กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 231

ที่เพิ่งพูดคือบอดี้การ์ดที่จงจิ่งห้าวพาขึ้นเขามา พอเห็นว่าใครมาซูจ้านจึงพูด“ผมเอง ประธานจงล่ะ？”

“อยู่ข้างใน”บอดี้การ์ดพูด

ถนนที่นี่เดินได้สบายมาก เคยโดนคนข้างหน้าเหยียบไว้ เหลือเพียงแต่ถนนที่เป็นโคลนเล็กๆไม่กว้างนัก ตามบอดี้การ์ดที่นำทางไป พวกเขาข้ามยอดเขาที่ไม่สูงเท่าไหร่นัก มองเห็นสวนลูกพลับหนึ่งไร่ ฤดูนี้ ใบไม้บนต้นลูกพลับแทบจะร่วงโรยหมดแล้ว เหลือเพียงแต่ผลสีแดงๆ

หลินซินเหยียนมองเห็นร่างของลูกสาวที่ใต้ต้นพลับที่ค่อนข้างใหญ่ต้นหนึ่ง แล้วก็จงจิ่งห้าว เหมือนว่าเป็นลูกสาวที่กินลูกพลับ มุมปากยังมีน้ำของลูกพลับเลอะอยู่บางๆ จงจิ่งห้าวกำลังเช็ดปากให้เธอ

เมื่อก่อน เธอคิดว่าจงจิ่งห้าวนั้นโชคดี อย่างน้อยก็ไม่ถูกพ่อแม่ทิ้ง สถานภาพทางครอบครัวก็ดี เกิดมาก็ถูกผู้คนจับตามอง

แต่ว่าตั้งแต่รู้ว่าเฉิงยู่ซิ่วเป็นแม่ของเขา ส่วนเขากลับไม่รู้เรื่องเลย เธอก็รู้สึกสงสารเขาหน่อยๆ

“หม่ามี๊”หลินลุ่ยซีมองเห็นหลินซินเหยียนก่อน ก็ตะโกนอย่างดีใจ“หม่ามี๊ หม่ามี๊มาหาหนูเหรอ？”

จงจิ่งห้าวหันหน้าไป มองเห็นผู้หญิงร่างอรชรอ้อนแอ้นยืนอยู่บนยอดเขา ถึงแม้ในป่าที่มีแสงไม่เพียงพอ ก็เพียงพอที่จะดึงดูดสายตาของคน ให้คนหยุดฝีเท้าลงได้

ยังไม่ถึงเวลา เธอออกมาได้อย่างไร？

หลินซินเหยียนเดินลงมา ในป่าลูกพลับ มีวัชพืชน้อยไปเยอะมาก เดินได้ดีกว่าทางที่ขึ้นมาเยอะเลย เดินไปถึงตรงหน้าของเขา มองลูกสาว เดิมทีอยากจะยื่นมือไปลูบหน้าของเธอ แต่ว่ามือของตัวเองนั้นสกปรกเกินไป จึงชักกลับมา “ใช่ แม่คิดถึงเสี่ยวลุ่ยมากเลย ก็เลยลาออกมาดูเสี่ยวลุ่ย”

“คุณบาดเจ็บเหรอ？”ตอนที่จงจิ่งห้าวเห็นเธอยื่นมือ บนมือมีรอยเลือดแห้งๆ

หลินซินเหยียนมองฝ่ามือ“ไม่เป็นไร แค่บาดเจ็บเล็กน้อย”

“ไปเถอะ”เขาจับมือของหลินซินเหยียนไว้ อีกมืออุ้มลูกสาว

“หม่ามี๊ หม่ามี๊”ในมือของหลินซีเฉินถือลูกพลับสองลูกวิ่งเข้ามา

“ช้าหน่อยลูก เดี๋ยวจะล้มเอานะ”หลินซินเหยียนอธิบายว่าถนนเส้นนี้ไม่ดีให้กับลูกชาย

“ผมดูทางอยู่”หลินซีเฉินวิ่งไปตรงหน้าของหลินซินเหยียน เอาลูกพลับยื่นไปตรงหน้าของเธอ สีส้มอมเหลืองนั้น ไม่ใหญ่ นุ่มๆ “หม่ามี๊ หม่ามี๊ชิมสิหวานมาก”

