กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 206

เมื่อเห็นว่าเป็นจงจิ่งห้าว หลินซีเฉิน ก็ตื่นเต้นจนปั่นป่วนไปหมด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่าตัวเขาได้ทำเรื่อง 'ละอายแก่ใจ'เอาไว้หรือเปล่า

" คุณมาได้ยังไง "

จงจิ่งห้าวสาวเท้าเข้ามา ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นในสิ่งที่เด็กน้อยถาม แล้วยังมานั่งลงข้างเตียงของเด็กน้อยอีก หลินซีเฉินอยากจะขยับตัวนี้แต่ก็ถูกคว้าจงจิ่งห้าวไหล่เอาไว้ " ไม่ชอบฉันขนาดนั้นเลยเหรอ "

" ไม่ใช่นะ " หลินซีเฉินปฏิเสธทันควัน

" เธอทำอะไรฉันรู้.... "

" คุณพูดอะไรผมฟังไม่รู้เรื่อง! "

จงจิ่งห้าวยังไม่ทันได้พูดจบ ก็ถูกหลินซีเฉินพูดตัดบทออกมาอย่างรีบร้อน

มือที่วางอยู่บนเตียงนั้น ก็กำผ้าปูที่นอนแน่น ผ้าปูที่นอนที่ขาวสะอาดนั้นเปลี่ยนสภาพกลายเป็นยับยู่ยี่แทน

เขาอุตส่าห์ทำลับๆ แล้ว ทำไมจงจิ่งห้าวถึงยังรู้เรื่องนี้อีก

จงจิ่งห้าวลูบหัวเด็กน้อย " เธอหลอกใช้ไป๋ยิ่นหนิงมาแย่งหม่ามี๊กับฉัน ถูกไหม "

หลินซีเฉินเบิกตาโพลง ใบหน้าน้อยๆ นั้นยู่ยี่จนแทบจะรวมกัน หูตาจมูกปากแทบจะรวมกันเป็นก้อนเดียว ผู้ชายคนนี้รู้ได้ยังไง ว่าเขาหลอกใช้ไป๋ยิ่นหนิงเพื่อไปแย่งหม่ามี๊

" ก็เธอคือลูกชายของฉัน " จงจิ่งห้าวชี้แนะ

เขาได้ยินเรื่องนี้ออกมาจากปากของไป๋ยิ่นหนิง เกี่ยวกับตอนที่หลินซินเหยียนคลอดเด็กๆ พวกเขาก็อยู่ในสถานะหย่าร้าง คนที่รู้เรื่องนี้ก็คงจะเป็นหลินซีเฉินที่เผยความลับให้แก่ไป๋ยิ่นหนิง

เรื่องพวกนี้หลินซินเหยียนคงไม่พูดเองกับตัวหรอก อีกอย่างคนที่รู้ก็มีไม่มากนัก แม้แต่เสิ่นเผยซวนกับซูจ้านก็คงไม่รู้เรื่องราวซับซ้อนพวกนี้ทั้งหมด

หลินซีเฉินเม้มปากแน่นไม่พูดอะไรออกมา ความเงียบคือการยอมรับแบบโจ่งแจ้ง

เด็กน้อยซ่อนมันจากทุกคนได้ แต่ซ่อนมันจางจงจิ่งห้าวไม่ได้

หรืออาจจะเป็นเพราะพวกเขาสายเลือดเดียวกัน ความคิดก็คงจะอยู่ในระดับเดียวกัน ดังนั้นก็ไม่ยากที่อีกฝ่ายพอจะเดาออกว่าเขากำลังคิดจะทำอะไร

" คุณกลัวผมเหรอ " หลินซีเฉินก้มหน้าลง แกะนิ้วมือเล่น

จงจิ่งห้าวเหลือบไปมองการกระทำของเด็กน้อย ก่อนที่มุมปากจะยิ้มขึ้นมา " ฉันไม่โกรธหรอก ฉันชื่นใจนะ ที่เธอรู้จักใช้คนอื่นทำเพื่อเป้าหมายของตัวเอง นี่เป็นเรื่องที่ดีมากแล้วล่ะ "

