กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 259

เหยาชิงชิงรู้ว่าถึงแม้ขอร้องแม่เลี้ยงเธอยังไงก็เปล่าประโยชน์ เธอจึงคลานไปที่ขาของพ่อเลี้ยง “พ่อต้องช่วยเขานะ พ่อต้องไม่ยืนดูเขาถูกโยนทิ้งนะ”

“สารเลว” คำขอร้องพ่อเลี้ยงของ เหยาชิงชิง ทำให้แม่เลี้ยงโกรธ เธอจับทารกที่ยังไม่ทันได้ตัดสายสะดือขึ้นมาตัวเปล่าๆ เนื้อตัวยังเปื้อนเลือดในร่างกายของเหยาชิงชิงอยู่ ในตอนที่แม่เลี้ยงของเหยาชิงชิงพูดถึงทารกน้อย ทารกน้อยก็ร้องไห้ขึ้นมาทันที

เสียงร้องอุแว๊ อุแว๊ ของทารกเสียงดังเป็นพิเศษ

เหยาชิงชิงพยายามคลานไปจับขาของแม่เลี้ยงเอาไว้ รอยเลือดที่คดเคี้ยวอยู่บนพื้น เธอกอดขาของแม่เลี้ยงเอาไว้ ก้มตัวหมอบถึงรอยเลือดที่เลอะบนพื้น “ขอร้องล่ะ อย่าเอาลูกของฉันไป ได้โปรด จะให้ฉันเป็นม้าเป็นวัวก็ได้ แต่ได้โปรด…”

“ฝันไปเถอะ แกคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ ที่แกคิดจะเก็บเด็กนี้ไว้เพื่อจะแย่งสมบัติไปจากลูกชายฉัน” แม่เลี้ยงแตะเธอออกไปด้วยเท้าข้างเดียว เหยาชิงชิงก็ตกอยู่ในอาการโคม่าทันที

เธอตื่นขึ้นมาอีกที พบว่าตัวเองนั้นยังนอนอยู่บนเตียงในห้องนอนอยู่ ดวงอาทิตย์ที่อยู่ข้างนอกนั้นแรงกล้า เธอไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในอาการโคม่าไปนานเท่าไร แค่ปากแห้ง ปวดไปทั้งตัว แรงจะขยับตัวแทบจะไม่มี

พ่อเลี้ยงถูกแม่เลี้ยงบงการ สั่งห้ามไม่ให้เธอกิน ไม่ให้เธอดื่ม

เธอไม่พูดไม่จาอะไร แค่นอนอยู่อย่างนั้น เธออยากตาย ตายไปพร้อมกับลูกของเธอ

ไม่รู้ว่ามีเพื่อนบ้านได้ยินเสียงเด็กร้องหรือไม่ ถึงได้ถาม แม่เลี้ยงเพียงบอกกับคนนอกไปว่า เหยาชิงชิงที่โรงเรียนกินไม่เลือก พลาดท้องแล้วคลอดออกมา แต่ว่าเด็กคลอดออกมาได้ไม่นานก็ไม่รอดแล้ว

เป็นเพราะว่าคำพูดหลุดออกมาจากปากน้องชาย ว่าถูกแม่เลี้ยงฆ่าไปแล้ว คนในหมู่บ้านถึงจะรู้เรื่อง และก็ไม่ต้องการสร้างปัญหา เพราะถ้าเป็นเหยาชิงชิง กินไม่เลือกเองจนท้องขึ้นมา แค่นี้ก็ไม่มีใครสนใจเธอ

เธอเป็นไข้ ตัวร้อนหนึ่งวันหนึ่งคืนจนกระทั่งหมดสติไป

……

ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้น เส้นเลือดแดงก่ำราวกับตาข่าย ปิดเต็มดวงตาทั้งสองข้างของเธอ “ฉันไม่กล้าบอกกับคนอื่น ฉันกลัว ฉันกลัวพวกเขามองฉันด้วยสายตาแปลกๆ ฉันกลัว ฉันกลัว …”

