กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 309

รอยยิ้มบนใบหน้าของจงจิ่งห้าว ค่อยๆหายไป เหลือไว้แค่สีหน้าที่เย็นชา

ยู่ซิ่วยกเกี๊ยวที่ต้มเสร็จแล้วออกมา เห็นภาพที่เกิดขึ้นในครัวเมื่อกี้ รอยยิ้มของจงจิ่งห้าว จากยิ้มแย้มเป็นเย็นชา

ใจของเธอรู้สึกหดหู่มาก แต่ใบหน้าก็ไม่กล้าแสดงออกมา เธอแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น ยิ้มพูดว่า “เกี๊ยวเสร็จแล้วนะ จะกินกันหน่อยไหม?”

สายตาจงจิ่งห้าวมองไป ด้านในมีแต่เกี๊ยวที่ห่อได้สวย นั่นก็หมายความว่าห่อโดยยู่ซิ่วทั้งหมด เขาทำเหมือนไม่ได้ยิน ดึงเก้าอี้ออก อุ้มลูกสาวนั่งลง

ยู่ซิ่วยืนอยู่ตรงนั้น ไม่รู้จะเดินเข้าไปหรือถอยออกดี

เด็กทั้งสองคนสนุกกับการห่อเกี๊ยว สำหรับกิน กลับไม่ได้สนใจเลย

หลินซินเหยียนกำลังจะเปิดปากบอกว่าเธอกิน เวลาเดียวกันจงฉีเฟิงก็เดินเข้ามา ดึงเก้าอี้ออกแล้วนั่งลงไป พูดว่า “ให้ผม”

เฉิงยู่ซิ่วหรี่ตาลงแล้วยกจานเกี๊ยวเดินเข้าไป

“กินเกี๊ยวต้องจิ้มน้ำส้ม เดี๋ยวผมไปเทให้” หลินซีเฉินลงมาจากเก้าอี้ “ผมจะเทให้คุณปู่”

จงฉีเฟิงสีหน้าใจดี ในรอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความดีใจ ตั้งแต่เขาแต่งงานกับเฉิงยู่ซิ่ว ความสัมพันธ์ของเขากับจงจิ่งห้าวก็ไม่ค่อยดี คิดไม่ถึงว่าหลานจะน่ารักขนาดนี้

หลินซีเฉินหัวเราะชอบใจ “ถ้าอย่างนั้นคุณปู่ต้องใส่อั่งเป่าซองใหญ่ให้ผมตอนตรุษจีนนะครับ”

ที่ผ่านมาก็มีแต่หลินซินเหยียนกับจวงจื่อจิ่นที่ห่อให้เขา ไม่ได้หวังว่าด้านในจะมีเงินมากแค่ไหน แต่แค่ดีใจที่ได้อั่งเปา

เพราะเป็นตรุษจีน ก็หวังแค่ความสนุก

จงฉีเฟิงหัวเราะชอบใจ “ได้ ห่อซองใหญ่ให้เลย”

พี่ชายจะได้รับอั่งเปาซองใหญ่แล้ว หลินลุ่ยซีก็ยอมไม่ได้ ก็ตะโกน “หนูก็จะเอาอั่งเปาซองใหญ่”

“ได้ ได้ มีทุกคน จะขาดเสี่ยวลุ่ยไปได้ยังไง?” จงฉีเฟิงยื่นมือไปจับหัวของเธอ “มานี่เร็ว ปู่ป้อนเกี๊ยวให้หนู พวกเรามาชิมว่ารสชาติเป็นยังไง”

เด็กน้อยกินเก่งอยู่แล้ว คราวนี้ได้ยินเรื่องกินก็รู้สึกสนใจ ยื่นมือให้จงฉีเฟิงอุ้ม จงฉีเฟิงอุ้มหลานสาวขึ้นมานั่งบนตัก คีบเกี๊ยวมาใส่ในจาน “เดี๋ยวเป่าก่อนนะ ไว้เย็นแล้วค่อยกิน ไม่อย่างนั้นจะร้อนปาก”

สาวน้อยพยักหน้ายิ้มอยู่กลางอกเขา

หลินซีเฉินเทน้ำส้มสายชูในครัวจากการช่วยเหลือของแม่บ้าน แล้วก็กระเทียมสับ ผักชีที่แม่บ้านเตรียมไว้ ก็เอามาด้วย

จงจิ่งห้าวนั่งอยู่คนเดียว ดูเหมือนคนนอก ความอบอุ่นในห้องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา

บางทีตัวเขาเองก็อาจจะรู้สึกน่าเบื่อ ลุกขึ้นยืน เตรียมจะออกไป

นี่เป็นเวลาที่คนในครอบครัวจะประสานสัมพันธ์กัน หลินซินเหยียนเรียกเขาไว้ “คุณมาช่วยฉันห่อ”

“ผมทำไม่เป็น” เขาพูด

หลินซินเหยียนยิ้ม “ฉันสอนคุณเอง”

จงจิ่งเหยียนมองไปที่เกี๊ยวที่เธอห่อ สายตารังเกียจเล็กน้อย ตัวเองยังห่อได้น่าเกลียดขนาดนั้น ยังมีหน้ามาสอนเขา?

หลินซินเหยียนดูสายตารังเกียจของเขาออก ตั้งใจพูดขึ้นมา “แม่ห่อสวย ไม่อย่างนั้นให้แม่สอนคุณ?”

เฉิงยู่ซิ่วที่ยืนอยู่ข้างๆ รู้สึกเกร็งขึ้นมาทันที ทั้งคาดหวัง แต่ก็กลัวจงจิ่งห้าวปฏิเสธ

แต่ก็ยังหวังว่าจะเกิดปาฏิหาริย์ ถ้าหากเขาตอบรับล่ะ?

เธอก้มหน้า ในใจก็เต็มไปด้วยความหวังอย่างดีใจ

“ผมไม่สนใจ” ปฏิเสธอย่างเรียบง่าย

เฉิงยู่ซิ่วผิดหวังอย่างหนัก เขายังคงไม่ยอมรับเธอ

จงฉีเฟิงไม่ได้เงยหน้า พูดเหมือนกับพูดกับหลานทั้งสอง และเหมือนกับพูดให้จงจิ่งห้าวฟัง “พวกหนูชอบคุณย่าไหม?”

“ชอบ” เด็กทั้งสองพูดอย่างยิ้มแย้ม

จงฉีเฟิงจับหัวของหลินลุ่ยซี อย่างมีความหมายลึกซึ้ง “ใช่ อย่ารอจนสูญเสีย แล้วจะรู้สึกเสียใจ”

เด็กน้อยก็ฟังไม่รู้เรื่อง คำพูดนี้หมายความว่าอะไร เบิกตากว้างแล้วกะพริบ “ครั้งที่แล้วตอนเจอคุณย่า มีปู่คนหนึ่งให้ของขวัญกับผมและพี่ชายด้วย”

จงจิ่งห้าวเงยหน้ามอง ครั้งที่แล้วเจอกันเมื่อไหร่?