กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 194

“ว่าง”หลินซินเหยียนตอบกลับไปโดยไม่คิด

ถ้าสามารถพูดโน้มน้าวให้อาจารย์คนนั้นกลับเมืองBกับเธอได้ ก็จะมีประโยชน์กับเธอ

แถมเธอก็อยากจะรีบจัดการเรื่องทางนี้ให้เร็วที่สุด จากนั้นก็พาลูกๆทั้งสองคนกลับไปด้วย

“ได้ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมเตรียมการเอง”ไป๋ยิ่นหนิงยิ้มๆ

จงจิ่งห้าวสีหน้าดำมืดไปเรียบร้อยแล้ว

อาหารมื้อนี้ เขาไม่มีความอยากอาหารเลยสักนิด ถ้าไม่ใช่เพราะลูกสองคนอยู่ด้วย ไม่อยากให้ไป๋ยิ่นหนิงได้รู้ถึงความสัมพันธ์ของเขากับหลินซินเหยียน ว่าไม่ใช่สามีภรรยากันตามปกติทั่วไป ป่านนี้เขาจูงหลินซินเหยียนกลับไปตั้งนานแล้ว

หลังจากทานอาหารเสร็จ ไป๋ยิ่นหนิงมองมายังจงจิ่งห้าว“วันนี้ขอบคุณประธานจงสำหรับการต้อนรับมากเลยนะครับ”

จงจิ่งห้าวเหลือบตามองเขาอย่างเย็นชา“ไม่ต้องเกรงใจ”

ไป๋ยิ่นหนิงรู้แล้วว่าตั้งแต่ที่หลินซินเหยียนรับปากกับเขาว่าจะไปหาอาจารย์ที่ทำผ้าไหมเซียงหยุนซาคนนั้น เขาก็รู้สึกไม่สบอารมณ์แล้ว ตอนนี้เขาก็เต็มใจที่จะ‘สาดน้ำมันเข้ากองไฟ’เขาหันไปมองหลินซินเหยียน“พรุ่งนี้เช้าผมมารับคุณที่โรงแรมนะ”

ขณะที่พูดสายตาของเขาชำเลืองไปมองเท้าของเธอ“พรุ่งนี้สวมรองเท้าพื้นเรียบล่ะ อาจารย์คนนั้นอาศัยอยู่ที่ไกลแล้วก็กันดาร ถนนหนทางเดินไม่ค่อยสะดวก”

“ฉันเข้าใจแล้ว”หลินซินเหยียนไม่ได้พูดขอบคุณที่เขาช่วยเตือนอะไรพวกนั้น เพราะว่าคำพูดนี้ของเขาจงใจอยู่ไม่น้อย เธอหันกลับไปมองจงจิ่งห้าว เป็นอย่างที่คิดไว้ สีหน้าของเขาดูไม่ได้กว่าก่อนหน้านี้อีก

เห็นได้ชัดว่า ไป๋ยิ่นหนิงจงใจพูดคำพูดพวกนี้

“หม่ามี๊ อุ้มหน่อย”หลินลุ่ยซียื่นสองมือออกไป ให้หลินซินเหยียนอุ้ม

จงจิ่งห้าวโอบเอวเธอเอาไว้“พ่ออุ้มเอง”

เท้าของเธอได้รับบาดเจ็บอยู่ ไม่รู้ว่าบาดเจ็บหนักหรือเปล่า

หลินลุ่ยซีเบะปากน้อยๆ“หนูอยากให้หม่ามี๊อุ้ม”

นานแล้วที่ไม่ได้เจอหลินซินเหยียน อยากที่จะทำความสนิทชิดเชื้อกับเธอสักหน่อย

“โอ๋”จงจิ่งห้าวจูบไปที่หน้าผากของลูกสาว“รอกลับไป แล้วเดี๋ยวพ่อจะซื้อของอร่อยๆให้นะ”

“จริงเหรอ?”หลินลุ่ยซีเอนหัว

“อื้อ”

“ได้เลยค่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ให้พ่ออุ้มแล้วกัน แต่ว่าหนูอยากนอนกับหม่ามี๊”

หลินซีเฉินคว้ามือของหลินซินเหยียนไว้ แล้วหันมองจงจิ่งห้าว พร้อมกับพูดขึ้น“หม่ามี๊ คืนนี้ผมก็อยากนอนกับหม่ามี๊”

จงจิ่งห้าว“……”

หลินซินเหยียนตอบรับอย่างรวดเร็ว“ได้เลย”

