กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 272

หลินซินเหยียนเงยหน้า เห็นแค่จงจิ่งห้าวก้มตัวลงมา วินาทีต่อมา ริมฝีปากของเขาก็แนบบนริมฝีปากของเธอ

อากาศเหน็บหนาวขนาดนี้ หลินซินเหยียนกลับไม่รู้สึกหนาว ร่างกายเร่าร้อนเหมือนไฟเผา เขาใช้แรงเต็มที่ เอาเสื้อคลุมห่อตัวเธอไว้แน่น เหลือไว้แค่หัว ทันใดนั้น หลินซินเหยียนเหมือนจะเข้าแล้วเป้าหมายของเขาแล้ว ทำไมถึงเธอมาสถานที่เปลี่ยวขนาดนี้

“คุณอยากล่อเหอรุ่ย......”

จูบของเขาเร่าร้อนกว่าเดิม ขัดคำพูดของเธอที่กำลังจะพูดออกมา

เขาดันลิ้นของเธอเข้าไปในปาก จูบอันป่าเถื่อนแบบนี้ทำให้หลินซินเหยียนรู้สึกเจ็บ ทนไม่ได้ที่จะทำเสียงซิ๊ดออกมา แต่เสียงที่ออกมากลับเป็นเสียงคราง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเสียงครางของเธอกระตุ้นความรู้สึกของเขาหรือเปล่า หลินซินเหยียนรู้สึกถึงร่างกายของเขาตอบสนอง

หลินซินเยียนผลักเขาออก พอเธอยิ่งผลัก จงจิ่งห้าวก็ยิ่งกอดเธอแน่นขึ้น

เธอถูกเขากอดรัดจนหายใจไม่ออก

ในสวนสนนั้น มีดวงตาอันเป็นประกายคู่หนึ่ง แดงก่ำดุจกระหายเลือด

เหอรุ่ยเจ๋อมือกับกิ่งไม้ไว้แน่น เหมือนกำลังบีบคอของจงจิ่งห้าว ใช้แรงบีบ บีบอย่างแน่น อยากบีบให้มันหัก

ไม่มีอะไรเสียดสีมากไปกว่าเห็นผู้หญิงที่ตัวเองชอบ อยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนอื่น

เขาโกรธ เกลียดแค้น

การอยู่ร่วมกันของเขาตั้งหลายปี ยังสู้ผู้ชายที่ทำร้ายเธอไม่ได้เลยเหรอ?

ถ้าไม่ใช่สติอันน้อยนิดที่เหลืออยู่บอกเขา ถ้าบุกเข้าไปตอนนี้ก็เอาตัวหลินซินเหยียนกลับมาไม่ได้ เขาก็พุ่งเข้าไปแน่นอน แย่งตัวหลินซินเหยียนมาจากอ้อมกอดของจงจิ่งห้าวแล้ว

หลินซินเหยียนเป็นของเขา

จงจิ่งห้าวไม่ยอมหยุด หลินซินเหยียนโกรธแล้ว จึงกัดลิ้นของเขา เขาขมวดคิ้ว มีกลิ่นคาวเลือดในปากทันที เขาถอยห่างจากปากของเธอ มีน้ำลายปนเลือดออกมาเป็นสาย

ลมพัดมาอย่างแรงก็ตัดขาด หลินซินเหยียนรู้สึกปากเย็น จงจิ่งห้าวเลียริมฝีปาก คราบเลือดที่ติดอยู่ก็กลืนเข้าไปด้วย

ยื่นมือช่วยเธอเช็ดคราบที่ติดอยู่ที่ริมฝีปาก น้ำเสียงแหบแห้ง “ทำไมโหดกับผมแบบนี้?”

หลินซินเหยียนหันหน้าหนีไม่พูด

จงจิ่งห้าวกอดเธอเข้าอ้อมกอดอีกครั้ง “ไป กลับกันเถอะ”

เขาเอาเสื้อคลุมห่อไว้บนตัวเธอ บนตัวเขามีเสื้อสูทบางๆแค่ตัวเดียว หลินซินเหยียนถอดเสื้อแล้วเอาไปคลุมตัวเขา “ฉันมีเสื้อกันหนาวไม่หนาว”

จงจิ่งห้าวกอดเธอเข้าอ้อมกอด เสื้อคลุมตัวใหญ่คลุมทั้งสองคนไว้

กลับไปถึงโรงแรม ทั้งสองก็ขึ้นชั้นบน ได้ยินว่าห้องของซูจ้านยังมีเสียง ประตูห้องไม่ได้ปิด มีช่องว่างเหลือไว้ หลินซีเฉินถือลูกอมที่เชือกผูกไว้ ส่ายไปมาอยู่ข้างปากซูจ้าน

ปากก็พูดไม่หยุด “ลุงซู ถ้าลุงกัดลูกอมไม่ได้ คืนนี้น้าฉินต้องกอดหนูนอนแล้วนะ”

ซูจ้าน “......”​

เด็กคนนี้ ของบ้านไหน มารับไปได้ไหม? อย่ามาก่อกวนห้องหอของเขา?

ซูจ้านลองไปหลายครั้งแต่ก็กัดไม่โดน

“เปลี่ยนอย่างอื่นนะ?”

หลินซีเฉินพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ได้ ถ้าลุงกัดไม่โดนก็ให้น้าฉินกอดหนูกับน้อง กอดเราสองคนนอน”

ซูจ้าน “......”

รังแกกันใช่ไหม มันต่างกันตรงไหน?

“ลุงหมายถึงเปลี่ยนวิธีเล่น” ซูจ้านพูดแนะนำ

หลินซีเฉินยังคงไว้หน้าอย่างมาก ถามว่า “ลุงอยากเล่นยังไง?”

ซูจ้านมองหลินซีเฉินอย่างยิ้มแย้ม “มือของหนูห้ามขยับ”

คราวนี้ถึงทีของหลินซีเฉินพูดไม่ออกแล้ว “ถ้าไม่ขยับ ลุงก็กัดได้แล้ว จะไปสนุกได้ยังไง?”

ซูจ้านหันไปจ้องหน้าเสิ่นเผยซวนที่อยู่ข้างๆ เขาเป็นคนเสนอความคิดนี้

เสิ่นเผยซวนแบมือออก หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ “ก่อกวนห้องหอ ก็คือก่อกวนห้องหอ ไม่ก่อกวนแล้วจะสนุกได้ยังไง? ก่อกวนแล้วนายถึงจะรักกันยาวนานกับน้องสะใภ้”

ซูจ้านทำเสียงไม่พอใจ “เหตุผลบ้าบอ”

เสิ่นเผยซวนหัวเราะฮ่าฮ่า