กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 258

“คุณกำลังสืบสวนฉันงั้นเหรอ” เหยาชิงชิงกระโดดดิ้นรนขึ้นมาอย่างบ้าคลั่งเพื่อสู้กับเสิ่นเผยซวน อย่างสุดชีวิต นั่นคือความลับของเธอ เธอไม่อนุญาตให้ใครรับรู้

เท้าของเธอถูกมัดไว้อยู่ ทำให้ในตอนที่ลุกขึ้นมา ก็ล้มลงไปอยู่ที่พื้นเหมือนเดิม

เสิ่นเผยซวนยกยิ้มขึ้น รับรู้ถึงจุดอ่อนของเธออยู่ในใจ จึงตั้งใจกระตุ้นเธอต่อไป “เธอท้อง และยังคลอดมันออกมาอีก แต่ก็…ไม่รอด”

“แกหยุดพูด หยุดพูด” เหยาชิงชิงคำราม เธอส่ายหัวไม่ยอมรับ คำพูดของเสิ่นเผยซวน เป็นเหมือนเสียงฟ้าผ่า จากบนหัวสุดของเธอผ่าลงมา แยกเลือดเนื้อของเธอออกจากกัน

บนชั้นสอง

ไป๋ยิ่นหนิงขมวดคิ้ว เพียงคำพูดสองประโยคง่ายๆ ของเสิ่นเผยซวน แต่ทว่าสองประโยคที่พูดนั้นก็ทำให้เขาเองรู้สึกช็อกอยู่ไม่น้อย เหยาชิงชิงเคยตั้งท้อง? แถมยังคลอดมันออกมาอีก

สำหรับเขาแล้ว เรื่องนี้ก็น่าตกใจมากอยู่เหมือนกัน

ถึงตอนนี้ ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าประโยคเซอร์ไพรส์จากปากของเสิ่นเผยซวน นั้นหมายถึงอะไร

เขาจับที่ราวจับ พร้อมกับจ้องมองไปที่เธอ มีบางเรื่องที่เขาจะต้องถามจากปากเหยาชิงชิงด้วยตัวเอง

เขาได้รับการช่วยเหลือจากคนขับรถ ในการลงจากชั้นบนลงมาข้างล่าง

หัวของเหยาชิงชิง สัมผัสกับพื้น เส้นผมกระจัดกระจาย ตกลงมาปิดระหว่างคิ้วและดวงตาของเธอ ระหว่างช่องว่างนั้นดูเหมือนว่าเธอจะมองเห็นล้อรถวิลแชร์ของ ไป๋ยิ่นหนิง กำลังหันตรงมาที่เธอ ไป๋ยิ่นหนิงเหรอ

เธอเงยหน้าขึ้นมองไป๋ยิ่นหนิงดวงตาของเธอเบิกกว้าง เขาก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือ

ประโยคที่เสิ่นเผยซวน เพิ่งพูดไป เขาคงไม่ได้ยินมันทั้งหมดใช่ไหม

“ยิ่นหนิง….”

“บอกฉันมา เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอ ทำไมเธอถึงปิดบังฉัน เธอท้องได้ยังไง” เขาขมวดคิ้วเข้ม ในตอนนี้เอง เขาเพิ่งได้ตระหนักรู้ว่าตัวเองนั้นรู้จักเธอน้อยเกินไป

เธอไม่เต็มใจที่จะตอบ ส่วนเขาเองก็ไม่ได้สอบถามไปมากกว่านี้

เขานึกว่า มีแค่เรื่องที่พ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยงของเธอปฏิบัติต่อเธอไม่ดีเท่านั้น

แต่ไม่เคยคิดเลยว่าเธอยังเคยตั้งท้องมาก่อน

เหยาชิงชิงได้รับการกระตุ้นครั้งใหญ่อีกครั้ง ตัวเธอหดแล้วหดอีก อยากหลบไปจากตรงนี้ อยากซ่อนตัวจากตรงนี้ ไม่ให้ใครมองเห็นเธอได้

“เธอพูดมา” ไป๋ยิ่นหนิงตะโกน

“ฉันพูดไม่ได้” เหยาชิงชิงตอบกลับด้วยเสียงที่ดังกว่าเขา เธออยากหนีไป อยากซ่อนตัว เธอไม่ต้องการเผชิญหน้ากับเขา ไม่ต้องการที่จะเผชิญหน้ากับคนเหล่านี้

เธอเจ็บปวด อย่าบีบบังคับเธอ

“ถ้าเธอไม่พูด ใครกันล่ะที่จะช่วยเธอได้” ใบหน้าของไป๋ยิ่นหนิง ที่ไม่เคยมืดมนมาก่อน

เหยาชิงชิงมองไปที่ไป๋ยิ่นหนิง มองไปที่เขาและแสยะยิ้มออกมา มองไปที่เขาพร้อมกับร้องไห้ออกมา

“ใครก็ช่วยฉันไม่ได้หรอก ฉันมันแปดเปื้อนไปแล้ว ….” ริมฝีปากของเธอสั่น ราวกับว่ากำลังนึกถึงเรื่องที่น่ากลัวอยู่ตลอด ใบหน้าของเธอเปลี่ยนจากสีแดงกลายเป็นสีขาวซีดราวกับไม่มีเลือดไหลเวียน ดวงตาทั้งสองข้างของเธอนิ่งสนิทมองไปที่ไป๋ยิ่นหนิงด้วยความว่างเปล่า “คุณรังเกียจฉันแล้วหรือยัง”

ไป๋ยิ่นหนิง ส่ายหน้า พร้อมกับบอกปฏิเสธ

เหยาชิงชิงรู้ เขากำลังหลอกเธออยู่

“ใช่ ฉันเคยท้อง ฉันถูกบังคับ” เหยาชิงชิงพูดจบก็หัวเราะขำขันขึ้นมา เธอกำลังยิ้ม ยิ้มพร้อมกับน้ำตาที่กำลังไหลออกมา

“ตอนนั้นฉันยังเด็กมาก….ฉันถูกทำลาย เป็นเวลานานกว่าสามปีที่ฉันโดนแบบนี้….”

ปีนั้น เหยาชิงชิงยังไม่โตเต็มวัยนัก แต่ทว่าในความเลือนรางนั้นก็สามารถมองเห็นความบริสุทธิ์ตัวเล็กน่ารักได้ ในตอนนั้นน้องชายอายุเพียงไม่กี่ขวบ มักจะร้องไห้ตอนกลางคืนตามประสาเด็ก พ่อเลี้ยงใช้ข้ออ้างว่าเด็กน้อยร้องเสียงดัง เพื่อจะได้ไม่ต้องนอนร่วมห้องกับแม่เลี้ยง