กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 196

ขณะที่พูดพนักงานหญิงมองสำรวจหลินซินเหยียนอีกหนึ่งรอบ ชุดเดรสที่เธอใส่ เธอก็ดูไม่ได้สนใจอะไร ในสายตาเธอแล้วก็แค่ชุดกระโปรงหนึ่งตัว เท้าสวมรองเท้าแตะใช้แล้วทิ้งของโรงแรม ที่คอก็มีรอยจูบที่จงจิ่งห้าวทิ้งเอาไว้จากเมื่อคืน พนักงานหญิงสบถหึอย่างเย้ยหยันออกมา“โสเภณี? หนึ่งคืนได้เท่าไร? แล้วต้องใช้เวลากี่คืนถึงสามารถซื้อชุดนี้ได้?”

หลินซินเหยียน“……”

เธอขมวดคิ้ว สีหน้าบึ้งตึง คำพูดนี้ของพนักงานหญิงทำให้เธอรู้สึกโมโหจริงๆ

เธอก็แค่มาซื้อเสื้อตัวเดียวเท่านั้น ทำไมถึงต้องมาเจออะไรแปลกๆแบบนี้ด้วย?

แถมยังถูกคนเรียกว่า‘โสเภณี’อย่างไม่มีเหตุมีผลอีก นี่มันน่าอับอายขายขี้หน้าจริงๆ！

แต่การศึกษาทำให้เธอไม่โหวกเหวกโวยวายด่าทอคนอื่น

“รบกวนคุณรีบปล่อยฉันไปดีกว่านะคะ ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งความแล้วนะ！”เสียงของหลินซินเหยียนเย็นชาสุดๆ ราวกับน้ำแข็งในหน้าหนาว แผ่กระจายออกทำให้รู้สึกเย็นยะเยือก

พนักงานหญิงอึ้งตะลึงไป คิดไม่ถึงว่า‘โสเภณี’คนนี้ ยังจะมีท่าทีแบบนี้อยู่อีก แต่ไม่นานเธอก็นิ่งสงบลง รู้สึกว่าเธอกำลังเสแสร้งแกล้งทำอยู่！

“คิดว่าฉันกลัวคุณแจ้งความ?”พนักงานหญิงเชิดหน้าขึ้น“ที่นี่คือไป๋เฉิง ลูกพี่ลูกน้องของฉันไปฟ้องประธานไป๋ไป๋ยิ่นหนิงแค่ประโยคเดียว ตำรวจก็ต้องไว้หน้าให้กับประธานไป๋กันหมดแล้ว ไม่ต้องพูดพล่ามอะไรแล้ว เอาเงินมา ไม่อย่างนั้นคุณก็อย่าคิดว่าจะหนีไปได้！”

เจอคนที่ไม่มีเหตุไม่มีผลแบบนี้ ยากจะที่รับมือสุดๆ

หลินซินเหยียนโกรธจนตัวสั่น ทำไมถึงมีคนที่ไร้เหตุผลได้ขนาดนี้อยู่บนโลกกันนะ?

“เอาเงินมาสิ”พนักงานหญิงเห็นหลินซินเหยียนไม่ขยับ ยื่นมือออกมาจะแย่งกระเป๋าตังในมือของเธอ ตอนที่เธอกำลังจะแตะกระเป๋าตังของหลินซินเหยียน บอดี้การ์ดที่ยืนเฝ้าอยู่ข้างนอกในที่สุดก็รู้สึกว่าสถานการณ์มันเริ่มแปลกๆ จึงพุ่งเข้ามา ผลักพนักงานหญิงออกไป

คนที่เสิ่นเผยซวนเลือกมา ฝีมือดีมาก แค่ใช้แรงเบาๆ พนักงานหญิงก็ล้มลงไปแล้ว เธอคิดที่จะคว้าอะไรแถวนั้นเพื่อที่จะพยุงตัวเองเอาไว้โดยสัญชาตญาณ แต่กลับไปคว้าโดนไม้แขวนเสื้อแถวหนึ่ง เกิดเสียงดังวุ่นวายขึ้น เสื้อผ้าทุกชิ้นพากันหล่นกระจายลงมาบนพื้น

พนักงานหญิงก้นล้มลงกระแทกพื้น เจ็บปวดไปหมด เธอกัดฟันกรอดๆพร้อมกับจ้องเขม็งบอดี้การ์ดที่พุ่งเข้ามา“แกเป็นใคร? ถึงได้กล้าเข้ามาทำตัวป่าเถื่อนที่นี่? ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วใช่ไหม?”

