กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 207

บนพื้นนั้นถูกปูด้วยกระเบื้องสีเขียวอ่อน แต่ละย่างก้าวของหลินซินเหยียนเหมือน กำลังเดินอยู่บนฝ้าย รู้สึกเบาหวิว มันทำให้ตัวเธอรู้สึกไม่ปลอดภัยเพิ่มไม่รู้ว่าข้างในนั้นมีอะไรรอเธออยู่

พอยิ่งใกล้สิ่งที่เธออยากรู้มาโดยตลอด ก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น

เธอไม่รู้ว่านี่มันดีหรือแย่กันแน่

เมื่อพวกเขาเดินเข้ามาในเรือนที่ใหญ่โตแห่งนี้ ดูเหมือนว่ารอบข้างจะมีเสียงก้าวเดินของพวกเขาสะท้อนไปมา

เป็นเสียงที่ดังอึกทึกในห้องหัวใจของพวกเขาเช่นกัน

ประตูใหญ่สีแดงที่ถูกแกะสลักเป็นลวดลายสวยงามกำลังอ้าอยู่ เหมือนหน้าโต๊ะนั้นจะมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ เธอหันหลังขนาบกับประตู สองมือนั้นประกบกัน เหมือนกำลังสวดภาวนาอยู่

เมื่อมาถึงประตูแล้ว เฉิงยู่เวินก็ตบเข้าไปที่บ่าของหลินซินเหยียน เป็นสัญญาณให้เธอยืนนิ่งอยู่หน้าประตูอย่าขยับ หลินซินเหยียนเข้าใจในสิ่งที่เขาจะสื่อ ก่อนจะพยักหน้ารับไม่ได้เดินตามเข้าไป

เฉิงยู่เวินก็ก้าวข้ามธรณีประตู ตรงเข้าไปในห้อง

" พี่ยังจะกล้ามาเจอฉันอีกเหรอ " เสียงคุณหญิงที่แสดงถึงความโกรธดังออกมา

เมื่อเสียงดังออกมา หลินซินเหยียนที่ได้ยินก็ชะงัก ที่แท้ผู้หญิงคนนี้ก็คือยู่ซิ่วนี่เอง

มือที่ขนาบข้างลำตัวเธอทั้งสองข้าง อดไม่ได้ที่จะหดเกร็ง

หล่อนเป็นคนยังไงกันแน่

ในหัวของเธอพูดออกมาเป็นพันเป็นหมื่นคำถาม แต่ก็ไม่มีใครสามารถตอบได้

เฉิงยู่เวินที่ยืนอยู่ด้านหลังของหล่อน ก็มองมายังตรงกลาง บนโต๊ะนั้นก็ถูกวางรูปเป็นอันดับของใครบางคน นั่นก็คือบรรพบุรุษของตระกูลเฉิง

" ฉันไม่อยากประจานหน้าตรงๆ กับตระกูลเฉิง ศิลปะที่สืบทอดตามยุคสมัย ที่ต้องถูกทำให้เรือนหาย.... "

" พี่เพ้อเจ้อ! " เฉิงยู่ซิ่วตะคอก หล่อนหันตัวกลับมา " พี่รู้หรือเปล่า ว่าตอนแรกพวกเราทำสัญญาอะไรกัน..... "

เมื่อเห็นว่าหน้าประตูคือหลินซินเหยียน ที่กำลังยืนอยู่เสียงของหล่อนก็ชะงักลง

น้ำเสียงก็สั่นเล็กน้อย " เธอ ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ "

ก่อนที่เราจะหันหน้าไปมองเฉิงยู่เวิน " พี่จะบอกว่าคนที่สืบทอดก็คือเธอน่ะเหรอ "

ใบหน้าที่แดงก่ำของเธอเริ่มกลับมาสะอาดหมดจดดังเดิม แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นหน้าเขียวแทน เธอเริ่มหายใจหายคอไม่สะดวก ทั้งตัวสั่นเกร็งราวกับจะเป็นลมภายในชั่วพริบตา

