กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 289

“รีบทานข้าวเถอะ เดี๋ยวจะเย็นหมด” หลินซินเหยียนเร่งรัด

จงจิ่งห้าวลุกขึ้นยืน เดินมาที่ด้านหน้าโต๊ะ เขาเงยหน้ามองเธอ “คุณไม่ทานพร้อมกับผมเหรอ”

“ฉันเอาข้าวมาแค่ชามเดียว เดี๋ยวฉันออกไปกินข้างนอก”

“มาอยู่เป็นเพื่อนผมตรงนี้” จงจิ่งห้าวนั่งลง ดึงเธอลงมานั่งบนตักตนเอง หลินซินเหยียนเงยหน้ามองเขา ย้ำอีกรอบว่า “ก็แค่ข้าวถ้วยเดียว”

“พวกเรากินด้วยกัน” จงจิ่งห้าวไม่คิดว่านี่เป็นปัญหาเลย เขาคีบอาหารไปบริเวณข้างปากเธอ

หลินซินเหยียน “……”

“หืม”

จงจิ่งห้าวก็ยื่นไปข้างหน้าอีกหน่อย กระเจี๊ยบสีเขียว แตะบนริมฝีปากเธอ “ไม่ใช่ว่าหิวแล้วเหรอ”

หลินซินเหยียนบ่นอุบอิบในใจ เธอไม่ใช่เด็กเล็กๆ แล้วนะ ที่ต้องให้คนป้อน

“ไม่อยากให้ผมป้อนเหรอ” จงจิ่งห้าวมองแวบเดียว ก็อ่านความคิดในใจเธอออก

เธอก้มหน้า พูดเบาๆ ว่า “ฉันโตแล้ว คุณทำอย่างกับฉันเป็นเด็ก”

จงจิ่งห้าวเอาอาหารที่เธอไม่ได้กินยัดใส่เข้าปาก วางชามลง “งั้นคุณป้อนผม”

หลินซินเหยียน “…”

“คุณจะเลี้ยงผมเป็นลูกก็ได้” เขาเงยหน้า ขยิบตาให้เธอ “ป้อนผมสิ”

หางตาของหลินซินเหยียนกระตุก แต่เห็นได้ชัดว่า ถ้าเธอไม่ทำ เกรงว่าผู้ชายคนนี้จะตื๊อเธอไม่ยอมเลิก

เพื่อให้หลุดพ้นจากเขาโดยเร็ว หลินซินเหยียนหยิบตะเกียบกับชามขึ้นมา คีบกุ้งแห้งส่งเข้าไปที่ปากเขา

จงจิ่งห้าวอ้าปากกัด แม้แต่ตะเกียบยังกัดแน่น หลินซินเหยียนต้องขยับอยู่หลายครั้ง ยังเอาออกไม่ได้ ขมวดคิ้วขึ้นมา เตรียมจะแผลงฤทธิ์ จงจิ่งห้าวก็ปล่อย

“อร่อย” เขายิ้มอ่อนๆ

หลินซินเหยียนถลึงตาใส่เขา “อาหารที่ป้าหยูทำอร่อยอยู่แล้ว”

“เพราะคุณป้อนก็เลยอร่อย” เขาโอบเอวเธอ เงยหน้า เอากุ้งตัวเล็กที่หลินซินเหยียนป้อนเขาให้เธอ “ไม่เชื่อคุณลองชิม”

หลินซินเหยียน “…….”

เธอไม่กิน จงจิ่งห้าวขมวดคิ้วเล็กน้อย “ทำไม รังเกียจผมเหรอ”

หลินซินเหยียนมองผ่านสายตาของเขา “เปล่าค่ะ”

“งั้นคุณก็กินสิ”

หลินซินเหยียน “…….”

“คุณอย่าล้อเล่นได้มั้ย…อื้อ…..”

เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกอุดปาก กุ้งชิ้นนั้นเข้าไปอยู่ในปากเธอ

หลินซินเหยียนเบิกตาโพลง

เขาหัวเราะแบบไม่มีเสียง “หวานไหม”

หลินซินเหยียนไม่ได้คิดจะคายทิ้ง จงจิ่งห้าวเห็นท่าทางของเธอ ก็เชิดกรามของเธอขึ้น กุ้งก็ไหลลงไปตามหลอดอาหารของเธอ รสชาติสดใหม่ที่เข้มข้น กระจายทั่วทั้งปาก

“คิดจะแกล้งผมเหรอ” จงจิ่งห้าวยิ้มกว้างขึ้น หลินซินเหยียนไม่มองเขา กินข้าวไปหนึ่งคำ จงจิ่งห้าวไม่ได้แกล้งเธออีก อีกเดี๋ยวถ้าเธอเกิดโมโหขึ้นมา เขายังต้องง้อเธอด้วย

ทั้งยังไม่รู้ว่าจะง้อสำเร็จหรือไม่

เพราะข้าวชามเดียวนี้เอง พวกเขาสองคนกินกับข้าวจนหมด หลินซินเหยียนยกจานชามออกไป จงจิ่งห้าวไปห้องน้ำ

ป้าหยูกำลังเก็บข้าวของ จวงจื่อจิ่นไปอาบน้ำให้หลินซีเฉินแล้ว

หลินซินเหยียนเก็บถ้วยตะเกียบจากในห้องอาหารวางในอ่างน้ำของห้องครัว สวมถุงมือ บีบน้ำยาล้างจาน ล้างชาม

ป้าหยูเก็บข้าวของเสร็จและเดินมา มองเห็นหลินซินเหยียนกำลังล้างชามก็รีบเข้ามา “นั่งรถมาทั้งวันคงจะเหนื่อยแล้ว วางไว้ตรงนี้เดี๋ยวฉันล้างเองค่ะ คุณไปอาบน้ำก่อน นอนพักผ่อน ให้หายจากการเมื่อยล้าเถอะค่ะ”

หลินซินเหยียนยิ้มพลางเอ่ยว่า “ไม่เหนื่อยค่ะ”