พูดพลางเธอก็ล้วงมือถือออกมา โทรไปหาลูกพี่ลูกน้องตัวเอง“พี่ พี่รีบมาที่ร้านเลย มีคนมาพังร้านของพวกเราแล้ว”

บอดี้การ์ดขมวดคิ้ว ล้วงมือถือออกมาโทรไปหาเสิ่นเผยซวน บอกว่าหลินซินเหยียนมีเรื่องแล้ว

เสิ่นเผยซวนหน้าบึ้งตึง เหอรุ่ยเจ๋อโผล่ออกมาอย่างนั้นเหรอ?

เขามองไปยังจงจิ่งห้าวที่กำลังเล่นคีบตุ๊กตากับลูกสาวและลูกชายอยู่ เดินสับเท้าเข้าไปอย่างรวดเร็ว“เกิดเรื่องกับพี่สะใภ้ที่ชั้นบนแล้วครับ”

จงจิ่งห้าวหันมามองเขา

“หรือว่าเหอรุ่ยเจ๋ออดทนเอาไว้ไม่ไหวแล้ว ก็เลยโผล่ออกมาแล้วใช่ไหม?”เสิ่นเผยซวนพูดเดา

จงจิ่งห้าวอุ้มลูกสาวมือเดียว มืออีกข้างจูงลูกชาย เดินขึ้นลิฟต์ไป เสิ่นเผยซวนรีบเดินตามไปทันที แล้วก็มีบอดี้การ์ดอีกสองสามคนเดินตามขึ้นไปด้วย

พอพวกเขาขึ้นไปข้างบน ก็เห็นหลินซินเหยียนผ่านกระจกใสของร้านเสื้อผ้าร้านหนึ่ง

“หม่ามี๊อยู่ตรงนั้น”หลินลุ่ยซีชี้ไปยังหลินซินเหยียนที่อยู่ภายในกระจกร้าน

“เห็นแล้ว”จงจิ่งห้าวตอบกลับลูกสาว

เสิ่นเผยซวนอึ้งตะลึงไม่น้อย นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

พอเข้าไปในร้าน ก็พบว่าภายในร้านเสื้อผ้าเละวุ่นวายไปหมด

“หม่ามี๊”หลินซีเฉินวิ่งเข้าไปกอดขาของหลินซินเหยีนน “หม่ามี๊มาซื้อเสื้อแค่ตัวเดียวทำไมถึงช้าขนาดนี้ ใช่แล้ว แล้วทำไมที่นี่ถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?”

“ผมเห็นเธอฉุดกระชากอยู่กับคุณนาย คิดจงลงมือ เลยผลักไปอย่างแรง จนเธอล้มลงไป เสื้อผ้าก็เลยพากันหล่นลงไปกองบนพื้นด้วยครับ”

บอดี้การ์ดเข้ามาพูดอธิบาย เขายืนอยู่ข้างนอก พนักงานหญิงเข้าไปแย่งกระเป๋าตังจากมือของหลินซินเหยียน จากมุมที่เขามอง เหมือนกับกำลังจะลงมือ เขาจึงพุ่งเข้าไป

จงจิ่งห้าวมองต่ำลง ใบหน้าดูคมอย่างเห็นได้ชัด เขามองมายังหลินซินเหยียนพร้อมกับถามขึ้น“ได้รับบาดเจ็บไหม?”

หลินซินเหยียนส่ายหัวบอกไม่เป็นอะไร

พนักงานหญิงเริ่มรู้สึกแปลกๆ ทำไมคนเยอะขนาดนี้ เมื่อตะกี้คนคนนี้เรียกเธอว่าคุณนาย?

แต่ว่าคนที่มีอำนาจมากที่สุดในไป๋เฉิงก็คือไป๋ยิ่นหนิง เธอไม่เคยเจอคนประเภทนี้มาก่อน

พอคิดแล้วเธอก็มีความกล้าขึ้นมาอีกครั้ง“พวกคุณอย่าทำให้คนอื่นตกใจกลัวสิ ฉันจะบอกพวกคุณให้นะ ฉันไม่กลัวพวกคุณหรอก พวกคุณเป็นคนทำให้เสื้อผ้าพวกนี้ตกลงบนพื้น เลอะสกปรกไปหมด พวกคุณต้องชดใช้！”

หลินซินเหยียนรู้ว่าเธอเป็นพวกไม่มีเหตุมีผลตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ตอนนี้ก็เลยไม่อยากจะไปต่อล้อต่อเถียงกับเธออีก เสียเวลา“คิดมาแล้วกันว่าราคาเท่าไร ฉันจะให้คุณเอง”

พนักงานหญิงเบะปาก ปากคอเราะราย“ที่พาคนเยอะแยะมากมายขนาดนี้มา ก็เพื่อมาข่มขู่ให้กลัวอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ทุกอย่างในไป๋เฉิงเป็นของสกุลไป๋ทั้งหมด กะอิแค่โสเภณีคนเดียว อย่าคิดว่าตัวเองมีค่าอะไรมากมายนักเลย”