แยกกับลูกทั้งสองคนมานานขนาดนั้น เธอก็คิดถึงลูกๆเหมือนกัน

พอกลับขึ้นมาข้างบน หลินซินเหยียนอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับลูกทั้งสองคน พวกเขาสวมชุดนอน นอนกลิ้งเล่นอยู่บนเตียง

หลินซินเหยียนอาบน้ำเสร็จก็สวมชุดคลุมอาบน้ำของโรงแรม ที่นี่ไม่มีเสื้อผ้าของเธอ

“หม่ามี๊”

พอเห็นหลินซินเหยียนออกมา ลูกทั้งสองคนก็กระโจนเข้ามาหาทันที หลินซินเหยียนรับพวกเขาเอาไว้ ทั้งสามคนกอดกัน หลินลุ่ยซีเงยหัวน้อยๆขึ้นมา“หม่ามี๊ ต่อไปถ้าหม่ามี๊จะไปซ่อนแอบที่ไหนอีก ต้องพาหนูไปด้วยนะคะ หนูไม่อยากแยกกับหม่ามี๊อีกแล้ว”

หลินซินเหยียนกอดลูกสาวแน่น พร้อมกับบอกว่าต่อไปจะไม่จากพวกเขาไปไหนอีกแล้ว

ข้างนอกห้อง ตรงสุดทางเดิน จงจิ่งห้าวยืนอยู่ตรงหน้าต่าง ข้างนอกหน้าต่างเป็นแม่น้ำ แสงไฟระยิบระยับสาดสะท้อนมาที่ใบหน้าของเขา แล้วก็สะท้อนกลับไป ใบหน้าของเขาดำมืดหม่นหมอง หลังตรงและกว้าง เอวของเขาเล็กมาก ไม่มีเซลลูไลท์เลย เส้นสมส่วนของช่วงสะโพกยืดตรงเท่ากัน

เขาถือกระเป๋าเอกสารมือเดียว อีกมือปลดกระดุมเสื้อ พร้อมกับเปิดปากพูดอย่างนิ่งๆ“ไม่มีร่องรอยอะไรเลยเหรอ?”

เสิ่นเผยซวนส่ายหัว“ไม่มี ผมคิดว่าเขาน่าจะหลบซ่อนตัวไปแล้ว ถ้าอยากจะรักษาชีวิต ก็ต้องหนีออกไปจากที่นี่ ถ้าในใจยังมีความโกรธแค้น เกรงว่าตอนนี้กำลังรอโอกาสลงมืออยู่ครับ”

เหอรุ่ยเจ๋อไม่มีเบาะแสร่องรอย ก็เหมือนกับระเบิดเวลา ที่ไม่รู้ว่าจะโผล่ออกมาเมื่อไร

คนคนนี้ปล่อยทิ้งไว้ไม่ได้

“คนที่พามาไม่เยอะ นายส่งคนออกไปหาเบาะแสของเขา ส่วนที่เหลืออยู่ที่นี่ก่อน”เด็กทั้งสองคนแล้วก็หลินซินเหยียนก็ต้องการคนเหมือนกัน

“ครับ ผมจะไปเตรียมการเดี๋ยวนี้”เสิ่นเผยซวนหันตัวเดินไปเตรียมการ

จงจิ่งห้าวยืนเงียบๆอยู่ตรงหน้าต่างคนเดียวเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ ผ่านไปสักพักเขาก็หยิบมือถือออกมาโทรไปหากวนจิ้ง

ให้เขาหาไปสืบหาข้อมูลของไป๋ยิ่นหนิงแล้วก็ไป๋ซื่อกรุ๊ปที่เขาบริหารจัดการอยู่ ในสายกวนจิ้งตอบรับ

เขาวางสายลง แล้วหันเดินกลับเข้าไปในห้อง

ประตูเปิดออก สายตาหันไปมอง แสงไฟมืดสลัวๆ ห้องเงียบสงัด

เด็กทั้งสองคนเล่นวุ่นวายกันจนเหนื่อยแล้ว นอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนกลัวว่าพวกเขาจะนอนหลับไม่สบาย ก็เลยปิดไฟ เหลือแค่โคมไฟตรงหัวเตียงที่เปิดไฟสลัวๆเท่านั้น

จงจิ่งห้าวปิดประตูเดินเข้ามา ยืนอยู่ข้างเตียง

หลินซินเหยียนพิงอยู่ตรงหัวเตียง หัวของเด็กทั้งสองคนหนุนทับอยู่ที่แขนของเธอ หลินลุ่ยซีอยู่ข้างใน มือน้อยๆลูบตรงหน้าอกของเธอ

นี่เป็นความเคยชินของหลินลุ่ยซี