ลูกพลับนี้ยังไม่สุดจึงฝาดมาก มีแค่ตอนที่สุกจนนุ่มเท่านั้นถึงจะหวาน

หลินซินเหยียนหัวเราะ“กลับไปค่อยกิน กลับไปก่อนดีกว่า”

เสียเวลาไปเยอะมากแล้ว เธอกลัวว่าเฉิงยู่ซิ่วจะรอจนร้อนใจ

หลินซีเฉินพยักหน้า ถามว่า“งั้นหม่ามี๊ อยู่กับผมได้ตลอดเลยใช่ไหม？”

สายตาของหลินซินเหยียนชะงักไปเล็กน้อย เธอเงยหน้ามองจงจิ่งห้าว แต่กลับพูดกับลูกชายว่า“หม่ามี๊ ยังมีธุระเล็กน้อย รอจัดการเสร็จก็จะกลับมาได้ แต่ว่า หม่ามี๊สามารถพาพวกลูกไปกับหม่ามี๊ได้”

“จริงเหรอครับ？”หลินซีเฉินกอดขาของเธออย่างดีใจ ได้อยู่กับแม่แล้ว ดีใจมาก

“หม่ามี๊ หนูก็อยู่กับหม่ามี๊ได้ใช่ไหม？”หลินลุ่ยซีก็กะพริบตาถาม

“แน่นอนสิ”หลินลุ่ยซีดีใจ หัวเราะจนตาเป็นสระอิ สดใสและสวยงาม

“ผมล่ะ？”จงจิ่งห้าวกุมมือของเธอ ออกแรงเล็กน้อย เอาเด็กสองคนนี้ไปได้ งั้นเขาล่ะ？

หลินซินเหยียนเลี่ยงสายตาที่เขามองมาเล็กน้อย เพราะว่าร้อนตัว จึงไม่กล้ามองตาของเขา“อาจารย์ให้ฉันพาไปอยู่ข้างกายได้แค่สองคน ดังนั้น ดังนั้น ……”

“ดังนั้นก็เลยไม่มีส่วนของผม？”

สายตาของจงจิ่งห้าวมองไปที่ ติ่งหูสีแดงหน่อยๆของเธออย่างเบาๆ เห็นได้ชัดว่าเป็นอาการร้อนตัว บวกกับสายตาที่หลบซ่อนของเธอ เขาแน่ใจว่าหลินซินเหยียนกำลังโกหก แต่ว่า ไม่ได้เปิดเผยเธอ

“ไปเถอะ”

จงจิ่งห้าวพูดเบาๆ

มีบอดี้การ์ดนำทาง ไม่นานนัก พวกเขาก็ลงจากเขาอย่างปลอดภัย

จงจิ่งห้าวเอาลูกสาวส่งให้ฉินยา จูงหลินซินเหยียนกลับไปที่ห้อง ถ้าเป็นเมื่อก่อน หลินซินเหยียนไม่จำเป็นต้องเชื่อฟังเขาอย่างเต็มใจขนาดนี้ แต่ตอนนี้ เธอไม่อยากปฏิเสธเขา

คิดแบบนี้ เธอก็ทำแบบนี้ เข้าไปในห้อง เธอก็เอาสองมือโอบไปที่เอวเขาก่อน

การรุกของเธอนั้นกะทันหันมากไป ทำให้จงจิ่งห้าวตะลึงหน่อยๆ ร่างกายก็แข็งตามไปหลายวินาที ทำไมเรียนงานฝีมือไปไม่กี่วัน นิสัยก็เปลี่ยนไปเลยล่ะ？

แต่ว่า เขามีความสุขมาก

ก้มหัวลงจูบหน้าผากของเธอ ค่อยๆขยับ จูบที่หางตาเธอ พูดเสียงหม่นลง“ทำไม คิดถึงผมเหรอ？”