กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 192

สีหน้าของจงจิ่งห้าวอยู่ตรงแสง เดี๋ยวมืดเดี๋ยวสว่าง ไฟนั้นยังไม่ได้มอดหายไป กลับยิ่งลุกโชนมากขึ้น

“ฉันรู้แล้ว”จู่ๆหลินซินเหยียนก็พูดคำพูดที่ไม่เกี่ยวข้องขึ้นมา

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว“คุณรู้อะไร?”

“เหอรุ่ยหลินก็รู้เรื่องนี้ ตอนนั้นเธอเป็นคนให้ข้อมูลฉันเอง เพื่อล่อให้ฉันออกมา”เธอจงใจพูดเรื่องพวกนี้ เพื่อเบี่ยงประเด็นสนใจของจงจิ่งห้าว

เหอรุ่ยหลินก็ต้องรู้แน่นอนอยู่แล้ว เพราะเรื่องในตอนนั้น ทั้งหมดเป็นฝีมือของเธอ

พอคิดถึงเหอรุ่ยหลินผู้หญิงคนนี้แล้ว สีหน้าของเขาก็นิ่งขรึมลง

หลินซินเหยียนคิดที่จะผละตัวออกมาจากเขาด้วยสีหน้านิ่งเฉย จงจิ่งห้าวกดไหล่ของเธอเอาไว้ ตอนนี้เขาตอบสนองกลับมา รู้แล้วว่าเธอจงใจเบี่ยงความสนใจของเขา

มีน้ำคลออยู่ที่ใต้ตาของเขา “ผมไม่ใช่เด็กๆแล้ว คุณจะให้ผมรออีกนานเท่าไร?”

พูดพลางร่างกายของเขาก็ลงต่ำกว่าเดิม พูดแซวเล่นที่ข้างหูของเธอ“ผมได้ยินมาว่ารักมันต้องกระทำออกมาให้เห็น”

บูม！

หลินซินเหยียนในหัวว่างเปล่าทันที เขา เขาพูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง

ไม่……ไม่อายบ้างเลยเหรอ?

จงจิ่งห้าวจับใบหน้าของเธอ หน้ายับยู่ยี่ เขาดูซ้ายทีดูขวาที แววตาเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มที่เอ่อล้นออกมา“คุณสวยดูดีขนาดนี้ จะไม่ให้ผมรักและหวงแหนได้ยังไง?”

“ถ้าฉันหน้าตาไม่ดี แล้วคุณยังจะ……”หลินซินเหยียนปิดปากทันที เกือบหลุดพูดว่า คุณอยากจะหลับนอนกับฉัน ออกมาแล้ว

เธอหน้าแดง แทบอยากจะหาสักที่มุดหน้าหนีให้รู้แล้วรู้รอดไปซะ

น่าอับอายเกินไปแล้ว

โดยเฉพาะอยู่ต่อหน้าของเขา

จงจิ่งห้าวยิ้ม จงใจถามทั้งที่รู้อยู่แล้ว“ผมยังอยากจะทำอะไรนะ?”

“คุณลุกออกไปซะ ฉันหิวแล้ว”หลินซินเหยียนพยายามสลัดเขาออก

จงจิ่งห้าวสีหน้านิ่งๆ ก้มจูบลงที่ริมฝีปากของเธอ“ผมจะป้อนให้คุณอิ่มเอง ไม่ดีเหรอ?”

หลินซินเหยียน“......”

ก๊อกๆ……

หลินซินเหยียนตาเป็นประกายทันที คนคนนี้ช่างมาได้จังหวะเหลือเกิน เธอกำลังหาข้ออ้างไม่ได้อยู่พอดี

“รีบไปเปิดประตูเร็วเข้า”หลินซินเหยียนผลักเขาออก

จงจิ่งห้าวนิ่งไม่ขยับ สีหน้าไม่ได้ดีใจเหมือนกับก่อนหน้านี้

ใครกัน มาได้ขัดจังหวะขนาดนี้

ก๊อกๆ……“พ่อ”

พอเสียงประตูดังขึ้นจากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงเด็กที่หน่อมแน้มน่ารัก

“เสี่ยวลุ่ย”หลินซินเหยียนเสียงสั่น นั่นมันลูกสาวของเธอ

เธอหันมองไปยังผู้ชายที่อยู่บนตัวเธอ ในใจของเขาแอบรู้สึกไม่ดีใจอยู่นิดหน่อย ลูกสาวของเธอไม่ได้เรียกเธอ แต่กลับเรียกเขา

“พ่อ พ่ออยู่ไหม?”จากนั้นก็มีเสียงดังตามขึ้นมาอีก

จงจิ่งห้าวรู้สึกไม่เต็มใจ ในตอนนี้จะไม่ลุกขึ้นก็ไม่ได้ ลูกสาวกำลังรออยู่ข้างนอก

เขายื่นมือออกไปปิดเสื้อของเธอ เธอปัดมือของเขาออกอย่างไม่สบอารมณ์ เป็นเพราะว่ารู้สึกเซ็งที่ลูกสาวไม่ได้เรียกตนเอง เธออุ้มท้องมาตั้งสิบเดือนก่อนจะคลอดออกมา เลี้ยงดูมาอีกหกปี ผลที่ได้กลับสนิทชิดเชื้อกับผู้ชายคนนี้แทนเนี่ยนะ

จงจิ่งห้าวมองออกว่าเธอไม่สบอารมณ์ สะกิดจมูกของเธอ“แค่ลูกสาวคุณก็ยังหึง?”

