กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 254

หลินซินเหยียนสะลึมสะลือ ฟังไม่ชัดว่าจงจิ่งห้าวพูดอะไร ได้ยินเพียงว่า ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก เธอจึงวางใจ

จงจิ่งห้าวถอดเสื้อไหมพรมของเธอ ผิวขาวเนียนของเธอมีร่องรอยของน้ำที่เปียกชื้น เธอหนาว ร่างกายสั่นระริก พลิกไปมา ความหาความอบอุ่น จงจิ่งห้าวมองดูเธอ แก้มที่แดงขึ้นเพราะพิษไข้ ผมที่เปียกชื้นติดอยู่บนแก้มของเธอ เหมือนเส้นผมที่ชื้นเหงื่อยามที่เธอถูกทรมานจนหมดเรี่ยวแรง

จงจิ่งห้าวรู้สึกว่าร่างกายเขาร้อนขึ้น ถ้าหลินซินเหยียนไม่ป่วย ครั้งนี้ เขาจะไม่ทนแน่นอน

เขาสูดหายใจเข้าลึก เบนสายตาไปทางอื่น ดึงผ้าห่มมาคลุมร่างของเธอ

เมื่อถอดเสื้อผ้าออกแล้ว เธอรู้สึกอุ่นขึ้นมา เธอกอดผ้าห่มแน่น

จงจิ่งห้าวปรับแอร์ในห้องให้อุ่นขึ้น โยนเสื้อผ้าที่หล่ออยู่ตามพื้นเข้าไปในห้องน้ำ เขาปิดประตู เปิดน้ำอุ่น ถอดเสื้อผ้าตัวเอง อาบน้ำอุ่นๆ เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ เขายื่นมือข้างหนึ่งไปหยิบผ้าขนหนู มืออีกข้างเช็ดผมที่เปียกชื้นของตัวเอง เดินออกมาจากห้องน้ำ เขาเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียง เขาโยนผ้ายืนที่เช็ดผมนั้นไปพาดไว้ที่โต๊ะข้างเตียง จากนั้นใช้ผ้าขนหนูอีกผืนในมือเช็ดหน้าและผมให้หลินซินเหยียน ร่างกายของเขาอาบน้ำอุ่นมาแล้ว กลับมาอยู่ในอุณหภูมิปกติจึงกล้าเข้าใกล้เธอ อุ้มเธอขึ้นมา วางลงไปในผ้าห่ม หลินซินเหยียนสัมผัสได้ถึไออุ่นจากร่างกายของเขา กอดเขาและขยับร่างเคลื่อนเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ศีรษะเหมือนลูกแมว ซุกเข้าไปที่คอของเขา จงจิ่งห้าวราวกับถูกจุดไฟ ไม่กล้าขยับ ร่างกายแข็งเกร็ง หลินซินเหยียนไม่ได้สวมเสื้อผ้า ส่วนอ่อนนุ่มของเธอถูไปมากับร่างกายของเขา หัวใจเขาเต้นระรัว

ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนไม่ถือตัว แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้

ความถือตัวของเขาก็เป็นราวกับเรื่องตลก

หลินซินเหยียนท่าทางสะลึมสะลือ ตอนนี้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอยู่ในสภาพไหน ร่างกายของเธอเย็น เพียงแค่อยากหาสถานที่อุ่นๆ ได้ซุกตัว และสถานที่อุ่นๆ นั้นคือในอ้อมแขนของจงจิ่งห้าว

มือของเธออยู่ไม่สุข เพราะเธอรู้สึกว่าสถานที่อบอุ่นนี้มีอะไรกั้นอยู่ เธออยากเอามันออก

จงจิ่งห้าวก้มหน้า มองดูสองมือที่ไม่สงบสุขของเธอ ที่กำลังพยายามถอดเสื้อคลุมของเขาออก แสงสว่างในดวงตาของเขานั้นเริ่มหายไป

เลือกกระเดือกของเขาเคลื่อนตัวขึ้นลง น้ำเสียงแหบพร่า “ถ้าคุณยังก่อกวน...ผมกลัวว่า จะควบคุมตัวเองไม่ได้”

เขาเป็นคน อย่ามาทดสอบเขาแบบนี้

หลินซินเหยียนไม่ได้ยินว่าเขาพูดอะไร เพียงต้องการควบอบอุ่นก็เท่านั้น

ทำอะไรไม่ได้ จงจิ่งห้าวจับสองมือที่ยังคงวุ่นวายของเธอเอาไว้

“ฮือ...” คนที่ถูกจับเอาไว้ เธอรู้สึกไม่สบาย ขมวดคิ้วแน่น สองมือดิ้นรน “อื้อ ปล่อยฉัน...”

“ถ้าผมปล่อย คุณอย่าดื้อนะ” จงจิ่งห้าวพยายามควบคุมความร้อนที่วิ่งวุ่นอยู่ในตัวของเขา “ถ้าคุณยังดื้อ ผมจะไม่ทนแล้วนะ ไม่มีสติก็ไม่มีสติ อย่างมาก ถ้ามีสติแล้วค่อยเสริมอีกรอบ”

หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าเพราะได้ยินคำพูดของจงจิ่งห้าวหรือเปล่าเธอจึงนิ่งไป จงจิ่งห้าวลองปล่อยมือจากมือของเธอ เธอไม่ขยับ เขาก้มลงไปมองเธอ ได้ยินเสียงหายใจในจังหวะปกติ

จงจิ่งห้าว “...”

นี่หลับไปแล้วเหรอ

เขากะพริบตา เร็วไปหรือเปล่า เขาเตรียมตัวจะไม่ทันแล้วนะ สุดท้าย เธอก็หลับไปแล้วเนี่ยนะ

แกล้งเขาแล้ว ตัวเองก็หลับไปแบบนี้เหรอ

จะหลับไปแบบนี้น่ะเหรอ

ก๊อก ก๊อก...

“ผมพาหมอมาแล้วครับ” เสียงเสิ่นเผยซวนดังเข้ามาจากด้านนอก

จงจิ่งห้าวคลุมผ้าห่มให้เธอ ปิกคลุมไปทั่วร่างจนมิด เหลือไว้เพียงศีรษะที่โผล่ออกมา

เมื่อพอใจแล้ว จงจิ่งห้าวจึงเดินไปเปิดประตู

ด้านข้างเสิ่นเผยซวนมีหมอสวมแว่นตายืนอยู่ ในมือของเขามีกล่องปฐมพยาบาลมาด้วย

จงจิ่งห้าวยังไม่ให้พวกเขาเข้ามาในทันที

เสิ่นเผยซวนรู้ว่าจงจิ่งห้าวกังวล จึงบอก “ผมไปหามาเอง”

ไม่กล้ามีใครลงมือทำอะไรหรอก

จงจิ่งห้าวจึงเบี่ยงตัวหลบ บอกเสียงเรียบ “เข้ามาสิ”

“เธอนอนอยู่บนเตียง” จงจิ่งห้าวเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียง หมอเดินตามเข้ามา หมอวางกล่องปฐมพยาบาลวางไว้บนโต๊ะ หยิบเครื่องวัดอุณหภูมิออกมา วางไว้ที่หูของหลินซินเหยียนแล้วกดเบาๆ ไม่นานก็ปรากฏอุณหภูมิที่วัดได้