กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 232

“รถคันนั้นไม่ใช่ของบ้านคุณเหรอ？”เสิ่นเผยซวนมองไปที่จงจิ่งห้าว เขาสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ จงจิ่งห้าวก็สังเกตเห็นเหมือนกันแน่

“พ่อคุณก็มา……ด้วยเหรอ？”เสิ่นเผยซวนไม่พูดถึงยู่ซิ่วแน่ ที่จริงเขาก็รู้ว่ารถนี้เป็นของยู่ซิ่ว

แต่ว่าเขาไม่กล้าพูดถึงคนนี้ต่อหน้าจงจิ่งห้าว

“คุณว่า ผู้หญิงคนนั้นคิดจะทำอะไร？”จู่ๆจงจิ่งห้าวก็พูด

จากคนที่ไม่พูดถึงยู่ซิ่วก่อน วันนี้พูดถึงเธอเองอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

เพราะว่าเขารู้ว่า เป็นไปได้ว่าคนที่หลินซินเหยียนจะไปเจอก็คือยู่ซิ่ว ครั้งที่แล้วร้านเสื้อผ้าของหลินซินเหยียนเปิด ยู่ซิ่วก็ไป แล้วยังให้กำไรหลินซินเหยียน ตอนนี้เธอยังสวมไว้ที่มือด้วย

เห็นได้ชัดว่า หลินซินเหยียนกลับมาพาลูกออกไป ก็เป็นไปได้ที่จะไปพบเธอ

จงจิ่งห้าวหรี่ตาลง ยู่ซิ่วมาเข้าใกล้หลินซินเหยียนนั้นอยากจะทำอะไรกันแน่？มีจุดประสงค์อะไร？

“หรือว่า อยากจะตีสนิทกับคุณจากเธอ？”เสิ่นเผยซวนเดา ยังไงหลายปีมานี้จงจิ่งห้าวก็เย็นชาต่อยู่ซิ่วมาก“คุณดูสิ ตอนนี้คุณหลินมีลูกให้คุณสองคน ไม่ว่าคุณจะรักเธอหรือไม่ เนื่องมาจากหน้าที่แล้ว คุณต้องรับผิดชอบเธอ เด็กสองคนนั้นล้วนแต่เป็นคนของตระกูลจง แค่คิดก็รู้แล้วว่า พ่อคุณจะต้องชอบมาก ยู่ซิ่วรู้ว่าคุณไม่ชอบเธอ จึงอยากตีสนิทจากตัวคุณหลินกับลูก？”

ที่จริงที่เสิ่นเผยซวนวิเคราะห์ก็พอมีเหตุผล แต่ว่าเขาก็คิดว่าจากไอคิวของหลินซินเหยียน ถ้ายู่ซิ่วมีจุดประสงค์นี้จริงๆ เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไม่สังเกตเห็นเลย แล้วยังพาลูกไปพบเธออีก

อีกทั้ง ครั้งนี้หลินซินเหยียนกลับมาก็มีท่าทีเปลี่ยนไปต่อเขา ถ้าหากว่า ที่เธอเปลี่ยนไปต่อเขานั้น เป็นเพราะว่ายู่ซิ่ว งั้นก็น่ากลัวไปแล้ว

ยู่ซิ่วพูดอะไรกับเธอ？ทำอะไรไป？ถึงได้เปลี่ยนเธอได้？

“พูดถึงแล้วแม่เลี้ยงคุณก็มีความอดทนดีนะ แต่งกับพ่อคุณก็นานแล้ว ตอนนั้นไม่ถือว่าแก่เท่าไหร่ แต่ว่าไม่มีลูกให้ ปฏิบัติต่อคุณ ……”

จงจิ่งห้าวหันไปมองเขา

เสิ่นเผยซวนอยากจะพูด แต่ติดอยู่ที่ลำคอ สมองก็คิด แล้วจึงเปลี่ยนรูปแบบคำพูด“ผมได้ยินว่าพวกแม่เลี้ยงอย่างนี้ หลายๆคนจะไม่ใส่ใจลูกของสามี หลายคนยังทําทารุณกรรมด้วย ยิ่งไปกว่านั้นตอนที่เธอแต่แต่งกับพ่อคุณก็ไม่แก่ น่าจะมีลูกให้ได้ แต่ก็ไม่คลอดลูก และก็ไม่ได้ทำร้ายคุณ ที่ทำผิดที่สุดก็คือแม่คุณเสียไปไม่นาน ก็แต่งงานกับพ่อคุณ”

เขาต้องยอมรับว่า ยู่ซิ่วไม่เคยทำร้ายเขาจริงๆ ที่เสิ่นเผยซวนวิเคราะห์ก็มีเหตุผล แต่ว่าเขาไม่สามารถยอมรับได้

ถ้าเขาก็ยอมรับไปแบบนี้ แล้วจะไม่ละอายใจ ต่อแม่ที่เสียไปของเขาได้ไง？

“คุณไปหาคนสืบมาหน่อยว่า รอบๆนี้มีหมู่บ้านอื่นอีกไหม”เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าหลินซินเหยียนไปหาเธอหรือไม่ แล้วทำไมถึงไปเจอเธอ

เสิ่นเผยซวนพยักหน้า“ผมจะหาคนไปสืบดู”

ส่วนอีกด้าน หลินซินเหยียนนั่งอยู่ข้างในรถ มองไปด้านหลังอยู่ตลอดเวลา เธอกลัวจะถูกคนเห็นแล้วสะกดรอยตาม

ดีที่ถนนเส้นนี้นั้นเงียบมาก บนถนนไม่มีรถสักคันผ่าน

ไม่นานนัก รถก็จอดที่หน้าประตูตระกูลเฉิง

เฉิงยู่ซิ่วยืนรออยู่หน้าประตู เห็นพวกเขามาถึง กลับไม่ได้เข้าไปต้อนรับทันที และยืนอยู่ตรงนั้น ไม่รู้ว่าจะมีปฏิกิริยาอย่างไรดี เมื่อก่อนเห็นเด็กสองคนนี้ อยู่ในสถานการณ์ที่หลินซินเหยียนที่ไม่รู้ตัวตนเธอ

แต่ว่า ตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว

“เอ๋ คุณย่าคนนั้นก็อยู่ที่นี่”หลินลุ่ยซีจูงมือของหลินซินเหยียน ตอนที่มองเห็นเฉิงยู่ซิ่วก็พูด

หลินซินเหยียนจูงลูกทั้งสองคนยืนอยู่ด้วยกัน เธอนั่งยองๆไปตรงหน้าพวกเขาสองคน สบตาในระดับเดียวกับพวกเขา“เสี่ยวเฉิน เสี่ยวลุ่ย ลูกๆต้องรับปากหม่ามี๊หนึ่งเรื่องโอเคไหม？”

“เรื่องอะไรครับ？”หลินซีเฉินถาม

หลินซินเหยียนให้พวกเขาสองคนมองเฉิงยู่ซิ่ว แนะนำอย่างจริงจัง“ท่านนั้น คือคุณย่าของพวกลูก”

“ผมรู้แล้ว พวกเราเคยเห็น”หลินซีเฉินกะพริบตาโตๆสีขาวดำนั้น ไม่รู้ว่าทำไมหม่ามี๊ยังต้องบอกเขาอีกรอบ

หลินซินเหยียนลูบหัวพวกเขาสองคน“เธอคือคุณย่าแท้ๆของพวกลูก”