" ใช่ " เฉิงยู่เวินเหมือนไม่เห็นว่าเฉิงยู่ซิ่วกำลังโกรธ แต่ก็พูดออกมาอย่างเถรตรง " ความลับของเธอ ห้ามบอกลูกชายเด็ดขาด บอกได้เพียงแค่ลูกสะใภ้เท่านั้น เธอเอากำไลหยกสิ่งสืบทอดของตระกูลเฉินให้กับเธอ ไม่ใช่เพราะอยากให้เธอสืบทอดศิลปะการทำผ้าไหมกวางตุ้งหรอกเหรอ เธอคงไม่อยากให้ผ้าไหมกวางตุ้งหายไปจากโลกใบนี้หรอกใช่ไหม "

หลินซินเหยียนยกมือขึ้นมามองไปยังกำไลตรงข้อมือของตัวเองนี่ไม่ใช่ของของตระกูลจงหรอกเหรอ

เฉิงยู่ซิ่วพูดเองไม่ใช่เหรอว่ามันเป็นของที่คุณยายให้หล่อนมาอีกที แล้วหล่อนมอบมันให้กับเธอ

ทำไมกลายเป็นของตระกูลเฉิงไปได้ล่ะ

เฉิงยู่ซิ่วขมวดคิ้ว อวัยวะบนใบหน้าที่ดูหมดจดนั้น ค่อยๆ ปรากฏความดุร้ายออกมา " พี่รู้หรือเปล่า ว่าที่พี่ทำแบบนี้ มันจะนำความยุ่งยากวุ่นวายมาสู่เธอ! "

" ฉันรู้ แต่ฉันก็ไม่สามารถทนเห็นตระกูลเฉิงต้องเลือนหายไปจากโลกใบนี้ โดยที่ไม่ทิ้งร่องรอยอะไรเอาไว้เลยด้วยซ้ำ "

เฉิงยู่เวินหัวชนฝา เขาก้าวขาเข้ามาหนึ่งก้าว ก่อนจะใช้มือทั้งสองจับไหล่ของน้องสาวตัวเองเอาไว้ " ฉันแก่มากแล้ว ไม่รู้จะอยู่ได้อีกกี่วัน ชีวิตนี้ไม่มีความหวังอะไรมาก ฉันคงทนเห็นตระกูลเฉิงที่ล่มสลายลงไปต่อหน้า แม้แต่ล่องรอยวิถีที่เคยมีอยู่ก็ไม่หลงเหลือเอาไว้เลย "

มือที่ขนาบข้างลำตัวของเฉิงยู่ซิ่วกำหมัดแน่น " ถึงจะต้องเป็นอย่างนั้น พี่ก็ไม่ควรปิดบังฉัน แล้วตัดสินใจเองโดยพลการแบบนี้! "

เฉิงยู่เวินเปลี่ยนเป็นหันหลังให้หล่อน " ถ้าฉันบอกเธอ เธอก็คงไม่ยอมอยู่ดี ในสายตาของเธอไม่เคยมีตระกูลเฉิงอยู่เลย ทั้งความคิดและลมหายใจเข้าออกของเธอก็มีแต่ลูกชายและสามีเท่านั้น "

ยิ่งพูดก็ยิ่งโกรธ สุดท้ายก็กลายเป็นคำถามที่ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เขามองไปที่น้องสาว" ในสายตาของเธอไม่เคยมีตระกูลเฉิงมาตั้งแต่แรกแล้ว จะมีก็แต่ตระกูลจง! "

เฉิงยู่ซิ่วหลับตาลง แล้วค่อยๆ กดอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ในใจเพื่อไม่ให้สูญเสียการควบคุม

ตอนนั้นที่หล่อนได้รับโทรศัพท์ของเฉิงยู่เวิน เขาบอกหล่อนว่าเขาได้สืบทอดวิธีการทำผ้าไหมกวางตุ้งให้กับใครบางคนไปแล้วหล่อนจึงโกรธมาก เลยรีบกลับมา แต่ไม่รู้มาก่อนเลยว่าคนคนนั้นก็คือหลินซินเหยียน

" เธออย่าโกรธไปเลย เรื่องมันก็มาถึงขั้นนี้แล้ว มันคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้วล่ะ "เฉิงยู่เวินพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ น้ำเสียงดูเบาลงกว่าเมื่อกี้ไม่น้อย " หลายปีมานี้ ใจเธอก็เป็นทุกข์มามากแล้ว ไม่มีใครรู้ แต่ฉันรู้ดี ฉันรู้สึกได้ว่าคุณท่านให้โอกาสนี้กับพวกเรา เราคือคนที่ทำผ้าออกมา แต่ลูกสะใภ้ของเธอกลับเป็นช่างออกแบบเสื้อผ้า เธอคิดดูสิ มันไม่ใช่สิ่งที่ถูกกำหนดไว้แล้วหรอกเหรอ "

