กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 244

เกาหยวนไม่เข้าใจ คิดไปแล้วว่าไม่ใช่เหยาชิงชิง ทำไมยังต้องเฝ้าดูเธอ？

“ทำตามที่ผมบอก”ไป๋ยิ่นหนิงไม่อธิบาย เขาไม่เชื่อว่าเป็นเธอที่ทำ แต่ยังคงส่งคนไปเฝ้าดูเธอ

จงจิ่งห้าวไม่ผลีผลามพูดแบบนี้หรอก เขาจะต้องพบอะไรแน่ ถ้าครั้งที่แล้วคนที่จับตัวหลินซินเหยียน คิดแล้วก็คงไม่ทำเรื่องที่ต่ำเช่นนี้ แหวกหญ้าให้งูตื่น ก็ไม่ได้ผลประโยชน์อะไร

หลินซินเหยียนมาอยู่นี่ไม่นาน และก็ไม่ได้ไปล่วงเกินใคร ถ้าบอกว่ามีปัญหากับใครจริงๆ ก็กับเหยาชิงชิงนั้นถือว่ามีการปะทะกันหน่อยๆ ตอนนั้นถึงแม้ว่าคลี่คลายลงแล้ว แต่ร้านเสื้อผ้าของเหยาชิงชิงก็ปิดแล้วจริงๆ

ถ้าในใจเธอเคียดแค้น ก็สามารถอธิบายได้

ติ๊ง---

เสียงลิฟต์ดังขึ้น ประตูค่อยๆเปิดออก หน้าประตูมีผู้ชายที่สวมแจ็คเก็ตหนังยืนอยู่ ที่ปากคาบบุหรี่ไว้ มองเห็นคนในลิฟต์นั่งรถเข็นอยู่คนหนึ่ง ก็กระแอมเสียงในลำคออย่างเย็นชา เหมือนว่าบ่นคนพิการ

เกาหยวนโมโหขึ้นมาทันที อยากจะลงมือ ก็ถูกไป๋ยิ่นหนิงห้ามปราม คนแบบนี้ไม่มีค่าพอให้ทะเลาะด้วย ดูเขาแต่งตัว ก็รู้ว่าเป็นพวกจิ๊กโก๋

ยอมล่วงเกินสุภาพบุรุษ ดีซะยิ่งกว่าล่วงเกินพวกคนถ่อย

เกาหยวนจ้องผู้ชายที่สวมแจ็คเก็ตหนังคนนั้น แล้วเข็นไป๋ยิ่นหนิงออกไปจากหมู่บ้าน

“มีคนอยู่ทุกประเภทเลยจริงๆ คนดีๆหายไปหมดแล้ว”เกาหยวนพูดด้วยความโมโห

ไป๋ยิ่นหนิงเงยหน้ามองเขา“ทำไมเรื่องเล็กแค่นี้ คู่ควรให้โกรธเหรอ？”

“ไม่คู่ควรครับ ผมไม่รู้จักเขาด้วย”เกาหยวนตอบกลับ

“งั้นคุณโกรธอะไร？”

“ผมโกรธที่เขาพูด……”

“ในเมื่อเป็นคนที่ไม่สำคัญ ก็ไม่จำเป็นต้องเอาคำพูดของเขามาไว้ในใจ ถ้าหาก ทุกครั้งที่ผมได้ยินคำแบบนี้ ต้องโกรธทุกครั้ง เกรงว่า ผมคงโกรธจนตายไปแล้ว”

ครั้งแรกเขาก็ยอมรับไม่ได้ พอเวลาผ่านไป เขาก็ได้แต่โน้มน้าวตัวเอง ไม่มีผลดีต่อตัวเอง อย่าเอามาใส่ใจเด็ดขาด

เกาหยวนรู้ว่าตัวเองไม่ควรจับประเด็นเรื่องนี้ เห็นได้ชัดว่าไป๋ยิ่นหนิงไม่ค่อยพอใจแล้ว เขาเปลี่ยนเรื่องอยากฉลาด“ผมจะโทรศัพท์ ให้คนเอาจับตาดูคุณเหยา”

เกาหยวนติดตามไป๋ยิ่นหนิงมานานมากแล้ว เขาคิดเล็กๆน้อยๆของเขานี้ แค่ไป๋ยิ่นหนิงมองก็ดูออกแล้ว แต่แค่ไม่เปิดเผยเขา

