กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 290

หลินซินเหยียนแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ราวกับสายฟ้าฟาดลงมาในยามที่ท้องฟ้าแจ่มใส เหมือนถูกคนเอาน้ำเย็นๆ มาเทราดตั้งแต่หัวจรดเท้า แข็งทื่อไปทั้งตัว

จวงจื่อจิ่นรีบดึงมือของเธอไว้ “เหยียนเหยียน….”

หลินซินเหยียนสะบัดออกทันที ลุกขึ้นยืน ถอยหลังไปสองสามก้าวติดๆ ปากเธอสั่น “แม่ลืมไปแล้วเหรอว่าเขาบีบบังคับให้แม่ต้องหย่า แม่ต้องหอบร่างตัวเองที่กำลังท้อง ไปต่างประเทศ ไม่เคยสนใจไยดีแม่ ไม่สนใจว่าแม่จะเป็นหรือตาย! ตอนนี้แม่บอกฉันว่า แม่จะแต่งงานกับเขาใหม่เหรอคะ?!!”

“เมื่อก่อนเขาไร้ความเป็นคนมาก แต่ว่า ช่วงที่คุณจากไปนั้น เขามักจะมาหาฉันบ่อยๆ อีกทั้งยังเสียใจอย่างมาก กับเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนแรก…”

“นี่แม่ก็เชื่อเหรอ!” หลินซินเหยียนตัดบทหล่อนอย่างแข็งกร้าว หล่อนเกาศีรษะอย่างแรง ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้

“แม่คะ ทำไมแม่ถึงไปเชื่อคำพูดหว่านล้อมของเขาง่ายๆ แม่ต้องจำไว้ว่า เขาเคยทอดทิ้งแม่ เคยทอดทิ้งเสิ่นซิ่วฉิง เขาก็คือคนที่ไร้หัวใจ ทำไมแม่ถึงได้เชื่อในคำหวานชวนหลงใหลของเขาได้คะ”

จวงจื่อจิ่นยังคงไม่มีความเคลื่อนไหว ก้มหน้าอยู่อย่างนั้น “แม่ตัดสินใจแล้ว”

หลินซินเหยียนพิงผนัง มองไปยังจวงจื่อจิ่น “ดังนั้นวันนี้ แม่ก็เลยมาบอกฉันเหรอ?”

“ประมาณนั้น” สองมือจวงจื่อจิ่นกำแน่น นัยน์ตาฉายความเย็นเยือก เธอรู้สึกผิดต่อลูกสาว “ขอโทษ ที่ทำให้ลูกต้องมาลำบากกับแม่…”

“แม่ก็รู้ว่าที่ฉันกังวลไม่ใช่เรื่องพวกนี้ ที่ฉันกลัวคือแม่จะถูกหลินกั๋วอันทำร้ายอีก!” หลินซินเหยียนคิดไม่ถึงเลยว่า เรื่องที่ จวงจื่อจิ่นจะบอกเธอคือเรื่องนี้

“แม่รู้” จวงจื่อจิ่นเดินมา คิดจะจับมือเธอ แต่กลับถูกสะบัดออกอีกครั้ง

หลินซินเหยียนหันหน้าหนี ไม่ยอมมองเธอ

นิ้วมือของจวงจื่อจิ่นหดเข้าไป ค่อยๆ ดึงมือกลับ “แม่ตัดสินใจแล้ว”

ไม่มีช่องว่างให้โต้แย้ง หลินซินเหยียนไม่ยอมรับ เธอไม่มีทางอื่น “ฉันจะย้ายออกวันนี้”

“ต้องรีบร้อนขนาดนี้เลยหรือ?” หลินซินเหยียนคิดไม่ตก การทำร้ายแบบนั้น จะยอมให้อภัยกันได้ง่ายๆ ได้อย่างไร

“แม่ลืมซินฉีแล้วเหรอคะ” หลินซินเหยียนไม่อยากเอ่ยถึง แต่ว่าเมื่อเจอกับความตั้งใจของจวงจื่อจิ่น ก็อยากจะพูดให้เธอคิดได้

ใจของจวงจื่อจิ่นตอนที่ได้ยินชื่อนี้ สั่นไหวอย่างรุนแรง เธอไม่ลืม ไม่มีทางลืมตลอดชีวิตนี้ เพราะว่าลืมไม่ลง เธอจึงจะแต่งงานกับหลินกั๋วอันอีกครั้ง

สองมือของเธอกำแน่น การตายของลูกชาย คือความเจ็บปวดที่อยู่ภายในใจของเธอตลอดไป สำหรับหลินซินเหยียนนั้น เธอก็ยิ่งรู้สึกละอายใจมากขึ้น

“ทะเบียนสมรสของพวกเราก็ได้จดมาเรียบร้อยร้อย” จวงจื่อจิ่นพูดต่อไป

หลินซินเหยียนเช็ดหน้า ยิ้มอย่างผิดหวัง “ตัดสินใจเรียบร้อยแล้วเหรอคะ?” เธอสูดจมูก “ในฐานะที่เป็นลูกสาวคุณ ฉันไม่มีสิทธิ์จะไปตำหนิอะไรแม่ แต่ว่า พวกเราใช้ชีวิตอยู่ด้วยการพึ่งพากันและกันมาหลายปี แม่ก็ควรจะมาถามความคิดเห็นของฉันบ้าง”

“แม่ขอโทษ” นอกจากคำนี้ จวงจื่อจิ่นก็ไม่รู้ว่าตนเองจะพูดอะไรกับเธอได้อีก

“แม่ไม่ต้องพูดว่าขอโทษกับฉันหรอก นี่เป็นเรื่องของแม่ ฉันจะไม่ยุ่ง แม่อยากจะทำอะไรก็ทำ” หลินซินเหยียนโบกไม้โบกมือ เธอไม่สามารถทนอยู่ที่นี่ต่อไปได้ เธอเกรงว่าตนเองจะเป็นบ้า หรืออาจจะพูดอะไรล่วงเกินจวงจื่อจิ่นออกมา

“เหยียนเหยียน……”

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว” หลินซินเหยียนเดินปึงปังออกจากห้องไป

เธอไม่อาจยอมรับการตัดสินใจของจวงจื่อจิ่นได้ แต่ทัศนคติของจวงจื่อจิ่น ทำให้เธอรู้ว่า เธอไม่สามารถเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจนี้ได้

บนโต๊ะมีน้ำวางอยู่หนึ่งแก้ว เธอดื่มเข้าไป ไม่รู้ว่าเป็นน้ำที่เทเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เย็นเฉียบไปแล้ว

เธอตัวสั่นสะท้าน ใจก็หนาวยะเยือกเช่นกัน

เธอไม่เข้าใจการตัดสินใจของจวงจื่อจิ่นในครั้งนี้

รู้ดีแก่ใจว่าหลินกั๋วอันคือกองไฟ ทำไมยังจะกระโดดเข้าไปอีก

“ทำไม” สองมือหลินซินเหยียนยึดอยู่ที่โต๊ะ