กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 293

ผู้หญิง?

ซูจ้านไม่ได้คิดมาก ยิ่งไม่คิดว่าจะเป็น

หลิวเฟยเฟย เพราะก่อนหน้านี้เพิ่งจะเจอหน้ากันเอง เธอไม่น่าจะมาหาเขาที่นี่หรอก

อีกอย่าง ในฐานะที่เขาเป็นทนายความคนนึง คนที่มาหาเขาก็มีไม่น้อยเลย

“ชงกาแฟเข้ามาให้ฉันแก้วนึง”

“ได้ครับ” ผู้ช่วยไปที่ห้องชงชา ส่วนซูจ้านได้เดินมาที่ห้องรับแขก พอผลักประตู หลิวเฟยเฟยนั่งอยู่บนโซฟา กำลังดูเวลาอยู่ ดูเหมือนจะรอจนค่อนข้างร้อนใจ ได้ยินเสียงประตู เธอเงยหน้าขึ้น

นาทีที่ซูจ้านเห็นว่าคือเธอ ได้หันหลังจากไปทันที

หลิวเฟยเฟยตามมา “ซูจ้าน……”

ซูจ้านหันหลังมา “ต่อไปอย่ามาหาผมอีก ผมแต่งงานแล้ว”

หลิวเฟยเฟยไม่สนการต่อต้านของซูจ้าน เธอได้ก้าวมาจับแขนเขาไว้ “ฉันกลับมาก็ได้ไปหาที่บ้านคุณเลย แต่ว่าหาไม่เจอ”

“เพราะฉะนั้น คุณหาผมคืออยากทำอะไร?” สายตาของเขาเย็นชาเล็กน้อย จ้องมือที่เธอจับแขนตัวเองไว้ พร้อมพูดทีละถ้อยคำ “อย่าบอกนะ ว่าอยากมาคืนดีกับผม?”

เสียงของเขาเย็นชาลงมากะทันหัน “หลิวเฟยเฟย เราเลิกกันแล้ว!”

มาหาเขาทำไม?

“ในเมื่อจะเล่นหายสาบสูญ ก็หายสาบสูญอย่างสิ้นเชิงเลย ชาตินี้ทั้งชาติก็อย่ามาโผล่หน้ามาให้ผมเห็นอีก!”

ซูจ้านพูดจบก็ได้สลัดมือของเธอทิ้ง

“ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ……”

ซูจ้านไม่ฟังคำอธิบายของเธอ ผู้ช่วยยกกาแฟมาเสิร์ฟ ซูจ้านได้ตะโกนอย่างเย็นชา “ต่อไป ถ้าผู้หญิงคนนี้มาอีก ห้ามปล่อยให้เธอเข้ามา!”

ผู้ช่วยไม่ค่อยเห็นซูจ้านอารมณ์ฉุนขนาดนี้มาก่อน ได้รีบตอบครับๆๆรัวๆๆ

หลิวเฟยเฟยกลั้นน้ำตาไว้ “ได้ ต่อไปฉันจะไม่โผล่มาให้คุณเห็นหน้าอีก”

เธอพูดจบก็ได้วิ่งออกไป ผู้ช่วยถือกาแฟไว้ เธอเห็นอยู่แท้ๆแต่ก็ยังได้พุ่งชนมาทางนี้ เพล้งเสียงนึง ถ้วยกาแฟตกหล่นสู่พื้นจนแตกเป็นเสี่ยงๆ กาแฟร้อนได้สาดใส่ตัวเธอ

ผู้ช่วยรีบช่วยเธอเช็ด “ลวกโดนคุณหรือเปล่าครับ? กาแฟนี้เพิ่งชงเอง”

มือที่ห้อยอยู่ข้างกายของซูจ้านได้กำแน่นเป็นหมัด เหมือนกับว่ากำลังอดทนอะไรอยู่

หลิวเฟยเฟยยืนมองเขาอย่างไม่ขยับ “ถ้าเป็นเมื่อก่อน คุณจะต้องมาดูฉันแน่นอน เป็นห่วงว่าฉันโดนลวกหรือเปล่า จะสงสารฉันจับใจ เพียงแค่เพราะว่าฉันหายตัวไป คุณก็เกลียดฉันเลยใช่มั้ย?”

ซูจ้านไม่พูด

ผู้ช่วยเก็บเศษแก้วขึ้นมา จากนั้นได้จากไปอย่างเงียบๆ ผู้หญิงคนนี้มีความสัมพันธ์พัวพันกับซูจ้าน เขาอย่าอยู่เป็นก้างขวางคออยู่ที่นี่ดีกว่า

“ซูจ้าน ฉันรักคุณไม่เคยเปลี่ยนเลย แล้วแต่ว่าคุณจะเชื่อหรือเปล่า ในเมื่อคุณไม่อยากเจอหน้าฉัน งั้นต่อไปฉันจะไม่โผล่หน้ามาให้คุณเห็นอีก” เธอพูดจบก็ได้หันหลังเดินออกไป

ครั้งนี้เธอได้จากไปอย่างไม่ลังเล

เพราะเธอมั่นใจว่าซูจ้านจะต้องตามมาแน่นอน

เมื่อก่อนเขารักเธอมากขนาดนั้น

ในหัวของซูจ้านเสียงดังโวงๆ ข้างหูมีเสียงๆนึงคอยบอกเขาตลอดว่าตามไป ถามให้ชัดเจนว่าทำไมตอนนั้นเธอต้องจากไป แต่ก็มีเสียงๆนึงคอยบอกกับเขาว่าจะตามไปไม่ได้ นายแต่งงานแล้ว จะพัวพันไม่เลิกกับแฟนเก่าไม่ได้

สุดท้าย เขาก็ได้ตามไปอยู่ดี ไม่ใช่เพราะยังรักเธอ แต่แค่อยากได้คำตอบ

หลังจากหลิวเฟยเฟยเดินออกจากสำนักงานทนายความ ก็เดินช้าลงอย่างเห็นได้ชัด จงใจรอซูจ้านวิ่งตามออกมา

“บอกผมมา ทำไมตอนนั้นคุณต้องจากไป?” ซูจ้านยืนอยู่หน้าประตู สายลมที่เหน็บหนาวพัดจนผมของเขายุ่งเหยิง

เขามองร่างเงาที่เขาเคยอาลัยอาวรณ์

หลิวเฟยเฟยได้ยินแต่ก็แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน เธอเร่งฝีเท้าให้ไวขึ้น

ขณะนี้ บนถนนมีรถที่ขับมาอย่างไว

แววตาของหลิวเฟยเฟยมืดมน ซูจ้านลังเลไปนานขนาดนั้นถึงออกมา พิสูจน์ว่าความรักที่มีให้เธอจืดจางไปแล้ว อีกอย่างตอนนี้เขาก็แต่งงานแล้ว อยากรั้งเขาไว้ อาศัยแค่ความรักใคร่ของสมัยก่อน คาดว่าไม่เพียงพอให้เขากลับมาข้างกายเธอหรอก เธอใจเด็ดพุ่งไปที่ถนนใหญ่