เธอตกใจกลัวจนหดหนี เหมือนกับว่าเรื่องร้ายเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน “ฉันยิ่งกลัวว่าคุณจะรู้ ฉันกลัวว่าคุณจะรังเกียจฉัน ดูถูกฉัน ฉันกลัวว่าคุณจะเกลียดที่ฉันเป็นแบบนี้ ฉันกลัว ฉันกลัวแทบตาย”

ในขณะที่พูดสายตาของเธอมองไปยังหลินซินเหยียน “ฉันมองดูยิ่นหนิง เป็นห่วงเป็นใยเธอ ฉันอิจฉา ฉันเกลียด ฉันเกลียด…เฮ่อ เฮ่อ ฉันตั้งใจ ตั้งใจ เอาลูกชายของฉัน ส่งให้ต่อหน้าเธอเลย ฮ่า ฮ่า”

มือของหลินซินเหยียนกำแน่นขึ้นมาทันที คำพูดของเหยาชิงชิง เหมือนกับลูกข่างที่แกว่งไปมา ตีเข้าหัวใจของเธอ

เธอสั่นขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

จงจิ่งห้าวกำมือของเธอแน่น

เหยาชิงชิงมองกลับไปที่ตัวไป๋ยิ่นหนิงอีกครั้ง “ฉันเกลียดเธอ มีตั้งมากมาย ทำไมตั้งมาพัวพันอยู่กับคุณ ฉันอิจฉาเธอที่ได้เป็นคนโปรดของคุณ ฉันอิจฉาเธอ ที่เลี้ยงลูกได้ดี ฉันเกลียดเธอ ที่มีชีวิตที่ดี”

ไป๋ยิ่นหนิงมองไปที่เธอ แม้แต่คำเดียวก็ไม่สามารถเอื้อนเอ่ยออกมา

ในใจสับสนว้าวุ่น อัดอั้น เหตุการณ์ในชีวิตคนคนหนึ่ง สามารถทำให้คนเปลี่ยนไปได้จริงๆ

ครั้งหนึ่งเธอก็เคยเป็นเด็กบริสุทธิ์ ไร้เดียงสาคนหนึ่ง แต่ว่ามันกลับพังทลายลง

“หลังจากที่ฉันได้เติบโต ออกจากบ้านมา ฉันคิดว่าฉันจะหลุดพ้น ได้มีชีวิตใหม่ ฉันสามารถเริ่มใหม่ แต่ว่าชีวิตฉันก็กลับไปอนาถเหมือนเดิม พวกเขาเป็นเหมือนปีศาจ ตามหลอกหลอนฉัน ข่มขู่ฉัน ขอเงินฉัน…ฉันต้องหลบๆ ซ่อนๆ ไม่ให้คนอื่นเห็น ฉันยังมีน้องชายที่คอยตามติดฉัน เพราะว่าฉันกลัว กลัวว่าคุณจะรู้ว่าเขายังอยู่ และรู้เรื่องราวในอดีตของฉัน ฉันไม่อยากให้คนอื่นรู้ และไม่อยากให้คุณรู้”

เหยาชิงชิงยกมือที่ถูกมัดอยู่ขึ้น เธออยากสัมผัสไป๋ยิ่นหนิงแต่เธอกลับไม่กล้า เพราะว่าเธอรู้ว่าเธอไม่คู่ควร

ภายในใจของเธอนั้น ไป๋ยิ่นหนิง คือคนที่ดีที่สุด ใครก็ไม่คู่ควรทั้งนั้น

เธอมองไปที่ไป๋ยิ่นหนิง มองนานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ “ฉันอยากลืม แต่ลืมไม่ได้ แม้ตื่นจากฝัน เสียงลูกของฉันที่ร้องไห้ ฝันร้ายที่เป็นเหมือนเงา เกิดขึ้นในฝันของฉันทุกวัน ทรมานฉัน ฉันเหนื่อย ฉันอยากตาย แม้แต่จะฆ่าตัวตาย แต่ก็ไม่ตาย มีคนมาช่วยเอาไว้ เคราะห์ร้าย ความตายก็ไม่อาจทำให้ฉันสมปรารถนาได้ บางครั้งฉันก็คิดนะ ว่าชาติที่แล้วฉันอาจจะเป็นเพชฌฆาตที่กุดหัวคนก็ได้ ชาตินี้ชีวิตถึงได้อนาถขนาดนี้

