กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 258

“คุณกำลังสืบสวนฉันงั้นเหรอ” เหยาชิงชิงกระโดดดิ้นรนขึ้นมาอย่างบ้าคลั่งเพื่อสู้กับเสิ่นเผยซวน อย่างสุดชีวิต นั่นคือความลับของเธอ เธอไม่อนุญาตให้ใครรับรู้

เท้าของเธอถูกมัดไว้อยู่ ทำให้ในตอนที่ลุกขึ้นมา ก็ล้มลงไปอยู่ที่พื้นเหมือนเดิม

เสิ่นเผยซวนยกยิ้มขึ้น รับรู้ถึงจุดอ่อนของเธออยู่ในใจ จึงตั้งใจกระตุ้นเธอต่อไป “เธอท้อง และยังคลอดมันออกมาอีก แต่ก็…ไม่รอด”

“แกหยุดพูด หยุดพูด” เหยาชิงชิงคำราม เธอส่ายหัวไม่ยอมรับ คำพูดของเสิ่นเผยซวน เป็นเหมือนเสียงฟ้าผ่า จากบนหัวสุดของเธอผ่าลงมา แยกเลือดเนื้อของเธอออกจากกัน

บนชั้นสอง

ไป๋ยิ่นหนิงขมวดคิ้ว เพียงคำพูดสองประโยคง่ายๆ ของเสิ่นเผยซวน แต่ทว่าสองประโยคที่พูดนั้นก็ทำให้เขาเองรู้สึกช็อกอยู่ไม่น้อย เหยาชิงชิงเคยตั้งท้อง? แถมยังคลอดมันออกมาอีก

สำหรับเขาแล้ว เรื่องนี้ก็น่าตกใจมากอยู่เหมือนกัน

ถึงตอนนี้ ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าประโยคเซอร์ไพรส์จากปากของเสิ่นเผยซวน นั้นหมายถึงอะไร

เขาจับที่ราวจับ พร้อมกับจ้องมองไปที่เธอ มีบางเรื่องที่เขาจะต้องถามจากปากเหยาชิงชิงด้วยตัวเอง

เขาได้รับการช่วยเหลือจากคนขับรถ ในการลงจากชั้นบนลงมาข้างล่าง

หัวของเหยาชิงชิง สัมผัสกับพื้น เส้นผมกระจัดกระจาย ตกลงมาปิดระหว่างคิ้วและดวงตาของเธอ ระหว่างช่องว่างนั้นดูเหมือนว่าเธอจะมองเห็นล้อรถวิลแชร์ของ ไป๋ยิ่นหนิง กำลังหันตรงมาที่เธอ ไป๋ยิ่นหนิงเหรอ

เธอเงยหน้าขึ้นมองไป๋ยิ่นหนิงดวงตาของเธอเบิกกว้าง เขาก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือ

ประโยคที่เสิ่นเผยซวน เพิ่งพูดไป เขาคงไม่ได้ยินมันทั้งหมดใช่ไหม

“ยิ่นหนิง….”

“บอกฉันมา เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอ ทำไมเธอถึงปิดบังฉัน เธอท้องได้ยังไง” เขาขมวดคิ้วเข้ม ในตอนนี้เอง เขาเพิ่งได้ตระหนักรู้ว่าตัวเองนั้นรู้จักเธอน้อยเกินไป

เธอไม่เต็มใจที่จะตอบ ส่วนเขาเองก็ไม่ได้สอบถามไปมากกว่านี้

เขานึกว่า มีแค่เรื่องที่พ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยงของเธอปฏิบัติต่อเธอไม่ดีเท่านั้น

แต่ไม่เคยคิดเลยว่าเธอยังเคยตั้งท้องมาก่อน

เหยาชิงชิงได้รับการกระตุ้นครั้งใหญ่อีกครั้ง ตัวเธอหดแล้วหดอีก อยากหลบไปจากตรงนี้ อยากซ่อนตัวจากตรงนี้ ไม่ให้ใครมองเห็นเธอได้

“เธอพูดมา” ไป๋ยิ่นหนิงตะโกน

“ฉันพูดไม่ได้” เหยาชิงชิงตอบกลับด้วยเสียงที่ดังกว่าเขา เธออยากหนีไป อยากซ่อนตัว เธอไม่ต้องการเผชิญหน้ากับเขา ไม่ต้องการที่จะเผชิญหน้ากับคนเหล่านี้

เธอเจ็บปวด อย่าบีบบังคับเธอ

“ถ้าเธอไม่พูด ใครกันล่ะที่จะช่วยเธอได้” ใบหน้าของไป๋ยิ่นหนิง ที่ไม่เคยมืดมนมาก่อน

เหยาชิงชิงมองไปที่ไป๋ยิ่นหนิง มองไปที่เขาและแสยะยิ้มออกมา มองไปที่เขาพร้อมกับร้องไห้ออกมา

“ใครก็ช่วยฉันไม่ได้หรอก ฉันมันแปดเปื้อนไปแล้ว ….” ริมฝีปากของเธอสั่น ราวกับว่ากำลังนึกถึงเรื่องที่น่ากลัวอยู่ตลอด ใบหน้าของเธอเปลี่ยนจากสีแดงกลายเป็นสีขาวซีดราวกับไม่มีเลือดไหลเวียน ดวงตาทั้งสองข้างของเธอนิ่งสนิทมองไปที่ไป๋ยิ่นหนิงด้วยความว่างเปล่า “คุณรังเกียจฉันแล้วหรือยัง”