ตอนที่เฉิงยู่ซิ่วเข้ามาในห้องหล่อนก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน แต่สีหน้าก็ดูห่อเหี่ยวลง " ที่นี่คือห้องที่ฉันเคยอยู่ พ่อของฉันเป็นคนตกแต่งให้ฉันเอง แกเตือนฉันเสมอว่าไม่ให้ลืมตระกูลเฉิง และอย่าลืมในสิ่งดีๆ ที่พ่อแม่ทำให้ฉัน "

ถึงแม้จะไม่ได้เตือนหล่อน ถึงแม้มันจะเสี่ยง แต่ก็ต้องสืบทอดศิลปะของตระกูลเฉิงให้จงได้

นี่คือทรัพย์สินของบรรพบุรุษ

หล่อนเป็นคนของตระกูลเฉิง

หล่อนมีหน้าที่ต้องทำสิ่งนี้

หลินซินเหยียนพยุงหล่อนให้นั่งลงบนเตียง ก่อนจะเอาหมอนมารองไว้ที่หลังให้หล่อนพิง เวลานั่งหล่อนจะได้สบายขึ้น

เฉิงยู่ซิ่วจับมือของหลินซินเหยียนไว้ ให้เธอนั่งลงตาม

หลินซินเหยียนนั่งลงตามข้างๆ เตียง

เฉิงยู่ซิ่วมองหน้าเธอก่อนจะกุมมือเธอไว้ " เธอคงมีเรื่องมากมายที่อยากจะถามฉันล่ะสิ "

หลินซินเหยียนก็พยักหน้าขึ้นมาโดยไม่ต้องคิด เธอเริ่มทำในสิ่งที่ตัวเองคาดเดามาโดยตลอด " คุณเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดจงจิ่งห้าวเหรอคะ "

การคาดเดานี้ เธอได้ยินมาในระหว่างที่เฉิงยู่ซิ่วกับเฉิงยู่เวินกำลังคุยกัน แต่เธอก็ไม่รู้ว่ามันจริงหรือไม่จริง

เฉิงยู่ซิ่วมองไปที่เธอ ผ่านไปพักใหญ่ เหมือนหล่อนกำลังทำใจที่สั่นนั้นให้สงบ สุดท้ายหล่อนก็พยักหน้าอีกทั้งยังยืนยันคำตอบให้เธอได้ยินว่า " ใช่ "

หลินซินเหยียรหายใจเข้าเต็มปอด เรื่องในอดีตมันเป็นยังไงกันแน่ ที่ทำให้แม้ลูกชายของหล่อนเองจะอยู่ตรงหน้า แต่ก็ไม่สามารถพูดหรือทำความรู้จักได้

เธอก็เป็นแม่คนเหมือนกัน ถึงรู้ดีว่าความรู้สึกที่แม่มีต่อลูกของตัวเองเป็นอย่างไร

เธอรู้ดีว่าในใจของหล่อนคงจะขื่นขมแค่ไหน

" คุณบอกฉันหน่อยได้ไหมว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น " หลินซินเหยียนมองไปยังกำไลหยกบนมือของตัวเอง แล้วก็พูดเรื่องที่เธอเจอไป๋ยิ่นหนิงออกมา " แม่ฉันตกอยู่ในอันตราย ก็มีใครบางคนเรียกคนของไป๋ยิ่นหนิงมาช่วยฉัน เหมือนเขาจะรู้จักกำไลหยกบนมือของฉัน อีกอย่างเขายังคิดว่าฉันเป็นลูกสาวของคุณอีกด้วย เขาเลยยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือฉัน เขาบอกว่าที่เขาทำทั้งหมดเป็นเพราะทำตามพินัยกรรมของพ่อเลี้ยงที่ว่าไว้ พ่อเลี้ยงของเขาชื่อไป๋หงเฟย ฉันคิดว่าคุณคงรู้จักเขาใช่ไหมคะ "