กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 294

ซูจ้านดึงมือกลับพร้อมพูดอย่างเรียบเฉย “เรารู้จักกัน”

หลิวเฟยเฟยจับมือของเขาพร้อมกุมเอาไว้แน่น “ไม่ คุณกำลังเป็นห่วงฉัน เมื่อก่อนคุณรักฉันมาก……”

“นั่นมันเมื่อก่อน” ซูจ้านพูดเน้น

หลิวเฟยเฟยปล่อยมือของเขา ยกริมฝีปากแห้งกร้านขึ้นเล็กน้อย “ในเมื่อไม่รักฉันแล้ว ทำไมยังต้องเฝ้าฉันด้วย?”

“คุณได้รับบาดเจ็บ……”

“นี่ไม่ใช่ข้ออ้าง!” หลิวเฟยเฟยจ้องมองเขาด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง “ซูจ้าน ยังจำครั้งแรกที่คุณจูบฉันได้มั้ยคะ?” เธอไม่สนว่าซูจ้านจะฟังหรือเปล่า ได้พูดเองเออเอง “วันนั้นเป็นวันที่ท้องฟ้าสดใส คืนก่อนจบมหาลัย คุณมาหาฉัน ตอนนั้นกำลังออนแอร์หนังเรื่อง【My Ex.】อยู่พอดี คุณได้ซื้อตั๋วหนังแล้วเราเข้าไปดูกัน เนื้อเรื่องย่อมเกี่ยวข้องกับความรักความแค้นของกันและกันอยู่แล้ว คู่รักที่รักกันมากคู่นึงเลิกรากันเพราะเรื่องบางเรื่อง ตอนนั้นคุณก็กอดฉันไว้และพูดว่า ทั้งชีวิตนี้ก็จะไม่เลิกกับฉัน”

ซูจ้านก้มหน้าไม่พูดจา

เขาจำได้ เขาเคยพูดคำนี้

หลิวเฟยเฟยมองนอกหน้าต่างแล้วพูดต่อ “แสงไฟในโรงหนังมืดสลัวมาก เรานั่งอยู่ตรงตำแหน่งที่ใกล้ด้านในมาก คุณ---ได้จูบฉัน นั่นเป็นครั้งแรกของคุณ และเป็นจูบแรกของฉันเหมือนกัน” เธอหันไปมองซูจ้าน “คุณยังจำได้มั้ยคะ?”

ลูกกระเดือกของซูจ้านเคลื่อนไหวขึ้นลง “บอกผม ทำไมตอนนั้นต้องจากไป”

หน้าตาของหลิวเฟยเฟยเหมือนปล่อยวางได้แล้ว เธอยิ้มอย่างขมขื่น “คุณก็แต่งงานไปแล้ว ฉันพูดออกมายังมีความหมายอะไรอีก?”

เธอหลับตาลง เหมือนเหนื่อยแล้ว และเหมือนตายใจแล้ว “คุณไปเถอะค่ะ”

ซูจ้านกุมมือทั้งสองข้างไว้แน่น “ผมส่งคุณกลับไป”

“ไม่ต้องค่ะ ฉันกลับเองได้” หลิวเฟยเฟยปฏิเสธ

“เฟยเฟย……”

“อย่าเรียกฉันแบบนี้ คุณจะทำให้ฉันนึกว่าในใจคุณยังมีฉันอยู่” เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมามองหน้าเขา น้ำตาไหลลงมาจากหางตา “ฉันนึกว่า คุณจะรอฉันตลอดเสียอีก……ฉันผิดไปแล้ว ฉันมโนไปเองว่าความรักของเราจะสามารถก้าวข้ามช่วงเวลาที่ยาวนาน ที่จริงก็แค่รักคุณข้างเดียวเฉยๆ”

“ตอนนั้นถ้าคุณบอกสาเหตุกับผม ผมรอคุณได้” ซูจ้านเพ่งมองเธอ

หลิวเฟยเฟยหัวเราะทีนึง ไม่ได้อธิบายว่าทำไมตอนนั้นต้องจากไป และไม่ได้อธิบายด้วยทำไมได้กลับมาอีก เธอได้ทำเหมือนเขาเป็นอากาศ เปิดผ้าห่มลงจากเตียง ใส่เสื้อคลุม แล้วชี้ยาบนโต๊ะ “ใช่ยาของฉันหรือเปล่า?”

