กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 176

 “ครั้งแรก?”

กลิ่นไอที่เต็มไปด้วยฮอร์โมนเพศชายอบอวลอยู่ข้างหู ทั้งๆที่เป็นการสอบถาม แต่ก็ดูมีความเร่งรีบขนาดนั้น

เหมือนผู้ชายได้หยุดไปครู่หนึ่ง ทรวงอกแน่นปึ้กแนบชิดอยู่แผ่นหลังเธอเร่าร้อนจนจะพุ่งออกมาจากเนื้อหนัง ริมฝีปากเย็นเฉียบของเขาประกบอยู่กับผิวกายของเธอ คลุมเครือแต่รีบร้อน เห็นได้ชัดว่าอยากครอบครองผู้หญิงคนนี้ทันที แต่ก็ยังยับยั่งชั่งใจไว้ “เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ”

“ฉันไม่เปลี่ยนใจค่ะ”

เธอเพิ่งพูดจบ ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังโอบเอวเธอไว้ และถือโอกาสกดทับเธอไปที่บนเตียง ในความมืดมิดเธอมองไม่เห็นใบหน้าเขา รู้แค่ว่าเขารีบร้อนมาก ร้อนรุ่มไปทั้งตัว มือของเขาเหมือนมีเวทย์มนต์ ทุกอณูรูขุมขนที่เคยลูบไล้ผ่านผิวเธอ ล้วนเหมือนถูกไฟแผดเผา

เธอกลัวและตื่นเต้น อยากผลักเขาออก แต่พอนึกถึงแม่กับน้องชายที่นอนอยู่โรงพยาบาล เธอก็ได้ดึงมือกลับ ใช้แรงจับผ้าปูที่นอนใต้ร่างไว้แน่น

ทันใดนั้น ร่างกายของเธอเหมือนถูกฉีกขาด เจ็บ ไม่ได้เจ็บเพียงกายเท่านั้น แต่ยังเจ็บทางใจด้วย เพื่อไม่ส่งเสียง ครวญครางน่าอาบอายออกมาจากใต้ร่างของผู้ชาย เธอกัดริมฝีปากไว้แน่น ไม่ส่งเสียงออกมาเลย

ผู้ชายแรงเยอะมาก มีอยู่หลายครั้งที่เธอทนรับไม่ไหวอยากจะผลักเขาออก

“อย่า...”

หลินซินเหยียนสะดุ้งตื่นจากความฝันทันที เธอลืมตาแล้วกลอกตาไปมา สุดท้ายได้หยุดอยู่ที่สายตาพราวเสน่ห์คู่นั้น

เธอตกใจ

ลุกขึ้นมานั่งด้วยท่าสปริงตัว พูดจาก็สะเปะสะปะไปหมด “คุณ คุณ คุณคือใครคะ?”

“คำถามนี้น่าจะผมถามคุณมากกว่ามั้งครับ?” เสียงของผู้ชายทุ้มต่ำ ผมสั้นที่เรียบร้อย ดวงตาคู่สีน้ำตาล แพรวพราวราวกับดวงดาวยามค่ำคืน เวลายิ้มดูน่ามองมาก เขามองคราบน้ำตาที่ยังไม่แห้งบนใบหน้าเธอ “เมื่อกี๊ฝันร้ายเหรอครับ?”

หลินซินเหยียนจับผ้าห่มไว้แน่น สำหรับเธอแล้วนั่นไม่ได้เป็นเพียงแค่ฝันร้าย

หลายปีมานี้ เธอไม่เคยฝันถึงเรื่องของคืนนั้นเลย ในฝันเหมือนจริงขนาดนั้น เรื่องที่ปิดผนึกอยู่ลึกๆในใจไม่อยากไปสัมผัสที่สุด จู่ๆได้โผล่ขึ้นมาในหัวอย่างสมจริงขนาดนี้ ก็เหมือนบาดแผลในอดีตที่ถูกดึงสะเก็ดแผลออก เลือดไหลไม่หยุด

“คุณเป็นคนช่วยฉันไว้เหรอคะ?” เธอจำได้ว่าเธออยู่ในน้ำหายใจไม่ออกจนหมดสติไป ต่อมาเกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอล้วนไม่รู้เลย

“อืม พูดอย่างแม่นยำกว่าคือผมให้คนช่วยคุณไว้ครับ” ตั้งแต่ต้นจนจบใบหน้าของผู้ชายล้วนประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ

