลูกน้อง ให้เขาไปดูเหอรุ่ยเจ๋อสักหน่อยว่ายังอยู่หรือไม่

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ทางนั้นก็ส่งข้อความมา เหอรุ่ยเจ๋อถูกสลับตัว ที่อยู่ในคุกนั้นไม่ใช่เขา ก็แค่หน้าตาคล้ายกันนิดหน่อยเท่านั้น

เสิ่นเผยซวนมองจงจิ่งห้าวที่นั่งอยู่เบาะหลังผ่านกระจก “คนหายไปแล้ว”

“ตอนนี้จะเอายังไง?” เสิ่นเผยซวนตึงเครียด

“ฉันอยากเจอเหอรุ่ยหลิน”เสียงของเขาทุ้มต่ำและเคร่งขรึม ราวกับน้ำเสียงที่เปล่งออกมาจากทรวงอก

เสิ่นเผยซวนบอกเขาว่าเข้าใจ แล้วรีบขับรถไวขึ้น ไม่นานรถก็จอดลงที่สถานที่คุมขัง