กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 175

“คุณคือใคร?” เห็นได้ชัดว่าเหอรุ่ยเจ๋อไม่คิดจะไปเปิดประตู เพราะเขาไม่แน่ใจว่าคนที่มาเคาะประตูคือใคร

หลินซินเหยียนจ้องประตูไว้ หัวใจทั้งดวงเต้นตุ๊มๆต่อมๆ จะเป็นจงจิ่งห้าวหามาถึงนี่หรือเปล่า

เธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ท่าทีของอีกฝ่ายแข็งกร้าวมาก ได้ใช้แรงตบประตูอีกสองที เสียงดังสนั่น “เปิดประตูเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นเราจะพังประตูเข้าไป!”

เหมือนเหอรุ่ยเจ๋อจะรู้แล้วว่าคนที่อยู่หน้าห้องคือใคร เขาได้ด่าเสียงต่ำ “ทำไมยังมีคนที่ตรวจห้องด้วย?”

เขาหันไปห่มผ้าให้หลินซินเหยียนและสั่งการว่า “เดี๋ยวไม่ว่าคนที่มาคือใคร เธอก็ห้ามส่งเสียงนะ”

เมื่อครู่หลินซินเหยียนได้ยินเสียงด่าทอของเหอรุ่ยเจ๋อ เธอเองก็รู้คร่าวๆแล้วว่าคนที่อยู่หน้าห้องไม่ใช่จงจิ่งห้าว

ที่จริงเธอไม่รู้ว่าจงจิ่งห้าวจะมาหาเธอหรือเปล่า

เธอมีเรื่องที่ไม่แน่ใจในตัวเขาอยู่มากมาย

เพราะเธอกับเขามีอะไรกั้นไว้มากมาย

แค่ตั้งความหวัง กับความคาดหวังและความโหยหาที่มีต่อเขา

ภายใต้สถานการณ์ที่เธอไม่มั่นใจว่าจะหนีไปได้ เธอจะไม่เผยความคิดที่ตัวเองอยากจะหนีให้หน้าเหอรุ่ยเจ๋อเห็นง่ายๆหรอก เธอพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ฉันรู้แล้วค่ะ”

“เด็กดี” เหอรุ่ยเจ๋อขยี้ผมของเธอ จากนั้นได้หันหลังเดินไปเปิดประตู เสี้ยววินาทีที่ประตูห้องเปิดออก คนที่อยู่หน้าห้องบุกเข้ามาอย่างแข็งกร้าว จากนั้นผู้ชายที่ใส่ชุดนอกเครื่องแบบเดินเข้ามาด้วยสีหน้าแววตาเคร่งขรึม “พวกคุณสองคน……”

“คุณตำรวจอย่าเข้าใจผิดนะครับ เราไม่ใช่ความสัมพันธ์ที่ไม่เหมาะสมนะครับ ผมเป็นคนเมืองB คนที่อยู่บนเตียงคือแฟนของผม เธอไม่สบายและยังเป็นใบ้ด้วยครับ” ระหว่างที่พูดเหอรุ่ยเจ๋อได้ล้วงบัตรประชาชนของตนเองออกมา ด้านล่างมีเงินแนบอยู่ปึกนึง มีอยู่ประมาณสองพันกว่าหยวน เขายื่นไปในมือของตำรวจ “คุณตำรวจดูสิครับ”

มือของตำรวจคนนั้นกุมบัตรประชาชนที่เหอรุ่ยเจ๋อยื่นมาให้ เขาขยี้อยู่ในมือพอรู้แล้วว่ามีเงินอยู่ประมาณเท่าไหร่ เขาได้ใส่เข้าไปในกระเป๋าอย่างสงบเยือกเย็น จากนั้นได้ดูบัตรประชาชนอย่างลวกๆ เสร็จแล้วก็พูดกับตำรวจอีกคนว่า “โอเคแล้ว พวกเขาไม่ใช่”

