กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 173

หลินหยู่หานเบิกตากว้าง จ้องเหอรุ่ยหลินไว้ ราวกับถ้าตอนนี้มีมีดอยู่เล่มหนึ่ง เธอก็จะพุ่งไปแทงเหอรุ่ยหลินให้ตาย

“ปล่อยเธอ” จงจิ่งห้าวไม่เพราะคำพูดเดียวของเหอรุ่ยหลิน ก็เชื่อว่าหลินหยู่หานไม่รู้ว่าหลินซินเหยียนอยู่ไหนหรอก

การร่วมงานที่มีผลประโยชน์ผูกมัดอย่างพวกเธอ ความเชื่อใจบอบบางมาก อยากให้พวกเธอเคืองแค้นซึ่งกันและกันง่ายมากจริงๆ

อยากรู้เรื่องอะไรจากปากของพวกเธอก็ไม่ยากเลย

“นังแพศยา แกรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่รู้? !” หลินหยู่หานตะคอก ถ้าไม่ใช่คนขวางเธอไว้ เธอพุ่งไปฉีกเหอรุ่ยหลินกินแล้ว

ก็เหมือนที่จงจิ่งห้าวคิด ที่พวกเธอสามารถร่วมงานกันเพื่อผลประโยชน์ เพราะต่างคนต่างก็มีของที่ตัวเองอยากได้ ตอนนี้แตกคอกัน ยังจะคิดเผื่ออีกฝ่ายได้อย่างไร? ตอนนี้คงอยากให้อีกฝ่ายตายมากกว่ามั้ง?

“พี่ชายแกเอาตัวหลินซินเหยียนไป ฉันได้แอบสะกดรอยตามมัน แกมันโง่ นึกว่าฉันไม่รู้ แกนึกว่าแกมีทางหนีทีไล่คนเดียวหรือไง? ฉันก็มีเหมือนกัน! !”แผนการนี้เสิ่นซิ่วฉิงตายแล้ว ญาติคนเดียวของเธอได้จากเธอไปแล้ว ตอนนี้เธอใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้เพียงลำพัง เป็นไปได้ยังไงที่จะไม่ตั้งความสงสัยและระมัดระวังตัวให้มากๆ เหลือทางหนีทีไล่ให้ตัวเอง

เสิ่นเผยซวนกับซูจ้านสื่อสารกันทางสายตา

ผู้หญิงสองคนนี้ล้วนมีความคิดของตนเอง แผนยุยงปลุกปั่นของจงจิ่งห้าว เฉลียวฉลาดจริงๆ

จงจิ่งห้าวค่อยๆกุมมือ กลับไม่ได้กุมแน่น เขาแค่พูดว่า“คุณสองคนใครเป็นคนบอกว่าหลินซินเหยียนอยู่ไหนก่อน คนนั้นรอดชีวิต”

“ฉัน”

“ฉันบอก”

ทั้งสองคนแทบจะพูดออกมาพร้อมกัน แต่ในขณะเดียวกันก็ได้มองหน้าอีกฝ่าย แทบอยากจะให้อีกฝ่ายตาย

“หลินซินเหยียนถูกเหอรุ่ยเจ๋อพาไปที่หมู่บ้านชุ่นเย่ อยู่ไม่ไกลจากเมืองB……”

หลินหยู่หานแทบจะพูดออกมาโดยที่ไม่ไตร่ตรองยั้งคิด พยายามจะแย่งเหอรุ่ยหลินพูดก่อน

อยู่หน้าผลประโยชน์ พวกเธอไม่มีความเชื่อใจใดๆ ความสัมพันธ์ที่สร้างขึ้นมาจากผลประโยชน์ พริบตาเดียวก็ได้กระจุยกระจายหมด

จงจิ่งห้าวยังฟังคำพูดของหลินหยู่หานไม่จบก็ได้เดินออกไปแล้ว

ซูจ้านก็เดินตามไปอย่างไว เสิ่นเผยซวนมองผู้ชายสองคนที่ยืนอยู่มุมผนังแล้วสั่งการ “ปล่อยเธอ”

