กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 213

“คุณ คุณทำแบบนี้ได้ยังไง” ไป๋หงเฟยเหมือนไม่รู้จักแม่ที่อยู่ตรงหน้า “คุณชอบยู่ซิ่วมากไม่ใช่เหรอ”

“ที่ฉันชอบเธอ เพราะว่าเธอเป็นคนตระกูลเฉิง แต่คุณพ่อเฉิงตายแล้ว เธอยังเป็นคุณหนูพันชั่งตระกูลเฉิงอยู่งั้นเหรอ มันเป็นอย่างที่ฉันคาดไว้ ทันทีที่คุณพ่อเฉิงตาย ในตระกูลเฉิงก็เกิดเรื่องมากมาย”

คุณนายไป๋จับไหล่ของลูกชาย “แกตื่นได้แล้ว แกเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลไป๋ ผู้หญิงน่ะ แกต้องการแบบไหนทำไมจะไม่ได้ ตระกูลเฉิงตกต่ำแล้ว เฉิงยู่ซิ่วจะสำคัญอะไร เธอไม่คู่ควรกับแก แกควรหาที่ดีกว่านี้ ผู้หญิงที่ฐานะคู่ควรเท่านั้นถึงจะช่วยเหลือแกได้!”

ไป๋หงเฟยมองแม่ตัวเอง น้ำเสียงแหบแห้ง “แต่ผมชอบเธอ ชอบมากจริงๆ ผมอยากแต่งงานกับเธอ ผมอยากให้เธอเป็นภรรยาของผม...”

เพียะ!

คุณนายไป๋ตบลูกชายเพราะรู้สึกเกลียดที่ไม่สามารถตีเหล็กให้กลายเป็นเหล็กกล้าได้ และตะคอกใส่ว่า “แกมีความคิดหน่อยได้ไหม!”

แค่ผู้หญิงคนเดียว!

“เธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง กู้เงินหลายสิบล้านได้ในชั่วข้ามคืน แกว่าเธอทำยังไง” คุณนายไป๋จ้องลูกชายอย่างดุดัน “ฉันมั่นใจว่าตอนนี้เธอไม่บริสุทธิ์แล้ว ทำไม อยากได้ผู้หญิงมือสองงั้นสิ...”

“อ๊ากก....”

ไป๋หงเฟยรับแม่ที่เป็นแบบนี้ไม่ได้ รับไม่ได้กับสิ่งที่เธอพูด จึงผลักเธอแล้ววิ่งออกไป

เขาวิ่งไปริมแม่น้ำที่ก่อนหน้านี้ชอบไปกับเฉิงยู่ซิ่ว แม่น้ำใสๆ ไหลริน

เมื่อก่อนพวกเขามาเดตที่นี่ด้วยกันบ่อย เฉิงยู่ซิ่วมักจะเอนพิงอยู่ในอ้อมแขนของเขา เพลิดเพลินกับความสงบสุขที่เป็นของพวกเขาเท่านั้น

วันก่อนวันเกิดของเฉิงยู่ซิ่ว พวกเขายังมาที่นี่ เขาโอบกอดเฉิงยู่ซิ่ว และพูดว่า “อีกวันเดียวคุณก็อายุยี่สิบปีแล้ว”

“แล้วยังไงเหรอ”

ไป๋หงเฟยจูบใบหน้าของเธอ “พวกเราสามารถแต่งงานกันได้แล้ว” เขาพูดอย่างนั้นแล้วคล้องเอวของเธอ “คุณต้องให้ลูกกับผมเยอะๆ พวกเราจะไม่ไปไหนทั้งนั้น แค่ดูแลกันไปทุกวันคืน ใช้ชีวิตเรียบง่ายและมั่นคง คุณว่าดีไหม”

เฉิงยู่ซิ่วซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา ดวงตาชุ่มชื้น “หงเฟย คุณจะรักฉันตลอดไปไหม”

ไป๋หงเฟยตอบอย่างแน่วแน่ “จะเป็นเช่นนั้น ตลอดกาลจะไม่ทำผิดต่อคุณ จะรักคุณตลอดไป จะชอบคุณ จะไม่ให้คุณต้องทนรับความเจ็บปวด จะปกป้องคุณอย่างดี”

เฉิงยู่ซิ่วซบในอ้อมแขนของเขา กอดเขาไว้แน่น และพูดหยอกว่า “ฉันจะแต่งงานกับคุณ มีลูกกับคุณเยอะๆ หลังจากนั้นก็ให้อำเภอเหมิงเฉิงกลายเป็นเมืองไป๋ ให้ที่นี่มีแต่ลูกหลานตระกูลไป๋…..”

ไป๋หงเฟยจูบผมของเธอ แล้วแกล้งหยอกเธอ “ตระกูลเฉิงก็ไม่ต้องมีแล้ว”

เฉิงยู่ซิ่วโอบกอดเขา จูบที่ริมฝีปากของเขา “แต่งงานกับไก่ก็ต้องตามไก่ แต่งงานกับหมาก็ต้องตามหมา”

“คุณเปรียบเทียบผมกับหมาและไก่เหรอ” ไป๋หงเฟยแกล้งทำเป็นจริงจัง

“ฉันก็แค่...”

“คุณบอกว่าผมเป็นอะไร”

เฉิงยู่ซิ่วกลัวไป๋หงเฟยลงโทษเธอ เธอจึงผลักเขาออกแล้ววิ่งหนี

ไป๋หงเฟยไล่ตาม “เฉิงยู่ซิ่วคุณหยุดเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นผมจะไม่ปล่อยคุณ”

เฉิงยู่ซิ่วหัวเราะและหันไปมองเขา “คุณจะไม่ปล่อยฉันยังไง”

ไป๋หงเฟยพูดอย่างภาคภูมิใจ “เอาคุณกลับบ้านไปแต่งงาน ขังคุณไว้ในห้อง ผมเป็นคนเดียวที่ชื่นชมคุณ มองคุณ รักคุณ...”

“ไร้ยางอาย!” เฉิงยู่ซิ่วแยกเขี้ยวยิงฟันอย่างขยะแขยง “คุณอย่าบอกใครนะว่าเรารู้จักกัน...อ๊ะ!”

เธอวิ่งเร็ว เท้าไปเหยียบก้อนหินโดยบังเอิญ จึงล้มลงไปทั้งตัว

“ระวัง”

ไป๋หงเฟยรีบวิ่งเข้าหาอย่างรวดเร็ว ชั่วขณะที่เฉิงยู่ซิ่วกำลังล้มลง ก็เอื้อมมือออกไปจับเธอ แต่ร่างกายโน้มเอียง ทำให้เขายืดตัวยืนตรงไม่ได้ เขาจึงได้แต่ปกป้องเฉิงยู่ซิ่วเอาไว้ในอ้อมแขน โดยเอาหลังตัวเองลงพื้น