กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 200

จงจิ่งห้าวยืนอยู่หน้าอ่างล้างมือ ดึงแขนเสื้อขึ้นมา เสื้อเชิ้ตสีขาวไว้ในกางเกง สองขาสูงยาวถูกกางเกงปกคลุมเอาไว้ วาดเส้นจากช่วงสะโพกเชื่อมต่อกับต้นขา ไหล่กว้างเอวแคบ รูปร่างสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ

หลินซินเหยียนมองแขนของเขา เห็นเขากำลังซักเสื้อผ้า

นั่นก็คือกระโปรงของหลินลุ่ยซี ตอนที่กินข้าว เธอทำกระโปรงเลอะซุป

หลินซินเหยียนไม่เคยเห็นเขาทำแบบนี้มาก่อน ปกติเสื้อผ้าอาหารการกินของเขาจะมีคนมาจัดการจัดเตรียมให้ตลอด ไม่เคยลงมือทำเรื่องพวกนี้เองเลยสักครั้ง

ในตอนนี้ เขากลับซักเสื้อผ้าให้กับลูกสาว

รู้สึกซับซ้อนลึกซึ้งไม่น้อย

ขณะที่กำลังเหม่อลอย เธอรู้สึกนี่เป็นกลิ่นอายความรู้สึกของครอบครัว

ปกติธรรมดาและอบอุ่น

เธอแทบจะไม่ได้คิดอะไร เดินเข้ามา ยื่นมือออกมากอดเขาจากข้างหลัง แนบหน้าชิดแผ่นหลังที่กว้างและหนา“คุณเป็นคนที่ไร้อารมณ์ความรู้สึกหรือว่าเป็นคนที่มีความรู้สึกลึกซึ้งกัน?”

จู่ๆเธอก็เข้ามากอด ทำให้ร่างกายของจงจิ่งห้าวนิ่งชะงักไป แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติตามเดิม

เขาก้มหน้ามองมือของเธอที่กำลังโอบเอวตนเองอยู่ จู่ๆสายตาก็แฝงไปด้วยความดีอกดีใจ เสียงกลับกดเอาไว้ไม่แสดงออกมา

“ทำไมถึงถามแบบนี้?”

หลินซินเหยียนก็ไม่ปิดบังเขา“ฉันได้ยินที่ซูจ้านบอกว่าเหอรุ่ยหลินเข้าไปแล้ว เกรงว่าชั่วชีวิตนี้คงจะไม่มีโอกาสออกมาอีกแล้ว ทั้งหมดเป็นฝีมือของคุณ”

พอพูดถึงตรงนี้เสียงของเธอก็หยุดชะงักลง ครุ่นคิดอยู่ว่าจะพูดอะไรต่อ“จะพูดยังไงเธอก็เคยอยู่กับคุณมาก่อน คุณทำเธอได้ลงคอจริงๆ”

จงจิ่งห้าวราวกับว่าไม่ได้ยินสิ่งที่หลินซินเหยียนพูด ตั้งหน้าตั้งตาซักเสื้อผ้าให้กับลูกสาวต่อ

ไม่ใช่ไม่ได้ยิน แต่แค่ไม่เต็มใจที่จะพูดอธิบายออกมาต่างหาก

เขาให้โอกาสกับเหอรุ่ยหลินหลายครั้งแล้ว แต่ก็เธอยังมาสะกิดฟางเส้นสุดท้ายของเขาครั้งแล้วครั้งเล่าอยู่อีก

หลอกลวง วางแผนชั่วร้าย เขาเชื่อเธอเพราะเขาคิดถึงบุญคุณที่เธอเคยช่วยตนเองเอาไว้

แต่ว่าเธอล่ะ?

ทำอะไรลงไปบ้าง?

หลินซินเหยียนกัดริมฝีปาก ริมฝีปากสีชมพูเป็นรอยฝันลึกลงไป เธอหวังว่าจงจิ่งห้าวจะพูดอธิบาย ที่เขาทำแบบนี้เพราะว่ามีสาเหตุ เขาไม่ใช่คนที่ไร้อารมณ์ความรู้สึกขนาดนั้นสักหน่อย

“คุณไม่มีอะไรจะพูดกับฉันเหรอ?”

“คุณอยากให้ผมพูดอะไร?”

จงจิ่งห้าวหันตัวมา กระดุมที่คอเสื้อปลดออกสองเม็ด เผยให้เห็นถึงหน้าอกที่แข็งแกร่ง ตอนที่ซักเสื้อผ้าให้กับหลินลุ่ยซีทำให้เสื้อเชิ้ตของเขาพลอยเปียกไปด้วย ผ้าที่เปียกปอนแนบกับเนื้อของเขา ตอนที่เขาเอนตัวลงมา ความรู้สึกที่ก้าวร้าวรุนแรงก็ปะทะเข้าที่หน้า หลินซินเหยียนบิดหน้าไปทางอื่นอย่างช่วยไม่ได้ ไม่กล้าไปสบสองตาที่มีเสน่ห์น่าหลงใหลของเขาตรงๆ

หลินซินเหยียนขยับริมฝีปาก“จากนี้ไปคุณก็จะทำแบบนี้กับฉันเพื่อผู้หญิงคนอื่นเหมือนกันใช่ไหม?”