“พวกเธอจะไม่ตีกันเหรอครับ?” เห็นได้ชัดว่าตอนนี้พวกเธอสองคนไม่ถูกกัน

เสิ่นเผยซวนยกมุมปากขึ้น “ใครจะอยู่ ใครจะตาย ก็ต้องแล้วแต่เวรแต่กรรมของพวกเธอแล้ว พวกนายพาคนไปตามฉัน”

ผู้ชายทั้งสองเข้าใจความหมายของเสิ่นเผยซวนแล้ว จึงได้ปล่อยตัวหลินหยู่หาน ออกจากห้องไต่สวนพร้อมเสิ่นเผยซวน ตอนที่มาถึงหน้าห้องได้ปิดประตูสนิท

นาทีที่หลินหยู่หานได้รับอิสระ เสี้ยววินาทีนั้นก็ได้กระโจนไปที่เหอรุ่ยหลิน “นังแพศยา ไปตายซะ ไปตายเลยไป ไม่นึกเลยว่าจะกล้าหักหลังฉัน!”

เหอรุ่ยหลินโกรธยิ่งกว่าเธอเสียอีก โมโหจนเลือดขึ้นหน้า “อิโง่ จงจิ่งห้าวจงใจยุยง ถ้าแกกับฉันต่างก็ปิดปากสนิทไม่พูด บางทีอาจจะยังมีโอกาสรอด แกคิดว่าแกพูดแล้วยังจะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อเหรอ? !”

หลินหยู่หานอึ้ง แต่มีความโกรธมากกว่า เธอบีบคอเหอรุ่ยหลินไว้แน่น “ถ้าแกไม่หักหลังฉัน ตอนนี้ฉันยังสามารถอยู่ข้างกายเขาต่อไป เพราะแกคนเดียว ไม่รักษาสัญญา! เป็นคนพูดกลับคำก่อน ยังกล้ามาว่าฉันอีก? ! !”

คนอยู่ภายใต้สถานการณ์โกรธแค้นสุดๆ กำลังแฝงมักจะไร้ขีดจำกัด ก็เหมือนอย่างเช่นตอนนี้ ทั้งๆที่ร่างกายของเหอรุ่ยหลินบาดเจ็บสาหัส ดูแล้วแค่หายใจก็ยังยากลำบาก แต่นาทีนี้เรี่ยวแรงกลับเยอะจนน่าตกใจ ไม่นึกเลยว่าเหอรุ่ยหลินจะใช้พลังของช่วงเอวลุกขึ้น แล้วเอาหลินหยู่หานที่นั่งคร่อมอยู่บนตัวเธอ พลิกหลินหยู่หานลงไป และฉวยโอกาสนั่งคร่อมไปที่บนตัวเธอ กระชากผมของเธอและตะคอกด้วยความโกรธ “ฉันไม่ได้หักหลังแก เขารู้ตั้งนานแล้วว่าแกไม่ใช่หลินซินเหยียน!”

หลินหยู่หานรู้สึกเหมือนหนังศีรษะจะถูกกระชากทิ้ง เธอแสยะยิ้มอย่างเจ็บปวด พูดอย่างดุร้าย “แกคิดว่าฉันจะเชื่อแกงั้นเหรอ? ถ้าแกไม่บอก เขาจะรู้ได้ยังไง ไม่งั้นเขาจะมีตาทิพย์ แค่แป๊บเดียวก็สามารถมองทะลุปรุโปร่งเหรอ?”

เหอรุ่ยหลินอึ้งไปครู่หนึ่ง ใช่สิ เธอยังแยกใบหน้านี้ไม่ออกเลย ทำไมจงจิ่งห้าวถึงได้มองทะลุปรุโปร่งไวขนาดนั้นล่ะ?

เขารู้สึกยังไงกับหลินซินเหยียนกันแน่?

