กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 234

น่าจะเพราะว่าเคยถูกเหอรุ่ยเจ๋อกักขังไว้ สำหรับเครื่องพันธนาการแบบนี้ เลือดทั้งตัวของเธอเดือดพล่าน ตอนกระแทกไปที่อกในใจก็เหมือนจะบินออกมา เธออดไม่ได้ที่จะสั่น

“ผมเอง”

เสียงนี้ เป็นจงจิ่งห้าว？

เธอพยายามนิ่งลง สัมผัสลมหายใจของคนนี้อย่างดีๆ

เขาจูบเธอที่หลังคอของเธอ แล้วซุกไปที่ผมของเธอ“วันนี้คุณไปทำอะไรมา？”

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นที่ข้างหู หัวใจที่หวาดกลัวของเธอก็ค่อยๆเงียบลง

แต่หลังจากได้ยินคำพูดของเขา ก็กลัวขึ้นมาอีกครั้ง“ฉัน……”

เธอยังหาคำอธิบายที่เหมาะสมไม่ได้ในทันที

หัวใจของจงจิ่งห้าวหม่นลง เห็นได้ชัดว่า เธอมีเรื่องปิดบังเขา

สมองของหลินซินเหยียนแล่นอย่างเร็ว ผ่านไปไม่กี่วินาที“ฉันไม่ได้ไปไหน ก็แค่คิดถึงพวกเขา เลยพาพวกเขาไปที่หลังบ้านทั้งวัน ทำไมเหรอ?”

“เปล่า”มือที่จงจิ่งห้าวโอบเอวเธอไว้ ยกชายเสื้อของเธอขึ้น แล้วลูบไล้ไปด้านใน เนื้อที่เอวของเธอบางมาก ลื่นมาก เหมือนกับผิวของเด็ก เขาคิดว่า แค่เขาออกแรงเล็กน้อย บนผิวต้องทิ้งร่องรอยไว้แน่

“เหยียนเหยียน ผมว่า……”ถ้าไม่ใช่แสงที่สลัว หลินซินเหยียนจะต้องเห็นความผิดธรรมชาติของเขาแน่ ที่ปากพูดคำเร่าร้อน สายตากลับไม่มีความอบอุ่นสักนิด

หลินซินเหยียนรู้สึกแค่ว่าลำคอแห้งมาก แค่อ้าปาก ก็พบว่าลำคอนั้นแหบแห้ง“ฉันไม่ได้อาบน้ำหลายวันแล้ว ……”

“ผมไม่รังเกียจคุณ”ตอนที่พูด มือของเขาก็ลองไปปลดกระดุมของกางเกงเธอ หลินซินเหยียนใจเต้นแรงมาก แต่ไม่ปฏิเสธ

เธอกลับตาลง คิดในใจ งั้นก็ตามนี้ละกัน

กริก จู่ๆไฟในห้องก็สว่างขึ้นมา จงจิ่งห้าวปล่อยเธอ ถอยหลังไปหนึ่งก้าว

เห็นเธอหลับตาลง ด้วยท่าทางยินยอม แต่กลับไม่มีแรงกระตุ้นของความต้องการทางเพศสักนิด

ครั้งแรก ที่เธอยอมมอบตัวเอง แต่เขากลับไม่อยากทำเธอ

คืนนี้เขาปรากฏตัวที่นี่ ก็เพื่อทดสอบ

ดูว่าเธอสามารถเปลี่ยนได้ถึงระดับไหน เส้นตายอยู่จุดไหน

เมื่อก่อน เธอรับแค่จูบของเขา ครั้งนี้ เธอดันไม่ปฏิเสธ

เป็นอะไร ที่ทำให้เธอยอมรับได้แม้แต่สิ่งนี้？

เธอยอมรับเขาเพราะว่าเหตุผลภายนอกเหรอ？

หรือเพราะว่ารักเขา ชอบเขา？

เขาไม่รู้

เผชิญหน้ากับผู้หญิงคนนี้ เขากลัวและกังวลอย่างไม่เคยมีมาก่อน

“คุณมีอะไรปิดบังผมใช่ไหม？”

หลินซินเหยียนค่อยๆลืมตาขึ้นมา สบเข้ากับสายตาของเขา เย็นชาอย่างมาก ในดวงตาไม่มีความต้องการเลยสักนิด

เธอตะลึงไปเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใจการกระทำเมื่อครู่ของเขา เกรงว่าเขาจะไม่ได้อยากจะแตะต้องเธอจริงๆ แต่กำลังทดสอบเธอ

เขา เขาไปเจออะไรมา？

“ฉันจะมีอะไรปิดบังคุณได้？”หลินซินเหยียนพยายามทำเป็นนิ่ง ต้องบอกว่า จงจิ่งห้าวแบบนี้ทำเธอร้อนตัวอย่างหนัก เธอเข้าไปโอบคอของเขาก่อน เอนไปที่หน้าอกของเขา สายตากลับไม่กล้ามองเขา“คุณแปลกใจหรือไง ที่จู่ๆฉันก็รับปากคุณ？”

แสงไฟส่องสว่างสีเหลืองอ่อน ตกลงมาจากหัวเป็นวงๆ เธอจ้องไปที่ที่หนึ่งอย่างไม่โฟกัส พูดเสียงเบาว่า“พวกเรามีเสี่ยวลุ่ยกับเสี่ยวเฉินแล้ว ฉันอยากลองดูกับคุณ ……”

