กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 3

เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ หลินซินเหยียนออกมาจากห้องลองเสื้อ เธอได้มองไปที่ห้องลองเสื้อตรงซ้ายมืออีกครั้ง กลับพบว่าประตูปิดสนิทแล้ว

“เข้ากับบุคลิกของคุณมากค่ะ”

พนักงานมีแววมาก ส่วนใหญ่แค่ดูรูปร่างก็สามารถเลือกชุดที่เหมาะกับคนๆนั้นออกมา หลินซินเหยียนใส่เดรสสีฟ้าครามแล้วชูให้ผิวของเธอยิ่งดูขาวขึ้นไปอีก สายคาดเอวได้โชว์เอวที่เพรียวบางออกมา ค่อนข้างซูบผอมไป แต่ใบหน้าเผยออกมาได้สวยงามมาก

หลินกั๋วอันดูแล้วเหมาะสมก็เลยไปจ่ายตังค์ พอดูแล้วถึงพบว่าเดรสตัวละสามหมื่นกว่าหยวน แต่พอนึกได้ว่าเธอไปเจอคนของตระกูลจง จึงได้กัดฟันจ่ายตังค์ เสร็จแล้วได้พูดด้วยเสียงเย็นชา “ไปเถอะ”

หลินซินเหยียนได้รู้ซึ้งถึงความใจดำของเขาตั้งนานแล้ว ความเย็นชาของนาทีนี้ยังคงทำให้หัวใจเธอเจ็บแน่นอีกเช่นเคย

เธอก้มหน้าเดินตามหลังเขาไปขึ้นรถ

ไม่นานรถก็ได้จอดอยู่ที่หน้าวิลล่าของตระกูลหลิน

คนขับรถเปิดประตูให้หลินกั๋วอัน เขาโน้มตัวลงมา หลินซินเหยียนตามมาทีหลัง

ยืนอยู่หน้าวิลล่า เธอเหม่อลอยไปหลายวิ ตอนที่เธอกับแม่ใช้ชีวิตอย่างทุกข์ทรมานเหมือนตายทั้งเป็นเพราะอาการป่วยของน้องชาย พ่อของเธอกับเมียน้อยคนนั้น กำลังเพลิดเพลินอยู่ในวิลล่าที่ทันสมัยและดึงดูดใจนี้

มือทั้งสองข้างของเธอกุมแน่นอย่างควบคุมไม่ได้

“แกยังยืนเซ่ออยู่ทำไม?” หลินกั๋วอันรู้สึกว่าไม่มีมีคนเดินตามตัวเอง เขาหันกลับมามองแว็บนึง ก็เห็นเธอยืนเซ่ออยู่หน้าประตู

หลินซินเหยียนรีบเดินตาม ได้ยินคนรับใช้ของบอกว่าคนของตระกูลจงยังไม่ถึง หลินกั๋วอันก็เลยให้เธอรออยู่ในห้องรับแขก

ตำแหน่งที่ใกล้ริมหน้าต่างของห้องรับแขกมีเปียโนวางอยู่ตัวนึง Steinway& sons ผลิตจากเยอรมนี ราคาแพงมาก แม่ซื้อให้เธอตอนเธออายุได้ห้าขวบ

เธอชอบตั้งแต่เด็ก ตอนอายุสี่ขวบครึ่งก็เริ่มเรียนเปียโนแล้ว หลังจากถูกส่งไปต่างประเทศ เธอก็ไม่เคยแตะต้องมันอีกเลย

เธอเอามือยื่นไปอย่างห้ามใจไม่ได้ ทั้งคุ้นเคยและตื่นเต้น

นิ้วชี้ของเธอวางอยู่บนแป้น ออกแรงเบาๆ ติ๊งเสียงนึง เสียงที่ไพเราะและคมชัดก้องออกมา เพราะไม่ได้เล่นมานานมากแล้ว นิ้วมือของเธอแข็งกระด้างไปเยอะเลย

“ใครอนุญาตให้แกแตะต้องของของฉัน? !” เสียงที่ดังลั่นแฝงด้วยความโกรธ ดังมาจากข้างหลังเธอ

ของของเธอ?

หลินซินเหยียนหันหลัง เห็นหลินหยู่หานกำลังยืนอยู่ข้างหลังเธออย่างดุร้าย จำได้ว่าเธอเด็กกว่าตัวเองปีเดียว ปีนี้อายุสิบเจ็ด ได้สืบทอดจุดเด่นของเสิ่นซิ่วฉิง หน้าตาไม่เลว

แต่ว่าหน้าตาที่กัดฟันและจ้องหน้าไว้ดุร้ายมาก

“ของเธอ?”

พวกเธอทำลายชีวิตคู่ของแม่ คอยใช้เงินพวกนั้น ตอนนี้แม้แต่ของขวัญที่แม่มอบให้ตัวเอง ก็กลายเป็นของเธอแล้ว?

เธอค่อยๆกำหมัดไว้แน่น บอกในใจรอบแล้วรอบเล่าว่าอย่าใจร้อน อย่าวู่วาม เพราะตอนนี้เธอยังไม่มีปัญญาเอาของที่เป็นของเธอกลับมา

เธอจะต้องอดทน!

เธอไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่แปดปีก่อนถูกพ่อส่งไปต่างแดนและเอาแต่ร้องไห้แล้ว ตอนนี้เธอโตแล้ว!

“แก——ก็คือหลินซินเหยียน? !”หลินหยู่หานดึงสติกลับมา วันนี้เป็นวันที่คนของตระกูลจงมา คุณพ่อรับสองแม่ลูกคู่นั้นกลับประเทศ

หลินหยู่หานยังจำได้ ตอนที่หลินกั๋วอันส่งพวกหลินซินเหยียนไป หน้าตาของหลินซินเหยียนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นและกอดขาของหลินกั๋วอันไว้พร้อมอ้อนวอนเขา

“พ่อรับแกกลับมา คงดีใจมากเลยสิท่า?” หลินหยู่หานมือกอดอกไว้ มองเธอด้วยสายตาดูถูก “แกก็อย่าได้ใจเลย เอาแกกลับมา ก็แค่จะให้แกแต่งเข้าตระกูลจง ได้ยินว่าผู้ชายคนนั้น——”

ระหว่างที่พูด หลินหยู่หานก็ได้ปิดปากหัวเราะเยาะขึ้นมา

คิดถึงคนที่หลินซินเหยียนจะแต่งงานด้วยเป็นคนที่ไม่สามารถมีเรื่องอย่างว่าได้ และเป็นคนที่เดินไม่ได้ ก็อดมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นไม่ได้

เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ในชีวิต แต่งกับผู้ชายแบบนั้น ชาตินี้จะไม่พังไปเลยเหรอ?

หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว

ในขณะนี้เอง คนรับใช้ได้เดินมาบอกว่า “คนของตระกูลจงมาแล้วค่ะ”