ซูจ้านตอบว่าอืม

หลิวเฟยเฟยหยิบขึ้นมาแล้วเดินไปทางประตู ประตูห้องเปิดออก เธอกุมหน้าผากไว้และเดินเซไปมา

ซูจ้านก้าวมาประคองเธอไว้ “คุณเป็นอะไรไป?”

หลิวเฟยเฟยปัดมือของเขาออก “ฉันจะเป็นตายร้ายดีก็ไม่เกี่ยวกับคุณ”

“ในเมื่อไม่อยากมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับผมอีก ทำไมคุณยังต้องโผล่มาให้ผมเห็นหน้าอีก?” ซูจ้านก็อารมณ์ขึ้นแล้วเหมือนกัน คนที่จากไปคือเธอ คนที่ไม่อธิบายก็คือเธอเหมือนกัน ตอนนี้กลับมากล่าวโทษว่าเขาไม่รอเธอ

“ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรมาหาคุณ ต่อไปฉันจะไม่โผล่มาให้คุณเห็นหน้าอีกค่ะ” หลิวเฟยเฟยพูดจบก็ได้เดินออกไป

หน้าตาเธอเหมือนอ่อนแอมาก เดินได้ช้ามาก

ซูจ้านยืนอยู่ที่เดิมไปหลายนาที จากนั้นได้วิ่งตามมา เขาจับข้อมือของหลิวเฟยเฟยไว้ “คุณบอกจะไปก็ไปงั้นเหรอ? ครั้งนี้คุณไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจเอง!”

“ซี๊ด~”

หลิวเฟยเฟยสูดหายใจเข้าทางปาก

ซูจ้านรีบปล่อยมือ “ทำคุณเจ็บเหรอ?”

หลิวเฟยเฟยส่ายหัว

“คุณพักอยู่ที่ไหน ผมไปส่งคุณ” ซูจ้านพูด

ตอนนี้เขาไม่รู้ใจตัวเอง รู้แค่ว่าเธอได้รับบาดเจ็บ กลับบ้านคนเดียวไม่ปลอดภัย

“ถนนตงถ่า หมายเลข118ค่ะ” หลิวเฟยเฟยพูดอย่างเรียบเฉย

ซูจ้านอึ้งกับสถานที่ที่ใกล้จะหายไปจากความทรงจำของเขา

“ทำ...ทำไม ต้องเลือกที่นั่น?”

“เพราะที่นั่นมีความทรงจำของฉัน ความทรงจำที่สวยงามและไม่กล้าลืมเลือน” หลิวเฟยเฟยมองหน้าซูจ้าน “คุณลืมไปแล้วแน่ๆเลย?”

ซูจ้านดึงสติกลับ หลบหลีกสายตาของเธอที่เพ่งมองมาหาเขา พร้อมแสร้งเป็นสงบนิ่ง “ผมส่งคุณกลับไป”

เขาหยิบถุงยาในมือของหลิวเฟยเฟยมา และคอยประคองแขนของเธอไว้

หลิวเฟยเฟยไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอรู้ว่าสิ่งที่เธอทำเพียงพอที่จะทำให้ซูจ้านหวั่นไหวแล้ว

มาถึงหน้าโรงพยาบาล ซูจ้านโบกรถคันนึง และประคองหลิวเฟยเฟยขึ้นรถ จากนั้นเขาได้ไปนั่งด้านหน้า