คำนี้เธอพูดอย่างจริงใจ

ผู้ชายคนนี้ เป็นผู้ชายคนแรกของเธอ และก็เป็นพ่อของลูกเธอ

ยิ่งไปกว่านั้น เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกใจเต้นกับผู้ชายคนหนึ่ง

เธอไม่ได้ไม่เต็มใจ เมื่อครู่เธอยินยอม

ถึงหลินซินเหยียนพูดแบบนี้ จงจิ่งห้าวก็ยังไม่เชื่อหมด เพราะว่าเธอไม่ได้สารภาพว่าวันนี้ไปทำอะไร

เขาละสายตาลง จ้องกำไลหยกที่สวมในมือของเธอ เขายื่นมือไปจับมือของเธอ มากดไว้ที่หน้าอกของตัวเอง“ถ้าคุณเจอเรื่องอะไร จะต้องบอกผม คุณจะต้องเชื่อว่า ผมสามารถจัดการให้คุณได้ มันไม่ใช่ความรับผิดชอบของคนๆเดียว”

เธอห่วงว่าหลินซินเหยียนจะได้รับการข่มขู่

หลินซินเหยียนคิดว่า ถ้าให้เขาเลือกเอง กลัวว่าเขาจะยอมไม่เอาทุกอย่างในตอนนี้

จงจิ่งห้าวกลับไปที่ลานหน้าบ้าน ตรงที่เล่นไพ่ก็แยกย้ายกันแล้ว ในลานบ้านเผาเตาอั้งโล่ขนาดใหญ่ ฉินยากับซูจ้านกำลังย่างมันหวาน ตอนนี้ยังไม่ดึกมาก นอนก็นอนไม่หลับ ที่นี่ไม่มีที่ให้ใช้ฆ่าเวลา

เด็กน้อยทั้งสองคน นั่งยองอยู่ข้างเตาอั้งโล่ มองดูซูจ้านเอามันหวานใส่ไปในกองไฟตลอด ดวงตาเล็กๆนั้นกะพริบตาลงอย่างคาดหวัง พวกเขาคิดว่ามันสนุก และก็คิดว่ามันแปลก ครั้งแรกที่เผามันหวานในไฟ เมื่อก่อนอยู่บ้านก็จะใช้เตาอบย่าง ไม่สนุกแบบนี้

เสิ่นเผยซวนยืนอยู่ข้างๆ มองพวกเขา

“ดูเด็กสองคนนี้สิมีความสุขกันมาก ดูเหมือนว่า ถือว่าผมก็ทำเรื่องดีๆได้แล้วเรื่องหนึ่ง สามารถทำให้ลูกของประธานจงมีความสุขได้ขนาดนี้”ไป๋ยิ่นหนิงมองผู้ชายที่เพิ่งเดินออกมาจากหลังบ้าน เห็นใบหน้าที่หมองหม่นของเขา ก็พูดขำๆ“สีหน้าประธานจงดูไม่ค่อยดีเลย ไม่เจอคุณหลินหรือไง？”

จงจิ่งห้าวเอาสองมือล้วงกระเป๋า เหลือบมองพร้อมกับหัวเราะบางๆ“ผมคิดว่าคนขี้เม้าท์ จะหมายถึงผู้หญิงซะอีก”

ความหมายแฝงก็คือไป๋ยิ่นหนิงขี้นินทาเหมือนกับผู้หญิง

ไป๋ยิ่นหนิงตะลึงงัน หัวเราะลั่น“ด่าคนโดยที่ไม่มีแม้แต่คำหยาบ ประธานจงจะฝึกความเชี่ยวชาญพิเศษหรือไง？”

จงจิ่งห้าวไม่ได้เล่นหยอกล้อกับเขา แต่เรียกเสิ่นเผยซวนมาประโยคหนึ่ง“คุณตามผมมาหน่อย”

เสิ่นเผยซวนรู้ว่าเขาจะถามอะไร จึงตบไหล่ของซูจ้าน“คุณดูเด็กสองคนนี้ก่อน ผมจะออกไปสักหน่อย”

ไป๋ยิ่นหนิงก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้แสดงออกมาอย่างมีเจตนาร้าย แต่ก็ยังต้องระวังไว้

ซูจ้านก็เข้าใจ“ฉันรู้แล้ว”

ข้อดีเพียงอย่างเดียวในค่ำคืนที่ชนบทก็คืออากาศบริสุทธิ์ ไม่มีอากาศที่ฝนตก ดวงดาวเต็มท้องฟ้า เหมือนจานที่เต็มไปด้วยหยก ในเมืองใหญ่ อากาศมีมลพิษ ยากที่จะเห็นดวงดาวบนท้องฟ้า

เหยียบย่ำดวงดาว พวกเขาเดินไปที่หน้าหมู่บ้าน

ครั้งนี้พวกเขาไม่ได้คุยกันที่ริมแม่น้ำ เพื่อป้องกันถ้าไป๋ยิ่นหนิงแอบฟัง

คนๆนี้จะเป็นคนดีหรือคนเลว ไม่มีใครพูดได้ในเวลานี้

แต่ว่าดูจากภายนอกแล้ว เขาให้หลินซินเหยียนมา จะต้องมีจุดประสงค์แน่

หน้าหมู่บ้านเป็นรถของพวกเขา จงจิ่งห้าวเปิดไฟสูง ตามแสงไฟแล้วไม่มีที่ที่สามารถให้คนซ่อนได้ แบบนี้พวกเขาพูดก็ไม่มีใครแอบฟังได้

“เรื่องที่ผมให้คุณไปสืบเป็นไง？”