แม้จะบอกว่าที่เขาทำแบบนั้นกับเหอรุ่ยหลินเพราะว่าเธอ แต่ เหอรุ่ยหลินอยู่กับเขามาก็ไม่ได้ทำผิดอะไรเลย ลงมืออย่างเหี้ยมโหดโดยไม่คิดถึงมิตรภาพความรู้สึกที่ผ่านมาเลย แล้วมันต่างอะไรกับหลินกั๋วอันที่ทิ้งเมียและลูกไป?

เธอเคยเห็นชีวิตแต่งงานที่ล้มเหลวของแม่ เคยเห็นความโหดเหี้ยมไร้จิตใจของพ่อมาก่อน ทำให้เธอมักจะไม่มั่นใจในความรู้สึกอยู่เสมอ

รู้สึกอ่อนไหวและสงสัย

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว แววตาสั่นไหวเป็นประกาย จ้องมองตาของเธอทันที“คุณคิดกับผมแบบนี้? ในใจของคุณผมเป็นคนแบบนี้?”

หลินซินเหยียนหลบสายตาของเขา“ฉันไม่รู้！”

“หึ”เขาขำเบาๆ ไม่มีการบันยะบันยังเลยแม้แต่น้อย ผลักเธอไปข้างหลัง กดเธอเข้ากับกำแพง หลินซินเหยียนยังไม่ทันได้ตอบสนองอะไรกลับมา เขาก็กดตัวเข้ามา เอาร่างกายที่อ่อนนุ่มของเธอแนบชิดสนิทติดกับกำแพง

ทั้งที่รู้สึกหนาวเย็นแท้ๆ แต่กลับถูกร่างกายที่ร้อนผ่าวของเขา เผาจนร้อนฉ่า

“คุณ คุณทำอะไร?”

น้ำเสียงของเธออดกลั้นความตึงเครียดและความลังเลเอาไว้ไม่ได้

จงจิ่งห้าวจูบลงที่หน้าผากของเธอเบาๆ ก่อนจะเลื่อนลงมาประกบที่ริมฝีปากของเธอ ไม่มีช่องว่างระหว่างริมฝีปากทั้งสอง แนบชิดติดแน่น ช่องปากของเธอมีกลิ่นของเหล้าจางๆ ไม่เข้ม มันยิ่งทำให้คนเสพติดมากขึ้นไปอีก เขาดึงลิ้นของเธอออกมา ก่อนจะดูดกลืนลิ้นของเธอ การจูบที่ดูดดื่มแบบนี้มันเจ็บปวดมาก มันเหมือนกับการถูกลงโทษ

หลินซินเหยียนเจ็บจนใบหน้าบูดเบี้ยว สองมือขูดข่วนที่ไหล่ของเขา“คุณทำให้ฉันเจ็บ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ……อื้อ……”

เหมือนกับว่าการกระทำของเธอมันรุนแรงเกินไป เขาขยับลงไปยังส่วนลับที่อยู่ตรงช่วงล่างเอวของเธอ เธอสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงตรงนั้น

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป“จงจิ่งห้าว คนเลว ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ！”

ลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นลง ริมฝีปากเปิดออกเบาๆ ขนตาที่ยาวและหนาของเขาสะกิดตรงมุมตาของเธอ ความรู้สึกคันยิบๆ ทำให้หลินซินเหยียนสั่นเบาๆ

เขาแนบไปใกล้หูของเธอ“ถ้าคุณถามผมอีก ผมก็จะใช้วิธีการนี้ลงโทษคุณอีกเหมือนกัน”

เขาจงใจเข้าไปใกล้มากขึ้น สีหน้าดูคลุมเครือแล้วก็ขี้เล่น“คุณว่ายุติธรรมไหม?”

หลินซินเหยียนไม่กล้าขยับเขยื้อน แม้แต่หายใจยังไม่กล้าหายใจแรง สั่นสะดุ้งไปทั้งตัว กลัวว่าจะไปกระตุ้นเขาเข้า

จงจิ่งห้าวยิ้มแย้ม เขาไม่ได้หยอกล้อเธอต่อ ก่อนจะถามขึ้นอย่างเบาๆ“หลังจากที่ผมกลับแล้ว คุณดื่มเหล้าเหรอ?”

หลินซินเหยียนขนตางอนเด้ง“คุณไม่รู้?”

เขายกคิ้ว มันทำไมกัน?

“เสิ่นเผยซวนกับซูจ้านดูเหมือนจะมองความสัมพันธ์ของพวกเราออก จงใจมอมเหล้าฉัน……”

จงจิ่งห้าวริมฝีปากขยับ โอบหลินซินเหยียนเข้ามาในอ้อมกอด“ต่อไปก็ทำตัวดีกับผมต่อหน้าพวกเขาหน่อยสิ”

ถ้าให้พวกเขารู้ว่าหลินซินเหยียนไม่ให้เขาแตะต้องตัวเธอล่ะก็

พวกเขาจะต้องหัวเราะจนฟันร่วงหมดปากแน่ๆ

หลินซินเหยียนก็อยากจะให้สิ่งแวดล้อมในการใช้ชีวิตที่ดีๆกับลูกทั้งสองคนเหมือนกัน เหมือนกับจงจิ่งห้าว ไม่ชอบถูกคนมาคอยจับสังเกตชีวิตส่วนตัว โดยเฉพาะในเรื่องของความรู้สึก