ไป๋ยิ่นหนิง ส่ายหน้า พร้อมกับบอกปฏิเสธ

เหยาชิงชิงรู้ เขากำลังหลอกเธออยู่

“ใช่ ฉันเคยท้อง ฉันถูกบังคับ” เหยาชิงชิงพูดจบก็หัวเราะขำขันขึ้นมา เธอกำลังยิ้ม ยิ้มพร้อมกับน้ำตาที่กำลังไหลออกมา

“ตอนนั้นฉันยังเด็กมาก….ฉันถูกทำลาย เป็นเวลานานกว่าสามปีที่ฉันโดนแบบนี้….”

ปีนั้น เหยาชิงชิงยังไม่โตเต็มวัยนัก แต่ทว่าในความเลือนรางนั้นก็สามารถมองเห็นความบริสุทธิ์ตัวเล็กน่ารักได้ ในตอนนั้นน้องชายอายุเพียงไม่กี่ขวบ มักจะร้องไห้ตอนกลางคืนตามประสาเด็ก พ่อเลี้ยงใช้ข้ออ้างว่าเด็กน้อยร้องเสียงดัง เพื่อจะได้ไม่ต้องนอนร่วมห้องกับแม่เลี้ยง

หลังจากผ่านคืนนั้นไป เขาก็แอบเข้ามาที่ห้องของเธอในยามดึกอยู่เป็นประจำ หากเธอพยศขัดขืน เขาก็จะทำร้ายตบตีเธอ ตอนกลางวันจะไม่ให้เธอกินข้าว

หลังจากนั้นมา เธอไม่กล้าที่จะต่อต้านอีกเลย เป็นแบบนี้มาตลอดระยะเวลาสามปี หลังจากนั้นเธอก็ตั้งท้อง เธอในตอนนั้นยังไม่รู้ ในบางครั้งก็รู้สึกกินข้าวไม่อิ่ม ท้องก็ยังเล็กมาก ประจำเดือนไม่มา เธอก็ไม่รู้ว่านั่นคือความผิดปกติของร่างกาย

จนกระทั่งเที่ยงวันหนึ่ง เธอเกิดเจ็บท้องขึ้นมากะทันหัน พ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงคิดว่าเธอไม่สบาย หากจะเข้าส่งโรงพยาบาลไหนจะค่ารักษาพยาบาลอีก พวกเขาเลือกปล่อยเธอไว้ในห้อง แต่เธอกลับคลอดเด็กออกมา

ถึงเวลานั้น แม่เลี้ยงถึงรู้ความจริงเรื่องระหว่างเธอกับพ่อเลี้ยง

แม่เลี้ยงโกรธ โกรธมาก พ่อเลี้ยงถูกแม่เลี้ยงข่วนหน้าไปฉาดใหญ่ พวกเขาไม่ได้ต้องการที่จะเลี้ยงดูเธอ เธอมีข้าวกินก็เพราะว่าทำงาน การเลี้ยงดูแบบเธอลูกคนหนึ่งพวกเขาไม่ได้ยอมรับมันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

และเป็นเพราะว่าสันดานพ่อเลี้ยงสารเลวนั่น แม่เลี้ยงยิ่งไม่ยอมรับอีก

“นังเด็กผู้หญิงนี่ไม่ได้สมยอม ถ้าเรื่องมันแดงขึ้นมา แกไปนั่งรอในคุกได้เลย” แม่เลี้ยงใช้กฎหมายเข้ามากดดันพ่อเลี้ยง

พ่อเลี้ยงไม่กล้าที่จะขัดขืน “งั้นแกพูดมาว่าจะทำยังไง”

แม่เลี้ยงตบเข้าไปที่หน้าพ่อเลี้ยงหนึ่งครั้ง “ตอนนี้ถึงเพิ่งจะมารีบร้อน” แม่เลี้ยงโกรธมาก ความไม่พอของสามีนั้นน่าอับอายมากเพียงใด

เธอนำความโกรธทั้งหมดมาลงกับร่างกายของเหยาชิงชิง ทั้งตบตี แตะต่อยสารพัด พอเหนื่อยเธอก็หยุดหอบ พอกำลังกลับมาเธอก็ลงมือต่อ

เหยาชิงชิงรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองจะตายไปเสียได้อย่างนั้น

เธอคิดว่า ตายไปก็คงหลุดพ้นแล้ว

พ่อเลี้ยงลากแม่เลี้ยงที่กำลังโกรธจนเสียสติขึ้นมา “หยุดตีมันได้แล้ว ตีมันตายขึ้นมา พวกเราได้ซวยกันหมด”

แม่เลี้ยงค่อย ๆ ดับความโกรธที่มีลงไป ในตอนนี้เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แล้ว เธอต้องการแก้ไขเรื่องตรงนี้

แม่เลี้ยงจึงคิดขึ้นมาได้ว่าข้างนอกบ้านมีบ่อน้ำอยู่…