ฉันหมดศรัทธาในชีวิต มีชีวิตเหมือนกับตายทั้งเป็น จนกระทั่งได้มารู้จักคุณ การช่วยเหลือของคุณ ทำให้โลกที่มืดมิดของฉัน พอมีแสงสว่างขึ้นมาบ้าง ฉันอยากจะพยายาม ใช้ชีวิตให้ดีก็เพราะคุณ เพราะว่าคุณทำให้ฉันได้เห็นความหวังในการใช้ชีวิต

ในร้านขายเสื้อผ้า ครึ่งแรกที่ฉันเจอคุณ คุณกำลังโกรธผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ ในใจของฉันรู้สึกเศร้า เพราะว่าฉันชอบคุณ ฉันรู้ ว่าฉันไม่มีคุณสมบัติพอ ฉันไม่กล้าแสดงมันออกมาต่อหน้าของคุณ ไม่กล้าให้คนอื่นรู้

เพื่อไม่ให้ถูกน้องชายพบการมีอยู่ของคุณ ฉันจึงปิดร้านเสื้อผ้า

เพียงเพราะว่าฉันกลัวคุณรู้เรื่องราวที่ผ่านมาของฉัน”

เหยาชิงชิงดึงริมฝีปากตัวเอง สายตาหรี่มองไปที่เขาอย่างละเอียด อยากจะจดจำเขา “คุณอย่าโทษฉันเลย อย่าโทษฉันเลยนะ”

ภายในใจของไป๋ยิ่นหนิงถูกคลื่นซัดถาโถม มองไปที่เหยาชิงชิง แม้เพียงประโยคเดียวก็พูดไม่ออก คำปลอบใจเหรอ

ต้องใช้ประโยคแบบไหน ถึงจะสามารถปลอบโยนหัวใจบาดขนาดนี้

ต้องใช้คำไหน ถึงจะสามารถรักษาบาดแผลที่เธอเคยผ่านมาได้

เขาพึมพำ “ฉันไม่ได้โทษเธอเลย ฉันหวังดีกับเธอมาตลอด”

เหยาชิงชิงยิ้ม “ขอบคุณ ขอบคุณที่ไม่รังเกียจฉัน”

เธอคิดว่า ถ้ามีชาติหน้า เธอไม่ขอเกิดเป็นคนอีกแล้ว

“กึก”

ได้ยินเพียงเสียงกลั้นใจสุดท้าย มีเลือดไหลออกมาจากปากของเธอ

“เธอจะฆ่าตัวตาย” เสิ่นเผยซวนบีบกรามของเธอไว้ เพื่อไม่ให้เธอกัดลิ้นตัวเอง ตอนนี้ปากของเธอเต็มไปด้วยเลือด

“เกาหยวน” ไป๋ยิ่นหนิง ตะโกนร้อง “เร็วเข้า พาเธอไปโรงพยาบาล”

เกาหยวนวิ่งลงมาพร้อมกับพาคนมาอุ้มเธอออกไปจากโกดัง

บนพื้นเหลือไว้เพียงรอยเลือดไม่กี่หยด

ไป๋ยิ่นหนิงหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหา เกาหยวน “ค่าใช้จ่ายจะเท่าไหร่ก็ช่าง ช่วยเธอให้ได้”

เกาหยวนพูดตอบรับ เขาถึงตัดสายโทรศัพท์

ความรู้สึกของเขายังคงติดอยู่กับรอยยิ้มแห่งความหวัง และแข็งแกร่งสุดท้ายของเหยาชิงชิง