กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 172

“คุณจะต้องทำความคุ้นชินกับมันนะครับ” ซูจ้านยิ้มแล้วส่งสายตาให้เสิ่นเผยซวน “เริ่มการแสดงของเธอเร็ว ให้คุณหลินได้เปิดหูเปิดตาหน่อย”

“จะเปิดหูเปิดตา สู้คุณหลินเข้าไปพร้อมผม ยิ่งใกล้ยิ่งสามารถมองเห็นได้ชัดเจน แบบนี้สิมันถึงจะน่าตื่นเต้น”

“ไม่เอา” ‘หลินซินเหยียน’ผายมือสองข้าง ปฏิเสธการสัมผัสของพวกเขา

ตอนนี้คือเธอบอกไม่เอาก็ไม่เอาได้งั้นเหรอ?

ซูจ้านกับเสิ่นเผยซวนสบตากันทีนึง ไม่สนใจการต่อต้านของเธอ หามเธอขึ้นจากเก้าอี้ เธอไม่ไป ถึงลากก็จะต้องลากเธอไปให้ได้

“พวกคุณรู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร ก็กล้าทำแบบนี้กับฉันเลย?” ‘หลินซินเหยียน’ใช้แรงขัดขืน “รีบปล่อยฉันเร็ว”

“พวกผมก็ต้องรู้อยู่แล้วว่าคุณคือใคร ก็เพราะรู้ถึงจะต้องฝึกความใจกล้าของคุณ ข้างกายจิ่งห้าวไม่ต้องการผู้หญิงขี้ขลาดตาขาวนะ”

แค่คำพูดเดียวของซูจ้านก็ดักคำพูดทั้งหมดของ‘หลินซินเหยียน’ไว้

เธอถูกบังคับลากเข้าห้องไต่สวน เสิ่นเผยซวนกับซูจ้านแกล้งเอาเธอโยนไปที่ตรงหน้าของเหอรุ่ยหลิน รองเท้าเปื้อนเลือด ตอนที่เธออยากดึงขากลับ เหอรุ่ยหลินจับข้อเท้าเธอไว้ ทั้งๆที่ดูแล้วอ่อนเพลียสุดๆ แต่นาทีนี้แรงที่จับหลินหยู่หานไว้กลับเยอะจนน่าแปลกใจ

“ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน” ขาสองข้างของ‘หลินซินเหยียน’ถีบไปมั่วอย่างตื่นตระหนก เธอตื่นเต้นเกินเหตุได้ถีบโดนศีรษะของเหอรุ่ยหลินอย่างควบคุมไม่ได้

เหอรุ่ยหลินหน้ามืดไปสองวินาที

“แกกล้าถีบฉันงั้นเหรอ?”เธอกัดฟันด้วยความแค้น ซอกฟันยังมีเส้นเลือดหลงเหลืออยู่ ใบหน้าที่ขาวซีด ดุร้ายเหมือนผีร้ายที่คลานออกมาจากนรก

“ฉันเปล่านะ ฉันเปล่า ฉันไม่ได้ตั้งใจ แกเป็นคนจับขาฉันก่อน” ‘หลินซินเหยียน’กลัวจนพูดจาสะเปะสะปะ

เหอรุ่ยหลินในนาทีนี้หน้าตาไม่เหมือนผู้ไม่เหมือนคนเลย

เสิ่นเผยซวนที่อยู่ข้างๆถีบเธอทีนึง “คุณหลินถีบเธอทีนึงแล้วจะทำไม?”

“ก็นั่นน่ะสิ ก็ไม่ดูหน่อยว่าเธอคือใคร เธอเห็นว่าเธอเป็นคนของตระกูลเหอพวกเราก็จะไม่กล้าลงมือกับเธองั้นเหรอ? กล้าแตะคุณหลิน มีชีวิตอยู่บนโลกจนเบื่อแล้วใช่มั้ย?” หน้าตาของซูจ้านซ่าและได้ใจมาก “เธอนึกว่าตระกูลเหอสามารถเป็นที่พึ่งให้เธอ พวกเราก็จะไม่กล้าแตะต้องเธองั้นเหรอ? ใช่ว่าฉันคุยโวโอ้อวดนะ ตระกูลเหอกล้ามาอ้อนวอนขอความเมตตาคำนึง พวกเราก็จะกำจัดตระกูลเหอให้สิ้นซากเชื่อหรือเปล่า?”

