กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 246

ครืด ครืด……

ฟ้าเพิ่งสว่าง โทรศัพท์ที่หลินซินเหยียนวางบนหัวเตียงก็สั่นขึ้นมา

แสงไฟสลัวๆ สามารถเห็นคนสองคนตัวใหญ่ๆบนเตียงรางๆ หญิงสาวนอนหลับขดตัวอยู่ในอ้อมแขนชายหนุ่ม เธอเอียงหัว หนุนอยู่ในแขนของเขา ผมยาวเหมือนเส้นไหมสีดำแผ่ไปทั่วหมอน

จงจิ่งห้าวหลับบางๆ ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวก็ลืมตาขึ้น เขามองไปรอบๆ สุดท้ายสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่หัวเตียง โทรศัพท์ที่สั่น

เหมือนว่าหลินซินเหยียนก็ตื่นเพราะเสียงสั่น ร่างกายบิดหน่อยๆ ส่งเสียงร้องออกมา เหมือนว่าไม่พอใจที่ถูกปลุก คิดวของเธอขมวดไว้แน่น

เพื่อเลี่ยงที่จะทำให้หลินซินเหยียนตื่น จงจิ่งห้าวจึงกดรับ

เพราะว่าไม่มีชื่อที่เซฟไว้ จงจิ่งห้าวจึงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคือใคร

แป๊บเดียวโทรศัพท์ก็เชื่อมต่อกัน มีเสียงของผู้ชายเข้ามา

“คุณบอกว่าจะเลี้ยงข้าวผม ยังนับอยู่ไหม？”

จงจิ่งห้าวคว้านาฬิกาข้อมือที่ถอดออกมาดูเวลา ตอนนี้ตีห้าสิบนาที ไป๋ยิ่นหนิงโทรหาหลินซินเหยียน？

แล้วยังให้เลี้ยงข้าวเขา？

ถึงจะรีบร้อน ก็ต้องดูเวลาหน่อยไหม？

เสียงของจงจิ่งห้าวหม่นลง“ประธานไป๋มีความสนใจที่มีรสนิยมดีนะ”

ไป๋ยิ่นหนิงคิดไม่ถึงว่าจะเป็นจงจิ่งห้าวรับสาย ก็ตะลึงไปก่อนชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะ“คิดดูแล้ว ตอนเช้า สามารถกินข้าวเช้ากับคุณหลินได้ ไม่รู้ว่าให้คุณหลินรับสายหน่อยได้ไหม？”

เพราะว่าตอนกลางคืนหลินซินเหยียนถูกจงจิ่งห้าวปลุกไปแล้วครั้งหนึ่ง ดูการเผชิญหน้าของเหยาชิงชิง นานแล้วที่เธอนอนไม่หลับ ต่อมาเธอเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตอนไหน สะลึมสะลือเหมือนว่าได้ยินจงจิ่งห้าวกำลังพูด หัวแนบเข้าไปที่อ้อมแขนของเขา คิดว่าตัวเขาอบอุ่น เพราะว่ายังไม่ตื่น เสียงจึงเบา นุ่มนวลมาก แหบหน่อยๆ “เช้าขนาดนี้ ใครเนี่ย---”

ที่จริงจงจิ่งห้าวอยากจะปฏิเสธ

ทางไป๋ยิ่นหนิงได้ยินเสียงบ่นเบาๆ ก็ชักสีหน้าหน่อยๆ เขาคิดว่าความรู้สึกของหลินซินเหยียนกับจงจิ่งห้าวไม่ดี ใครจะไปรู้ว่า ……พวกเขาเหมือนกับสามีภรรยากันตามปกติมาก นอนเตียงเดียวกันหมอนเดียวกัน

ในใจไป๋ยิ่นหนิงผิดหวังเล็กน้อย

จงจิ่งห้าวตบหลังเธอเบาๆ เอาใจเธอว่า“เด็กดี ไม่มีใครหรอก 10086โทรมา นอนเถอะ”

ไป๋ยิ่นหนิง“……”

ใครคือ10086？

“ตู๊ดตู๊ด……”

เขาอยากจะพูดอะไร ทางนั้นก็วางสายลง

ไป๋ยิ่นหนิงถือโทรศัพท์มองหน้าจอที่ถูกตัดสายไป ไม่ได้สติคืนมาอยู่นาน จงจิ่งห้าวตัดสายเขาเนี่ยนะ？

เป็นผู้ชายใจแคบเสียจริง！

ในห้อง

จงจิ่งห้าวกอดเธอไว้ ฝ่ามือใหญ่ๆลูบไปที่หลังเธอเบาๆ

ที่จริงหลินซินเหยียนยังไม่ตื่น เมื่อคืนนอนดึกมาก แล้วตอนนี้ก็ผล็อยหลับไปอีกครั้ง

จงจิ่งห้าวก้มหน้าลง มองท่าทางเธอหลับอยู่เงียบๆ เมื่อคืนหลินซินเหยียนหลับบนโซฟา เขาไม่ได้อุ้มเธอกลับไปนอนที่ห้องนั้นกับลูกทั้งสองคน และอุ้มเธอกลับไปห้องนั้นที่เขานอน

ถึงบอกว่า เมื่อคืนเธอง่วงมาก ทำอะไรไม่ได้เลย แต่ว่านอนกอดกันก็ดีแล้ว

เขาก้มหน้าลงจูบหน้าผากของเธอ

ถึงแม้เขาจะอยากมาก แต่เขาต้องการเธอในสถานการณ์ตอนที่เธอมีสติมาก เขาต้องการให้หลินซินเหยียน รู้สึกถึงเขา อุณหภูมิของเขา ความรู้สึกของเขา ความชอบของเขา อารมณ์ที่พลุ่งพล่านของเขาอย่างชัดเจน

จงจิ่งห้าวหลับตากอดเธอไว้ เตรียมจะนอนอีกสักพัก ……

ก๊อกก๊อก---

ข้างนอกประตูมีเสียงเคาะประตูดังก๊อกก๊อก

จงจิ่งห้าว“……”

เขาทำอะไรไม่ได้ จะกอดภรรยานอนอีกสักพัก ทำไมต้องมีคนมารบกวนด้วย？

“หม่ามี๊ หม่ามี๊ อยู่ข้างในไหม？”

หลินลุ่ยซีตื่นแล้ว พบว่าในห้องไม่มีคน ก็มาเคาะประตูของจงจิ่งห้าว

“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ หม่ามี๊หายไป”

ก๊อกก๊อก……

“เสี่ยวลุ่ยเหรอ？”หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้น ลืมตาขึ้นอย่างเบลอๆ จ้องไปที่ประตู พบว่านี่ไม่ใช่ห้องที่เธอนอนเมื่อคืน เธอได้สติเล็กน้อย ก็เปิดผ้าห่มลงจากเตียงไปเปิดประตู

จงจิ่งห้าว“……”