หลินซินเหยียนไม่ส่งเสียงอะไร ก้มหน้าผูกเชือกชุดของเธอ

“พวกเราเป็นพ่อลูกกัน เลือดมันก็ต้องข้นกว่าน้ำ”เลือดในตัวเธอครึ่งหนึ่งก็คือของเขา การจะมีความรู้สึกดีให้กันมันก็เป็นสิ่งที่ถูกที่ควรอยู่แล้ว

หลินซินเหยียนไม่อยากพูดอะไรกับเขา รีบไปเปิดประตูอย่างรวดเร็ว หลินลุ่ยซีไม่รู้ว่าหลินซินเหยียนกลับมาแล้ว พอประตูเปิดออกเธอก็เรียก พ่อ ทันที

พอเห็นชัดเจนแล้วว่าเป็น หลินซินเหยียน ก็อึ้งไปสักพัก จากนั้นตาก็เริ่มแดง พูดขึ้นอย่างอ้อนๆ“หม่ามี๊ไปแอบอยู่ที่ไหน หนูกับพ่อหาหม่ามี๊ตั้งนาน หนูคิดถึงหม่ามี๊มากๆเลย”

พูดพลางก็เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเธอ กอดเอวของเธอไว้แน่น ก่อนจะซุกเข้าไปในอ้อมกอดของเธอ“หม่ามี๊”

กลัวว่าหม่ามี๊จะหนีไปซ่อน แล้วเธอก็จะไม่เจอเธออีกแล้ว

เสิ่นเผยซวนยืนอยู่ข้างประตู จงจิ่งห้าวกับหลินซินเหยียนหมกอยู่แต่ในห้องมาตลอดหนึ่งวัน คำพูดที่ควรจะพูด เรื่องที่ควรจะทำก็น่าจะทำกันเสร็จหมดแล้ว ดังนั้นเขาก็เลยพาเด็กสองคนมาโดยที่ไม่ได้บอกไม่ได้กล่าวก่อน เขาไม่ได้บอกเด็กทั้งสองคนว่าเจอตัวของหลินซินเหยียนแล้ว กะที่จะเซอร์ไพรส์พวกเขา

ตอนที่หลินลุ่ยซีเคาะประตูเมื่อตะกี้ หลินซีเฉินก็อยากจะไปเข้าห้องน้ำพอดี ตอนนี้ยังไม่ได้กลับมา

หลินซินเหยียนนั่งยองลง จับหน้าของลูกสาว เด็กน้อยดูเหมือนจะอ้วนขึ้น หน้ากลมกิ๊ก

“หม่ามี๊ไปแอบอยู่ที่ไหน ทำไมหนูหาหม่ามี๊ไม่เจอ?”สาวน้อยแบะปากน้อยๆสีชมพู

หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าจะตอบกลับลูกสาวไปยังไง โอบเธอไว้ในอ้อมกอด ตอนนี้เธอเพิ่งเห็นหลินซีเฉินที่ไม่รู้ว่ามายืนอยู่ตรงหน้าประตูตั้งแต่เมื่อไร ร่างกายผอมบางของเขายืนตัวตรง สองมือที่ห้อยอยู่ข้างๆกำหมัดแน่น

“เสี่ยวเฉิน”หลินซินเหยียนมองลูกชาย เขาผอมลง โครงหน้าดูเห็นชัดมากขึ้น ดูหน้าตาคล้ายกับจงจิ่งห้าว

เธอยื่นมือไปหาลูกชาย

หลินซีเฉินตาเริ่มแดง ยืดคอตรงร้องไห้ออกมา“นานขนาดนี้ หม่ามี๊ไปอยู่ที่ไหนมา? รู้ไหมว่าผมเป็นห่วงหม่ามี๊มาก?”

“ขอโทษนะ……”หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าจะปลอบลูกชายยังไงดี ยื่นมือออกมาคว้าเขาเข้ามาในอ้อมกอด

หลินซีเฉินยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตา พูดสะอึกๆ“หม่ามี๊ไม่ต้องขอโทษผมหรอก ผมไม่ดีเอง ที่ไม่ได้ดูแลหม่ามี๊ให้ดี ผมเป็นชายอกสามศอกของครอบครัวแท้ๆ แต่กลับปล่อยให้หม่ามี๊หายตัวไป เป็นเพราะผมไม่ดีเอง”

“เด็กโง่”หลินซินเหยียนกดหัวลูกชายลงในอ้อมกอด เขายังเป็นแค่เด็กน้อยเท่านั้น แต่ปากพูดออกมาได้ว่าเป็นเพาะเขาดูแลเธอไม่ดีพอ

เธอไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกในใจออกมายังไง รู้สึกว่ามันแน่นตรงจมูก เจ็บลามขึ้นมาที่ดวงตา