กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 235

“เธอพาลูกทั้งสองคนไปเจอยู่ซิ่วจริงๆ พวกเธอดูไปมาหาสู่กันดีมาก”

ตระกูลเฉิง คฤหาสน์ใหญ่ขนาดนั้น ง่ายมากที่จะถูกพบ ครั้งนี้คนที่เสิ่นเผยซวนพามา ไม่เพียงแต่ยื่นมือมาช่วยได้ดี ความสามารถในการพิสูจน์ก็แข็งแกร่งมาก

อยากจะแน่ใจว่าวันนี้หลินซินเหยียนไปไหน ก็ง่ายมาก

แค่พวกเขาเคยเจอกันไม่กี่ครั้ง จู่ๆจะสนิทกันขนาดนี้ได้ไง？

จุดนี้เสิ่นเผยซวนยังไม่เข้าใจ

“ผมว่าอาจารย์ที่ทำผ้าไหมกวางตุ้งได้นั้น น่าจะเกี่ยวข้องกับยู่ซิ่ว เขาเลยกระชับความสัมพันธ์ ……”

จงจิ่งห้าวส่ายหน้า เขาไม่คิดเช่นนั้น ที่หลินซินเหยียนกับยู่ซิ่วสนิทกันเพราะว่าอาจารย์ที่ทำผ้าไหมกวางตุ้งได้

“เมื่อก่อนพวกเขาก็มีการติดต่อกัน เธอยังเอากำไรหยกให้หลินซินเหยียน บอกว่าเป็นของตระกูลจง แต่ว่าผมไม่เคยได้ยินว่าตระกูลจงมีของแบบนี้ด้วย”

ถึงแม้ตระกูลจงจะมีกำไรหยกที่เป็นของประจำตระกูล แต่นั่นไม่ควรจะเป็นของเหวินเสียนแม่เขาเหรอ？แล้วจะไปอยู่ในมือของยู่ซิ่วได้ไง？

“งั้นเธอก็จงใจ เอาใจคุณหลิน พยายามลดความรุนแรงความสัมพันธ์กับคุณ ยังไง เธอก็ไม่ได้มีลูกเอง……”เสิ่นเผยซวนคิดเหตุผลอื่นไม่ออก ถึงยู่ซิ่วบอกว่าเป็นลูกคนที่สาม แต่ก็ไม่เคยทำทารุณจงจิ่งห้าว ที่มากที่สุดคือ แต่งเข้าตระกูลจงไม่ถูกเวลา

จงจิ่งห้าวไม่คิดว่าจะธรรมดาอย่างนี้ ครอบครัวของหลินซินเหยียนก็ถูกมือที่สามมาทำลาย แม่เธอถูกส่งกลับประเทศ เธอไม่มีความอดทนต่อมือที่สามมากขนาดนั้น และก็ยิ่งไม่มีทางถูกซื้อตัวแค่เพราะกำไรหยกอันหนึ่งแน่

และเขาก็ยิ่งไม่เชื่อว่า หลินซินเหยียนจะเป็นคนที่ถูกซื้อได้ด้วยเงินทอง

“เรื่องนี้ คุณก็ทำเป็นไม่รู้”สีหน้าของเขาที่สดใสใต้แสงไฟ ก็หม่นลงไปเล็กน้อย

เขากลับอยากดูว่าหลินซินเหยียนจะปิดบังเขาได้นานแค่ไหน

ถ้าหากหลินซินเหยียนสารภาพกับเขา เขาจะไม่ต่อว่าเธอ และจะไม่โกรธเธอด้วย

ยังไง ทุกคนก็มีความคิดและจุดยืนของทุกคน

เขาไม่เคยคิดว่าหลินซินเหยียนต้องยืนอยู่ในจุดยืนของเขา

เขาโกรธที่หลินซินเหยียนปิดบัง

สำหรับเขาแล้ว ปิดบังก็คือไม่เชื่อใจ

หลินซินเหยียนไม่เชื่อใจเขา！

แม้แต่เขายังไม่เชื่อใจ แล้วจะคบกันได้ไง？

เสิ่นเผยซวนตอบไป และก็ไม่กล้าพูดมาก เห็นได้ชัดเจนว่าอารมณ์ของจงจิ่งห้าวไม่ดี เขาก็ไม่กล้าโน้มน้าวอะไร สันนิษฐานว่าในใจเขาเองก็มีมาตรฐานในความคิด สามารถพิจารณาเรื่องนี้ได้

เวลานี้จงจิ่งห้าวอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ แต่ว่าพอคิดแล้วยังมีลูกอีกสองคน เขาได้แต่กลับไปก่อน เสิ่นเผยซวนก็ไปปิดไฟรถ

พวกเขากลับไปด้วยทางเดิม

“ผมคิดว่าคุณหลิน บางทีทำแบบนี้อาจจะมีเหตุผลของเธอ ตั้งแต่สมัยโบราณแล้วแม่ผัวลูกสะใภ้เข้ากันได้ยาก บางทีเธออยากจะมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อคนในครอบครัว？”

เสิ่นเผยซวนยังอยากชี้นำเขาสักหน่อย

นี่อาจจะไม่ใช่เรื่องที่แย่

ไม่แน่หลินซินเหยียนอาจจะทำเพื่อเขา ถึงได้เข้าใกล้กับยู่ซิ่ว

จงจิ่งห้าวไม่พูดอะไร เขามีความคิดไตร่ตรองของเขาเอง จากที่เขาเข้าใจหลินซินเหยียน เธอไม่มีทางเป็นคนที่ขี้ประจบคนแน่

“ประธานจง สนใจคุยกันหน่อยไหม？”ไป๋ยิ่นหนิงนั่งรถเข็นอยู่หน้าประตู เหมือนว่ากำลังรอเขา

เห็นเขากับเสิ่นเผยซวนเดินเข้ามา ก็พูด

จงจิ่งห้าวส่งสายตาให้เสิ่นเผยซวน ให้เขาไปก่อน เขากลับอยากฟังว่าไป๋ยิ่นหนิงจะพูดอะไร

เสิ่นเผยซวนมองไป๋ยิ่นหนิง ก้าวเท้าเข้ามาลานบ้าน

ไป๋ยิ่นหนิงหมุนรถเข็นเดินไปทางริมแม่น้ำ แม่น้ำไหลริน เป็นประกาย เหมือนดาวตกลงมา โผล่ออกมาจากแม่น้ำ เพื่อสอดแนมวิวทิวทัศน์ของโลกนี้

“ประธานไป๋อยากจะพูดอะไรกับผม？”จงจิ่งห้าวเอามือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋า ยืนอยู่ริมแม่น้ำ ในแม่น้ำสะท้อนร่างที่แข็งตรง

ไป๋ยิ่นหนิงมองไป สองมืออดไม่ได้ที่จะกำแน่น เขาก็เป็นผู้ชายที่สง่างาม แต่ตอนนี้กลับได้แต่พึ่งรถเข็นนี้ไปวันๆ

ถ้าบอกว่าในใจไม่รู้สึกอะไร ก็คงโกหก

ไม่มีใครไม่สนใจว่าตัวเองเป็นคนพิการ！

“ผมเล่านิทานให้ประธานจงฟังเป็นไง？”ไป๋ยิ่นหนิงเงยหน้า

เขาไม่ชอบที่ต้องเงยมองคน แต่ว่าตอนนี้เขาเป็นแบบนี้ ก็ต้องเงยมอง