“ผมส่งคุณกลับไป พักผ่อนสักหน่อย”เกาหยวนพูด

ไป๋ยิ่นหนิงพยักหน้า เขารู้สึกเหนื่อยจริงๆ

โรงแรม

กินข้าวเสร็จจงจิ่งห้าวก็เรียกเสิ่นเผยซวนกับซูจ้านออกไป พูดอะไรที่หลินซินเหยียนไม่รู้

เธอพาลูกสองคนเล่นอยู่ข้างล่าง ส่วนในใจของเธอเองนั้นมีปม ไม่อยากขึ้นไป

ในใจตื่นตระหนกอย่างไม่สบายเท่าไหร่

ฉินยานั่งอยู่ข้างเธอ พูดด้วยความรู้สึก“ใกล้จะสิ้นปีแล้ว”

หลินซินเหยียนหัวเราะ“อยากกลับไปแล้วเหรอ？”

สองมือฉินยาประสานกันไว้ ส่ายหน้า“เปล่า แค่คิดว่าเวลาผ่านไปไว พวกเรากลับประเทศมาครึ่งปีแล้ว”

หลินซินเหยียนรู้สึกเช่นกัน ครึ่งปีนี้ไม่สงบเลย เกิดเรื่องมากมาย ให้เธอได้เห็นคนและเรื่องบางอย่างอย่างชัดเจนมากขึ้น

“เสี่ยวยา ไป พวกเราไปดูหนังกัน”ในมือของซูจ้านถือกุญแจรถไว้ แกว่งไปมาในมือ เดินมาทางนี้

ฉินยาเห็นเขาก็หลบ พูดเสียงเบากับหลินซินเหยียน“ฉันขึ้นไปก่อนนะคะ”

“เห้อ คุณจะหลบไปไหนเหรอ？”ซูจ้านตามเธอขึ้นไปข้างบน

หลินซินเหยียนมองพวกเขาสองคน ทะเลาะกันไปมา เหมือนกับชอบเป็นศัตรูคู่แค้น ส่ายหน้าหัวเราะอย่างทำอะไรไม่ได้

“หม่ามี๊ หม่ามี๊กำลังหัวเราะอะไร？”หลินลุ่ยซีเข้าไปในอ้อมแขนของเธอ โอบคอเธอไว้อย่างออดอ้อน“เพิ่งได้ยินคุณอาซูบอกว่าจะไปดูหนัง หนูก็อยากไปด้วย”

หลินซินเหยียนบีบจมูกของเธอ“หูลูกไวเหลือเกินนะ ทำไมแม่ไม่ได้ยินเลยล่ะ？”

เด็กหญิงหัวเราะหึหึ“หูกับปากของหนูใช้การได้ดี”

หลินซินเหยียนกอดเธอไว้ ในใจรู้ว่านี่คืออารมณ์ชั่ววูบของเธอ ถ้าให้เธออยู่ในโรงหนังหนึ่งถึงสองชั่วโมงจริงๆ เธอจะงอแงอย่างร้อนรนอยู่ไม่ได้เลย หลินซินเหยียนเคยพาเธอไปดูครั้งหนึ่ง ตลอดกระบวนการที่ดู เอาแต่กัดนิ้ว กินป๊อปคอร์น แล้วก็คอยถามว่า“จะไปได้เมื่อไหร่？”

ในโรงหนังพูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้

เธอจึงไม่พาเธอไปอีก

“พ่อ พ่อ”ทันใดนั้นหลินลุ่ยซีก็เห็นจงจิ่งห้าวที่เดินเข้ามา จึงวิ่งออกมาจากอ้อมแขนของหลินซินเหยียน วิ่งไป พร้อมกับตะโกนไปว่า พ่อ พ่อ

เพื่อไม่ให้ลูกสาวชน เขาโค้งตัวไปรับเธอ“อย่าวิ่งไวนักสิ”

“พ่อ พ่อ หม่ามี๊ใจแคบ หนูอยากไปดูหนัง เธอไม่ยอมพาหนูไป”พออยู่ในอ้อมแขนจงจิ่งห้าว ก็เริ่มฟ้อง

หลินซินเหยียน“……”

หลินซีเฉิน“……”

“เหรอ？”จงจิ่งห้าวหัวเราะอย่างเอาใจ มองหลินซินเหยียน แล้วเข้าไปใกล้หูของลูกสาว“งั้นลูกบอกว่า ลงโทษเธอไงดี？”

เด็กหญิงกะพริบตาปริบๆ เอนหัวคิดอยู่นาน“งั้นจุ๊บไหมคะ？”

หลินซินเหยียน“……”