ตำรวจทั้งหลายเดินเรียงกันออกไป ออกจากห้องที่คับแคบ ก่อนที่หัวหน้าทีมจะออกจากห้องยังได้เตือนด้วยความหวังดี “ดีที่สุดอย่าพักโรงแรมแบบนี้ดีกว่า ไม่ปลอดภัย ง่ายที่จะถูกเข้าใจผิด”

เหอรุ่ยเจ๋อส่งเขาออกไป พร้อมพยักหน้ารัวๆ “ครับๆ”

คนๆนั้นกดเสียงต่ำและพูดกับเหอรุ่ยเจ๋อว่า “ผมรู้ว่าพวกคุณไม่ใช่ความสัมพันธ์ลูกค้ากับ‘โสเภณี’ เพราะ‘โสเภณี’ของแถวนี้ผมรู้จักหมดเลย”

ลึกๆแล้วเหอรุ่ยเจ๋อไม่พอใจอย่างยิ่งที่เขาพูดคำพูดนี้ออกมาเปิดเผยขนาดนี้ แต่ภายนอกยังต้องคอยฝืนยิ้ม เพราะนี่ไม่ใช่ถิ่นของเขา ว่ากันว่ามังกรแข็งแกร่งสู้งูประจำถิ่นไม่ได้ เขาไม่อยากแส่หาเรื่อง “ผมรู้แล้วครับ”

เหอรุ่ยเจ๋อส่งคนไป กลับมาที่ห้องแล้วปิดประตู “พวกกวาดล้างหญิงหากินของที่นี่……”

คำพูดของเขายังพูดไม่จบก็พบว่าคนที่อยู่บนเตียงไม่เห็นแล้ว หน้าต่างที่ใกล้หัวเตียงได้เปิดทิ้งไว้ สีหน้าเขาเปลี่ยนไปพร้อมเดินมาอย่างเร็ว ยื่นศีรษะมองลงไปด้านล่าง ด้านล่างของหน้าต่างมีหลังคาเล็กๆอันนึง ไม่ได้มีมาตั้งแต่เดิม เหมือนต่อเติมเพิ่มอีกต่างหาก

ก็เหมือนที่ตำรวจคนนั้นพูด ส่วนใหญ่คนที่มาพักโรงแรมแบบนี้ล้วนเป็นความสัมพันธ์เชิงค้าขาย พวกที่กวาดล้างหญิงหากินพวกนั้นก็บุกมาตรวจค้นฉับพลันอยู่เป็นประจำ เพื่อสะดวกแก่การวิ่งหนี ใต้หน้าต่างจึงได้ออกแบบหลังคาเล็กๆแบบนี้ขึ้น

ถึงแม้มีหลังคาสามารถให้เธอเหยียบลงมาได้ แต่ก็ค่อนข้างสูงจากพื้นอยู่ ตอนที่หลินซินเหยียนโดดลงไปได้ทำขาพลิก ก็เลยวิ่งได้เชื่องช้า

เหอรุ่ยเจ๋อเห็นร่างเงาของเธอ ได้ตะคอกด้วยความโกรธ “หลินซินเหยียน!”

เสียงเรียกของเขาเหมือนการโจมตีที่หนักหน่วง หลินซินเหยียนวิ่งยิ่งเร็วขึ้น เธอไม่สนความเจ็บปวดของขา แค่อยากวิ่งสุดชีวิต อย่าให้เหอรุ่ยเจ๋อจับตัวได้เด็ดขาด

เพราะเธอหนีไป เหอรุ่ยเจ๋อก็จะรู้แน่นอนว่าเธอไม่ได้ความจำเสื่อม

เดิมทีก็ไม่เชื่อใจเธออยู่แล้ว แค่คิดก็รู้ถ้าถูกเขาจับตัวไปอีกครั้ง เขาจะทำตัวกับเธอยังไง

เหอรุ่ยเจ๋อพุ่งลงไปชั้นล่าง และวิ่งตามออกไปอย่างรวดเร็ว

เขาจะให้หลินซินเหยียนหนีไปไม่ได้เด็ดขาด!