ระหว่างที่พูดสายตาของเขาได้แกล้งเหลือบมองมาที่‘หลินซินเหยียน’ “คุณหลินว่าใช่มั้ยครับ?”

‘หลินซินเหยียน’ไม่กล้าส่งเสียงเลยด้วยซ้ำ

เหอรุ่ยหลินมีตระกูลเหอเป็นที่พึ่ง ยังมีจุดจบแบนี้ งั้นถ้าเธอที่ไม่มีที่พึ่งใดๆเลยถูกจับได้ว่าไม่ใช่หลินซินเหยียนตัวจริง งั้น……

เธอไม่กล้าคิดต่อไปอีก

เหอรุ่ยหลินที่ถูกกระทืบทีนึงหมอบอยู่บนพื้น ครึ่งค่อนวันก็พูดไม่ออกสักคำ

เธอเจ็บไปทั้งเนื้อทั้งตัว เมื่อกี๊เสิ่นเผยซวนกระทืบมาทีนึงเกือบเอาชีวิตเธอ

เธอน่าอนาถขนาดนี้ ถูกคนเหยียดหยามขนาดนี้ แต่หลินหยู่หานตัวปลอมคนนี้กลับได้รับการยอมรับและความเคารพจากเพื่อนๆที่จงจิ่งห้าวเชื่อใจที่สุด

เธอโมโหจังเลย เธอโกรธจังเลย ถือสิทธิ์อะไรผลประโยชน์ล้วนให้เธอไปหมด?

เธอเจ็บใจ!

เอื๊อก!

เหอรุ่ยหลินโกรธจนกระอักเลือดออกมา พ่นใส่ขาของ‘หลินซินเหยียน’พอดี

ของเหลวอุ่นๆเหมือนมือที่มีอุณหภูมิ คอยลูบจับผิวของเธอ ชาและคันยุบยิบ เธอตกใจจนร้อง“อ๊า!”

“ไปตายซะ ไปตายเลยไป” ‘หลินซินเหยียน’กระทืบไปที่หัวของเหอรุ่ยหลินทีแล้วทีเล่าอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม

พยายามที่จะกระทืบเธอให้ตาย

มีแค่เหอรุ่ยหลินตายเท่านั้นถึงจะสามารถช่วยเธอเก็บเป็นความลับ

เธอจะให้เหอรุ่ยหลินมีชีวิตอยู่ไม่ได้

ไม่ได้!

เสิ่นเผยซวนกับซูจ้านมองเธอกระทืบไปที่เหอรุ่ยหลินติดต่อกันหลายทีก็ไม่ได้ห้าม ตอนที่เหอรุ่ยหลินใกล้จะหมดสติไป พวกเขาถึงดึง‘หลินซินเหยียน’ออก

“พวกคุณปล่อยฉัน ให้ฉันตีมันตายเลย มันทำลายฉัน มันต้องตาย พวกคุณรีบช่วยฉันเอามันตายเร็ว เร็วๆ...”

หลายวันที่เหอรุ่ยหลินอยู่ที่นี่ได้รับความทนทุกข์ทรมาน ถึงไม่ตายก็เหลือแค่ครึ่งชีวิต ไม่มีแรงเอาคืนเลยด้วยซ้ำ ถ้าเสิ่นเผยซวนกับซูจ้านดึงหลินหยู่หานออกช้าอีกไม่กี่นาที เธอก็อาจจะตายแล้ว

ผู้หญิงคนนี้อยากจะฆ่าปิดปากเธอ?

อาจจะเพราะในใจเกิดความโกรธ ทำให้ความมุ่งมั่นที่อยากจะอยู่รอดของเธอแข็งแกร่งมากเป็นพิเศษ เหอรุ่ยหลินอดทนกับลมหายใจเฮือกสุดท้ายและตะคอก“แกไม่ใช่หลินซินเหยียน!”