แต่ก็รู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นไม่ได้ยิ้มออกมาจากใจจริง

ตอนนี้ หลินซินเหยียนถึงพบว่าผู้ชายคนนี้นั่งอยู่บนรถเข็น ใส่ชุดลำลอง มีผ้าห่มบางๆห่มขาไว้

แววตาที่ผู้ชายมองหลินซินเหยียนลึกซึ้งขึ้น เขาไม่เห็นความดูถูกจากแววตาเธอ มีแค่ความตื่นตะลึง นี่ทำให้สีหน้าแววตาเขาผ่อนคลายลงไม่น้อยเลย

“เมื่อคืนผมกลับมาจากข้างนอก เห็นคนโดดลงไปในแม่น้ำ จึงได้ให้คนช่วยคุณไว้ครับ” เสียงของผู้ชายอ่อนโยน “มีคนจ้องจะทำร้ายคุณเหรอครับ?”

เขาเห็นเธอโดดลงไปในแม่น้ำ ก็ย่อมเห็นคนวิ่งตามเธออยู่แล้ว

หลินซินเหยียนไม่ได้ตอบ แต่ได้หดตัวไปที่หัวเตียง พอขยับตัวปุ๊บก็ปวดขามาก เธอขมวดคิ้ว

ผู้ชายดูออกว่าหลินซินเหยียนกำลังระแวดระวังเขาอยู่ ยังไงก็เป็นคนแปลกหน้า ในใจเกิดความระแวดระวังเขาก็สามารถเข้าใจได้ เขาจึงไม่ได้พูดประเด็นนี้ต่อ “คุณวางใจได้ครับ อยู่ที่นี่ไม่มีทางถูกจับหรอกครับ ผมได้ให้คนดูแผลที่ขาคุณแล้ว ไม่พักฟื้นสักสิบวันถึงครึ่งเดือน คุณคงลงจากเตียงไม่ได้หรอกครับ”

หลินซินเหยียนรู้ว่าขาของตัวเองได้รับบาดเจ็บ ไม่นึกเลยว่าเขาจะให้คนดูให้เธอ อันนี้ทำเธอแปลกใจมาก “ขอบคุณค่ะ”

“ไม่ต้องขอบคุณครับ ก็แค่เจอเรื่องไม่เป็นธรรมชักดาบช่วยเหลือ เชื่อว่าถึงไม่ใช่ผม คนอื่นเห็นก็คงไม่นิ่งดูดายหรอกครับ……แถมยังเป็นคนสวยซะด้วย”

ผู้ชายแกล้งหยุดครู่หนึ่ง จากนั้นหยอกเล่น

หลินซินเหยียนย่อมฟังออกอยู่แล้วว่าเขาหยอกเล่น แต่เขาช่วยชีวิตตัวเองไว้ ถึงไม่พอใจกับคำพูดของเขา ก็ไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้า

“ที่นี่คือที่ไหนคะ ฉันขอยืมโทรศัพท์คุณใช้หน่อยได้มั้ยคะ?” ตอนนี้เธอหลุดพ้นจากการควบคุมของเหอรุ่ยเจ๋อแล้ว อยากโทรหาหลินซีเฉินด่วน เธออยากโทรบอกพวกเขาว่าเธอปลอดภัยดี อยากถามว่าหลายวันที่เธอไม่อยู่เขากับหลินลุ่ยซีเป็นยังไงบ้าง

สายตาของผู้ชายหล่นอยู่ที่ข้อมือของหลินซินเหยียน ข้อมือเรียวสวยใส่กำไลหยกเกรดน้ำงามไว้อันหนึ่ง กำไลหยกนี้……แววตาเขาระยิบระยับเล็กน้อยพร้อมกับพูดปฏิเสธ “ไม่ได้ครับ ต่อไปเธอรับผิดชอบดูแลคุณ ต้องการอะไรคุณสามารถบอกเธอได้เลย”

พูดจบเขาก็ได้หมุนรถเข็นออกจากห้อง พอถึงหน้าห้องเขาได้หยุดลงมา แล้วหันมามองเธอ “คุณชื่ออะไรครับ?”

หลินซินเหยียนเบิกตากว้าง ไม่ได้ตอบอย่างซื่อตรง “หลินเหยียนค่ะ”