หลินซีเฉินตกใจจนคางแทบจะหลุดลงไปอยู่บนพื้น อะไรนะ

เด็กน้อยใช้สายตาที่ไม่รู้จะพูดยังไงมองไปยังพ่อของตัวเอง

" การไปถึงจุดมุ่งหมายอย่างสมบูรณ์แบบ ก็คือเธอไม่จำเป็นต้องเข้าไปเปลืองแรงอะไรกับเรื่องนี้ แต่ก็ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ถึงสิ่งที่เธอทำจะดูไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่เพราะว่าถูกฉันจับได้ แต่ยังไงเธอก็มีแนวคิดแบบนี้ก็ถือว่าไม่โง่จนเกินไป "

ขณะที่จงจิ่งห้าวพูดประโยคนี้ออกมา เขาดูสุขุม แต่ถ้ามองสายตากลับหางคิ้วของเขาโดยละเอียดแล้ว ก็จะพบว่ามันเต็มไปด้วยสีหน้าที่แสดงออกมาในเชิงยิ้มแย้ม

หลินซีเฉินเป็นแค่เด็กอายุห้าขวบ คิดเรื่องพวกนี้ออกมาได้ แล้วออกมาอย่างเป็นขั้นเป็นตอน ก็เก่งมากแล้ว

สาเหตุที่เขาไม่พูดชมออกไป ก็เป็นเพราะว่าเขารู้ว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ยังไม่พอ

ถ้าชมเด็กน้อยออกไปอย่างชัดเจน ก็จะทำให้อวดดีทะนงตัวในภายหลังได้

หลินซีเฉินถอนหายใจออกมาหนึ่งที เด็กน้อยไม่ยอมที่จงจิ่งห้าววิจารณ์ตัวเองแบบนี้ คนที่รู้จักเขามา ก็บอกทั้งนั้นว่าเขาเป็นคนฉลาดและน่ารัก แล้วก็ชอบเขามากๆ ด้วย แต่ทำไมพอหลุดออกมาจากปากคนคนนี้ถึงกลายเป็นไม่โง่มากเท่าไหร่เสียอย่างงั้น

ไม่โง่เท่าไหร่เนี่ยนะ

หรือจะหมายความว่าในความโง่นั้นยังพอมีความฉลาดอยู่บ้างงั้นสิ

เด็กน้อยไม่ยอมจำนนต่อคำวิจารณ์ของจงจิ่งห้าว " ผมไม่โง่อย่างแน่นอน ไม่งั้นเราก็พนันกันไหมล่ะ "

จงจิ่งห้าวพยักหน้า เริ่มรู้สึกสนใจในข้อเสนอของลูกชาย อยากจะรู้ว่าเด็กน้อยจะพูดอะไรออกมาได้อีก " พนันอะไรล่ะ "

" พนันว่าคุณต้องจีบหม่ามี๊ของผมกลับมาไม่ได้อย่างแน่นอน " หลินซีเฉินเงยหน้าขึ้นมา ก็โดนคำว่า'ไม่ค่อยโง่เท่าไหร่' ของจงจิ่งห้าวยั่วโมโหเข้าให้แล้ว

เหอะ เขาสาบานได้ เขาจะไม่ยอมให้คนคนนี้จีบหม่ามี๊ของเขากลับมาได้ง่ายๆ อย่างแน่นอน

ผู้ชายคนนี้มันอวดดีเกินไปแล้ว!

จงจิ่งห้าวเม้มปากแน่น เขาเงียบไปสักพักก่อนจะเปิดปากพูด " เธออยากให้ไอ้คนพิการนั่นรักกับหม่ามี๊ของเธออย่างนั้นหรอ "

หลินซีเฉินปากแข็ง " ถึงตัวจะพิการ แต่ก็ยังดีกว่าใจพิการนั่นแหละ "

จงจิ่งห้าวเงียบจนไม่รู้จะเอ่ยคำใดออกมา

นี่จะหมายความว่าใจของเขานั้นพิการเหรอ

" เจ้าลูกชาย.... "

" ผมง่วงแล้ว " หลินซีเฉินไล่แขก เห็นได้ชัดว่าเด็กน้อยไม่ยอมฟังคำนี้เขาจะพูดอีกแล้ว

เพื่อขัดขวางไม่ให้จงจิ่งห้าวพูดต่อ หลินซีเฉิน ก็เข้าไปคุดคู้อยู่ในผ้าห่ม คลุมโปง แล้วหลับตา แสดงท่าทีปลอมๆ ออกมาว่าเด็กน้อยกำลังหลับอยู่