กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 257

มืดฟ้ามัวดิน สองคนในห้องจูบกันดูดดื่ม ราวกับโลกใบนี้มีพวกเขาเพียงสองคน

จงจิ่งห้าวถอดเสื้อผ้า กดร่างกายลงไปอีกครั้ง ในตอนที่เขากำลังจะจัดการขั้นสุดท้าย เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

“จิ่งห้าว ไป๋ยิ่นหนิงส่งคนมาแล้ว”

เสียงเสิ่นเผยซวนดังลอดเข้ามา ดึงสติของหลินซินเหยียนให้กลับมา เธอผลักร่างหนาของจงจิ่งห้าวออกโดยอัตโนมัติ

ตอนนี้ ใบหน้าของจงจิ่งห้าวทะมึนขึ้น ประสาทตึงเครียด

“ไม่สอบสวนตอนนี้เหรอ” เสิ่นเผยซวนรู้ว่าหลินซินเหยียนเป็นไข้

ไม่ว่ายังไง จงจิ่งห้าวก็คงจะไม่เอาเปรียบเธอหรอกใช่ไหม

ดังนั้นเขาคิดว่า จงจิ่งห้าวอยู่ในห้องตลอด เพราะต้องคอยเฝ้าดูแลหลินซินเหยียน

ไม่ได้คิดอย่างอื่นเลย

หลินซินเหยียนรับรู้ถึงส่วนที่ตึงเครียดและอารมณ์ของเขา เธอจับมือเขาบอก “ฉันรับปากคุณแล้ว ไม่กลับคำแน่นอน ครั้งหน้านะคะ”

แสงสลัวบดบังเปลือกตาที่สั่นเทาของเขา และไม่อยากปล่อยมือเธอ

ก๊อก ก๊อก...

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง

หลินซินเหยียนผลักเขาอีกครั้ง ส่ายหน้าให้เขา

จงจิ่งห้าวหลับตาลง ดึงผ้าห่มมาคลุมให้เธอ ม้วนเธอแน่น ราวกับดักแด้

เขาพลิกตัวลงจากเตียง กลัดกระดุมให้เรียบร้อย เปิดประตู

เสิ่นเผยซวนเหมือนนึกอะไรได้ กำลังจะเดินจากไป ทว่าประตูกลับเปิดออก เขาหันกลับมา เผชิญหน้ากับใบหน้าโกรธเกรี้ยวของจงจิ่งห้าว พลันรู้สึกประหม่าขึ้นมา

ตกใจจนไม่รู้จะพูดอะไร

เขายกมือขึ้นมา ดวงตาคมกวาดตามองใบหน้าแปลกประหลาดของเสิ่นเผยซวน จ้องอยู่ชั่วครู่ จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงสงบ “คนอยู่ที่ไหน”

“ที่ของไป๋ยิ่นหนิง” พวกเขาอยู่ในพื้นที่ที่ไม่มีอะไรปิดบัง ไป๋ยิ่นหนิงจึงเสนอที่ของเขา เพื่อประหยัดเวลาไม่ต้องให้พวกเขาไปค้นหา

“อืม นายไปจัดการก่อน เดี๋ยวอีกสักพักฉันตามไป” พูดจบเขาก็ปิดประตู

เสิ่นเผยซวนตะลึง เมื่อมีสติกลับมา เขาจึงตบหน้าอกตัวเอง โชคดี ยังดี เขายังไม่ซวย

จงจิ่งห้าวกลับเข้ามาในห้อง หลินซินเหยียนลุกขึ้นมาแล้ว สวมเสื้อผ้าเรียบร้อย เธอกำลังยืนส่องกระจกหวีผมอยู่ในห้องน้ำ ผมยาวพันกันยุ่งเหยิง และเปียกชื้นเล็กน้อย เธอรวบไปด้านหลัง จากนั้นมัดเป็นหางม้า มองเห็นจงจิ่งห้าวเดินเข้ามาจึงถาม “จับเหยาชิงชิงได้แล้วเหรอคะ”

จงจิ่งห้าวเดินเข้ามา กอดเธอจากด้านหลัง “หนีไม่รอดอยู่แล้ว”

ไป๋ยิ่นหนิงไม่จับ เขาก็จะไปจับด้วยตัวเอง

คนไม่มีที่มาอย่างเหยาชิงชิง จะหนีไปไหนได้

หลินซินเหยียนถอนหายใจ “ความจริงเธอเป็นคนน่าสงสาร”

ไม่มีพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก ถูกรับเลี้ยง และไม่ถูกรักลำบากมาตลอดชีวิต

จงจิ่งห้าวบีบมือเธอเบาๆ “คนที่น่าสงสาร ต้องมีจุดที่น่าโกรธ”

เขาเงยหน้ามองเธอ “คุณอยู่ที่บ้าน เดี๋ยวผมออกไป...”

“ฉันจะไปกับคุณด้วย” หลินซินเหยียนรู้ว่าเขาจะไปสืบสวนเหยาชิงชิง เธอเองก็อยากฟัง

จงจิ่งห้าวเงียบไปชั่วครู่ จากนั้นบอก “ได้”

รอหลินซินเหยียนเตรียมของเสร็จแล้ว จงจิ่งห้าวก็พาเธอออกมา ฉินยาและซูจ้านอีกทั้งบอดี้การ์ดอยู่ดูแลเด็กๆ ที่โรงแรม ให้เสิ่นเผยซวนไปกับพวกเขา

เสิ่นเผยซวนขับรถ “นี่คงเพราะไป๋ยิ่นหนิงสืบสวนไม่ได้ ถึงได้ส่งเธอมาให้เรา”

หลินซินเหยียนหันไปถามเสิ่นเผยซวนที่อยู่ด้านหน้า “ไป๋ยิ่นหนิงจับมาเหรอคะ”

“ใช่”

หลินซินเหยียนตกอยู่ในความเงียบ เขาดูออกว่าไป๋ยิ่นหนิงใส่ใจเหยาชิงชิงมาก เห็นแก่ความสัมพันธ์ในวัยเด็กของพวกเขา

ครั้งนี้ เขาส่งเหยาชิงชิงมาได้ คงจะต่อสู้กับความรู้สึกไม่น้อย