กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 22

" แม่ หนูขอโทษ อย่าทิ้งหนูไป.... "

จงจิ่งห้าวจ้องเขม็ง มองไปที่มองเล็ก ๆ ของเธอที่กำปกเสื้อของเขาแน่น สายตาของเขาค่อย ๆ ไล่มองลงบนใบหน้าของเธอ ท่าทางของเธอดูทุกข์ทรมานยิ่งนัก

ท่าทางเหมือนโรคฮิสทีเรีย ดูคล้ายคนที่ขาดความรักเสียเหลือเกิน

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว " หลินซินเหยียน "

หลินซินเหยียนไม่ได้ยินที่เขาเรียก เหมือนกำลังตกอยู่ในภวังค์แห่งความกังวลอะไรบางอย่าง ท่าทางของเธอบ่งบอกถึงความไม่สบายใจ แต่ไม่นาน ก็กลับมาเป็นเหมือนปกติ ก่อนจะปล่อยจงจิ่งห้าว แล้วค่อย ๆ ผล็อยหลับไป

จงจิ่งห้าวค่อย ๆ ลุกขึ้นมา มองไปที่เธอสักพัก ก็หันตัวออกจากห้องไป

ไป๋จวู่เวยที่นั่งอยู่บนโซฟา มือทั้งสองข้างนั่นจับแก้วแน่น จงจิ่งห้าวอยู่ในห้องนั้นนานเกินไป ใจของเธอเริ่มจะอยู่ไม่สุขเสียแล้ว

นังผู้หญิงนั่นมันไม่ต้องไปอยู่โรงพยาบาลดูแลแม่ของมันหรอกเหรอ

ทำไมมันมีเวลาว่างถ่อมาถึงนี่

กวนจิ้งไปสืบดูเวลาของหลินซินเหยียน ก็โดนไป๋จวู่เวยรู้เข้าแล้ว ดังนั้นก่อนที่กวนจิ้งจะส่งคนไปประเทศAเพื่อสืบค้นข้อมูลของหลินซินเหยียน คนของไป๋จวู่เวยก็ล่วงหน้าไปก่อนหนึ่งก้าว อีกทั้งยังฆ่าคุณหญิงคนนั้นที่แนะนำธุรกิจให้หลินซินเหยียนตายอีก แล้วสร้างเรื่องว่าที่หล่อนตกจากตึงทั้งหมดนั้นคือ'อุบัติเหตุ'

นี่ถึงเป็นสาเหตุว่าทำไมกวนจิ้งถึงสืบไม่รู้เรื่องสำคัญที่เกิดขึ้นในคืนนั้น

เธอคิดหาวิธีมากมาย เพราะกลัวว่าจงจิ่งห้าวกับหลินซินเหยียนจะมีเวลาอยู่ด้วยกันมากเกินไป เธอจึงซื้อตัวคนที่อยู่รอบๆ บ้านของแม่หลินซินเหยียนทั้งหมด ให้พูดเรื่องที่แย่ ๆ กระตุ้นให้จวงจื่อจิ่นเข้าโรงพยาบาล ก็เพื่อให้หลินซินเหยียนไม่มีเวลามาสร้างความสัมพันธ์กันจงจิ่งห้าว

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า นังผู้หญิงคนนี้จะไม่อยู่ที่โรงพยาบาลนั่น

ยิ่งคิดใจของไป๋จวู่เวยก็ยิ่งกระเจิดกระเจิงไปใหญ่

จนสีหน้าที่แสดงออกมาดูออกได้ทันทีเธอกำลังจะควบคุมตัวเองไม่ได้

เมื่อจงจิ่งห้าวออกมาจากห้อง ก็เห็นสีหน้าของไป๋จวู่เวยที่ยังไม่ทันจะได้เก็บอาการ เขาเดินเข้ามาอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง

ไป๋จวู่เวยยืนขึ้น เกือบจะหลุดปากถามกระโชกโฮกฮาก แต่ยังดีที่พอมีสติอยู่บ้าง " คุณหลินไม่สบายเหรอคะ "

จงจิ่งห้าวไม่ได้ตอบทันที แต่นั่งลงบนโซฟา ก่อนขายาวนั่นจะไขว่ห้าง แล้วค่อย ๆ ไล่สายตาขึ้นมามองไปที่ไป๋จวู่เวยแบบแปลก ๆ จนยากที่จะคาดเดาว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

มันทำให้ไป๋จวู่เวยเริ่มรู้สึกอกสั่นขวัญแขวนอย่างบอกไม่ถูก จงจิ่งห้าวที่เป็นแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกกลัว ก่อนจะพูดออกมาค่อย ๆ " อะห้าว.... "

