กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 310

“คุณชาย คุณผู้หญิง เกี๊ยวต้มเสร็จแล้วครับ คุณนายให้พวกคุณลงไปครับ” ลุงเฟิ๋งยืนอยู่หน้าประตู

หลินซินเหยียนต้องกลืนคำพูดที่กำลังอยากพูดลงคอ แล้วพูดว่า “พวกเราลงไปเถอะ”​

ตอนที่จงจิ่งห้าวกินเหล้ากับซูจ้านและเสินเผยซวน เขาดื่มไปหลายแก้ว โดยไม่ได้กินอะไรเลย ตอนนี้รู้สึกหิวแล้ว

ก็เลยตอบอืมแค่คำเดียว

ยังไม่ถึงปีใหม่ แต่เฉิงยู่ซิ่วก็เตรียมอาหารมากมาย น่าจะเพราะหลินซินเหยียนกับจงจิ่งห้าวพาลูกทั้งสองมา ก็เลยเตรียมอาหารมากมาย นอกจากเกี๊ยวแล้ว ยังมีกับข้าวอีกมากมาย เธออยากทำให้จงจิ่งห้าวชอบ

แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาชอบกินอะไร ก็เลยเตรียมเยอะหน่อย

หลินซินเหยียนรู้ใจเฉิงยู่ซิ่ว เงยหน้ามองจงจิ่งห้าว

จงจิ่งห้าวทำเป็นมองไม่เห็น ดึงเก้าอี้แล้วนั่งลง

หลินซินเหยียนเดินเข้าไปในครัว หม้อที่ต้มเกี๊ยวแม่บ้านปิดไฟแล้ว หลินซินเหยียนหยิบทัพพี “ฉันตักเองค่ะ”

ในหม้อนั้น เป็นเกี๊ยวที่เฉิงยู่ซิ่วกับเธอและเด็กๆช่วยกันห่อ ทำให้สภาพของเกี๊ยวในหม้อไม่มีความสวยเลย

หลินซินเหยียนตักของเด็กทั้งสองใส่รวมกันในถ้วยใบใหญ่

แม่บ้านมองไปแล้วรู้สึกไม่เข้าใจ “คุณตักแบบนี้ แค่ดูก็กินไม่ลงแล้วค่ะ อีกอย่างถ้วยใหญ่มาก ใครจะไปกินคะ?”

หลินซินเหยียนยิ้ม “มีคนกินได้ค่ะ”

เธอจงใจทำแบบนี้

ไม่ยอมกินที่เฉิงยู่ซิ่วห่อไม่ใช่เหรอ? ถ้าอย่างนั้นก็เอาที่เธอและลูกทั้งสองห่อ ให้เขากินจนหมด

กินให้พุงแตกเลย

คนดื้อรั้นแบบนี้

หลินลุ่ยซีกินเกี๊ยวไปแล้ว ตอนนี้ก็ไม่อยากกินอะไรอีกแล้ว ดังนั้นเกี๊ยวที่เหลือ หลินซินเหยียนก็แบ่งออกเป็นสามถ้วย หนึ่งถ้วยให้หลินซีเฉิน หนึ่งถ้วยให้เฉิงยู่ซิ่ว อีกถ้วยให้ตัวเอง

แม่บ้านช่วยยกเข้าไป

หลินซินเหยียนเอาถ้วยใหญ่ที่ ดูไม่ได้เลย ไปวางข้างหน้าจงจิ่งเหยียน แล้วก็พูดว่า “คุณคงไม่รังเกียจนะ? นี่ฉันกับลูกๆทำให้คุณโดยเฉพาะเลย”

จงจิ่งห้าวมองเกี๊ยวถ้วยใหญ่ที่วางตรงหน้า หางตากระตุก นี่จะเลี้ยงหมูใช่ไหม?

“พ่อต้องกินให้หมดนะ อย่าทำลายความตั้งใจของพวกเราล่ะ” หลินซีเฉินฉลาด แค่ดูก็รู้แล้วว่าหลินซินเหยียนคิดอะไร ก็เลยตอกย้ำ เขายังดึงน้องสาวเข้ามาด้วย “ดูพ่อซิ กินเกี๊ยวที่เธอห่อแล้ว ดีใจไหม?”​

“ดีใจ พ่อชอบเกี๊ยวที่หนูห่อไหม?”​ สาวน้อยถามอย่างตาเป็นประกาย

จงจิ่งห้าว “.......”

เขาจะพูดว่าไม่ชอบได้ไหม?

เขาใช้ช้อนคนไปคนมา เป็นก้อนเป็นก้อน เหมือนก้อนแป้งยักษ์ ที่มีผักติดอยู่ข้างบน ดูยังไงก็ดูไม่ออกว่าเป็นเกี๊ยว

“ทำไมพ่อไม่กินคะ?” หลินลุ่ยซีไม่ได้คิดอย่างอื่น รู้แค่ว่าพ่อกินเกี๊ยวที่เธอห่อหรือเปล่า แค่นี้เธอก็พอใจแล้ว

หลินซินเหยียน ช่วยเขาเทจิ๊กโฉ่ลงไป ด้วยความหวังดี “เกี๊ยวต้องจิ้มจิ๊กโฉ่ถึงจะอร่อยค่ะ”

“จริงค่ะ จิ้มจิ๊กโฉ่อร่อย” หลินซินเหยียนพูดอย่างไร้เดียงสา

เฉิงยู่ซิ่วนั่งมองอยู่ข้างๆอย่างเป็นห่วง กับข้าวมากมายขนาดนี้ เกี๊ยวถ้วยใหญ่ขนาดนั้น กินหมดแล้ว ยังจะกินอะไรลงไหม?

เธอคิดไปสักครู่ “ให้ฉันหน่อยละกัน” เธอยื่นถ้วยเปล่าไปข้างหน้าเขา