อาศัยตอนที่ความคิดเธอล่องลอย หลินหยู่หานจากฝ่ายถูกกระทำมาเป็นกระทำและได้เปรียบอีกครั้ง “ถึงก่อนหน้านี้แกไม่ได้พูด แต่เมื่อกี๊แกก็ได้หักหลังฉันจริงๆ ฉันได้ยินกับหูตัวเอง ยังจะเท็จได้เหรอ?”

หลินหยู่หานกระชากหัวเธอโขกกับพื้น “กระชากหัวฉันใช่มั้ย กระชากหัวฉันใช่มั้ย ฉันจะโขกให้แกตาย นังแพศยา!”

เหอรุ่ยหลินถูกโขกหัวจนมึนตึ๊บ เจ็บจนชาไปหมด ราวกับมันสมองจะไหลออกมาอยู่แล้ว เธอใช้มือทั้งสองข้างออกแรงทุบพื้นอยากเรียกร้องความสนใจจากคนอื่นให้มาช่วยเธอหน่อย

แต่ว่า วันนี้ไม่มีทางมีคนเข้ามาที่นี่ และยิ่งไม่มีคนมาช่วยเธอหรอก

เธออยากต่อต้าน แต่เรี่ยวแรงกลับไม่พอ

“นังแพศยา ไปตายซะ” เหมือนหลินหยู่หานจะทุบตีจนขาดสติไปแล้ว ไม่แคร์เลยว่าเธอจะตายหรือเปล่า แค่อยากแก้แค้นกับการที่เหอรุ่ยหลินทรยศตัวเอง

“หลิน...หยู่หาน ถ้าฉันตาย แกก็อย่าคิดจะอยู่……”

“แกจะฆ่าฉันไม่ใช่เหรอ จะเอาชีวิตฉันไม่ใช่เหรอ? ถึงจะตายก็ต้องแกตายก่อนแน่นอน!” หลินหยู่หานหัวเราะอย่างร้ายกาจ

เหอรุ่ยหลินเวียนหัวจนจะระเบิดอยู่แล้ว ร่างเงาบ้าคลั่งที่อยู่ตรงหน้ายิ่งอยู่ยิ่งพร่ามัว ไม่รู้ว่าจะตายหรือยัง ความมุ่งมั่นที่อยากจะอยู่รอดที่เหลืออยู่อันน้อยนิดค้ำจุนเอาไว้ ทันใดนั้นเธอกระชากหัวของหลินหยู่หานไว้ ใช้แรงทั้งหมดที่มีกระชากลงมา หลินหยู่หานเจ็บจนร้องโหยหวน เหอรุ่ยหลินฉวยโอกาสดึงสายผูกเอวของเธอมาพันคอของเธอแล้วใช้แรงรัดเอาไว้

ใบหน้าที่เหมือนหลินซินเหยียนอย่างกับแกะนี้ ก็ได้แบกรับความเคียดแค้นที่เธอมีต่อหลินซินเหยียน

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยเส้นเลือด ออกแรงดึงสายผูกเอวให้แน่น

“แอะๆ...”

หลินหยู่หานตาเหลือกและลิ้นจุกปาก ส่งเสียงแอะๆอยากร้องขอช่วยชีวิต แต่ว่าได้แค่ส่งเสียงแอะๆออกมา

“อยากให้ฉันตาย แกยังไม่มีสิทธิ์พอหรอก!”

เหอรุ่ยหลินราวกับบ้าไปแล้ว “ไปตายซะ หลินซินเหยียน หลินหยู่หานพวกแกไปตายให้หมดเลย พวกแกสู้ฉันไม่ได้หรอก ฮ่าๆ……”

หลินหยู่หานค่อยๆสงบลงมาและ ไม่ได้ขัดขืนอีก

เรี่ยวแรงและความมุ่งมั่นที่เหอรุ่ยหลินหลงเหลืออยู่ล้วนสูญหายไป จู่ๆเธอได้วูบลงไป