" อื้ม " เขาค่อย ๆ ฉีกยิ้มเบา ๆ " ว่าไงครับ "

เมื่อเห็นแบบนี้ก็ทำให้รู้สึกว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิด ไป๋จวู่เวยค่อยรู้สึกเบาใจลง ก่อนเธอจะลองนั่งลงบนตัวของชายหนุ่ม เขาไม่ได้ขัดขืนใด ๆ

ความกังวลในใจของเธอก็เริ่มเบาลง

" นี่คือสัญญาที่ดินอ่าวรีพัลส์เบย์ " กวนจิ้งส่งเอกสารให้จงจิ่งห้าว

เพราะไป๋จวู่เวยมากับกวนจิ้ง จึงได้ยินกวนจิ้งพูดว่าจงจิ่งห้าวอยากได้สัญญาของที่ดินผืนนี้

ที่ดินผืนนี้อยู่ในอ่าวรีพัลส์เบย์ ใกล้น้ำใกล้เขา เป็นที่ทำเลดีมาก เหมาะกับการทำแผนพัฒนาสถานที่พักร้อนได้ดีเลยทีเดียว ทำให้ใคร ๆ ก็อยากได้

เมื่อสองปีก่อนที่ผืนนี้ได้รับการแข่งประมูล เครือข่ายของว่านเยว่กรุ๊ปได้รับสิทธิ์ในการพัฒนาพื้นที่ตรงนี้ แต่เพราว่านเยว่กรุ๊ปไม่อยากทำ จึงตัดสินใจขายทิ้ง

แต่จู่ ๆ จงจิ่งห้าวที่ต้องการที่ดินผืนนี้ มันทำให้เธอรู้สึกกังวลใจ

จริง ๆ แล้วหลินกั๋วอันไปที่บริษัทเพื่อแสดงความต้องการที่ดินผืนนี้ ตอนนั้นจงจิ่งห้าวก็ไม่ไว้หน้า ไม่ชายตามองเขาสักครั้ง

หลินซินเหยียนเป็นลูกสาวของหลินกั๋วอัน เธอกลัว กลัวว่าเป็นเพราะหลินซินเหยียน จงจิ่งห้าวเลยซื้อที่ดินผืนนี้ให้หลินซื่อกรุ๊ป

เธอไม่ได้ติดใจอะไรกับที่ดินนี่ แต่ที่ติดใจคือท่าทีที่จงจิ่งห้าวมีต่อนังหลินซินเหยียนต่างหาก!

" ที่ดินผืนนี้ไม่ได้จะขายทิ้งเหรอคะ " ไป๋จวู่เวยถามโพล่งขึ้นมา

ถึงท่าทางที่เธอถามจะดูธรรมชาติมาก แต่จงจิ่งห้าวจะไม่รู้การถามลองใจง่อย ๆ ของเธอเลยน่ะเหรอ

เขาไม่ได้แสดงท่าทีใด ๆ กลับไป ไม่แม้แต่จะอธิบายชัดเจน แต่กลับเลื่อนมือขึ้นไปโอบไหล่เธอเอาไว้ " จวู่เวยคุณเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ "

ไป๋จวู่เวยชะงักไป นี่มันหมายความว่าอะไร

" ฉัน ฉันเปลี่ยนไปตรงไหนเหรอคะ " ไป๋จวู่เวยไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร

จงจิ่งห้าวบีบคางของเธอเบา ๆ ให้หันมามองเขา " เมื่อก่อนคุณคงไม่ถามคำถามแบบนี้ "

เมื่อสบตาของเขา ไป๋จวู่เวยก็ชะงักไป สายตาที่ดูเยือกเย็นของเขาเช่นนี้ เธอไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

ใจของเธอก็อดที่จะตกใจกลัวไม่ได้ " ฉัน.... "

ทันใดนั้น ท่าทีของหญิวที่เรียบร้อยและดูท่าทางว่านอนสอนง่ายของเธอ เหมือนจะสูญเสียการควบคุม " ฉันกลัวเป็นเพราะฉันกลัวนี่คะ!"

เธอดิ้นออกจากอ้อมอกของเขา ก่อนจะเอามือทั้งสองปิดหน้าปิดตา ร้องไห้สะอึกสะอื้น " ฉันกลัวว่าคุณจะเอาที่ดินผืนนี้ให้คุณหลิน ฉันกลัวคุณให้เธอเพราะเธอเป็นภรรยาคุณ แล้วคุณก็รักเธอ ฉันกลัว กลัวว่าคุณจะไม่รักฉันแล้ว.... "

พูดจบไป๋จวู่เวยก็ร้องไห้อย่างเจ็บปวด

นี่คือสิ่งที่จงจิ่งห้าวไม่เคยเห็นมาก่อน