กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 311

ซูจ้านเดินมาถึงพื้นที่สีเขียวที่อยู่ด้านนอกของโซนผู้ป่วยใน ถึงได้หยุดลง หลิวเฟยเฟยยืนอยู่ด้านหลังเขา “มีอะไรอยากพูดกับผมครับ?”

“ผมพูดกับคุณอย่างชัดเจนเลยนะครับ” ซูจ้านหนุนตัว เขาจ้องมองหญิงสาวที่เคยคุ้นเคย ที่ตอนนี้ยังคงเป็นใบหน้าใบเดิม แต่เขากลับรู้สึกได้แค่ความไม่คุ้นเคยเท่านั้น

เมื่อก่อนคุ้นเคยมาก แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกว่าตัวเองไม่เข้าใจเธอเลยสักนิด

รู้สึกแค่มองเธอไม่ออก เหมือนมีอะไรซ่อนอยู่ในใจ

“คุณน่าจะรู้ดี ว่าทันทีที่คุณเลือกที่จะไป เรื่องระหว่างเราก็ถือว่าจบแล้ว ไม่ว่าตอนนั้นคุณจะมีเหตุผลอะไรก็ตาม การที่คุณเลือกที่จะไป ก็แสดงว่าคุณได้ละทิ้งความสัมพันธ์เมื่อตอนนั้นไปแล้ว แต่ว่าคุณ ตอนนี้เอาแต่มีพัวพันอยู่แบบนี้ มีแต่จะทำให้ผมดูถูกคุณ ผมรู้สึกว่า เราควรหลงเหลือความทรงจำดีๆ ไว้บ้างจะดีกว่านะครับ ต่อไปคุณก็ไม่ต้องมาที่โรงพยาบาลอีผมหวังว่าคุณจะสามารถรักษาสัญญาของคุณได้ด้วย อย่ามารบกวนผมอีกนะครับ”

หลิวเฟงยเฟยไม่คิดว่าซูจ้านจะเด็ดขาดแบบนี้

ในใจนั้นรู้สึกผิดหวัง ผู้ชายที่เคยรักเธอนั้นได้เปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนเป็นคนที่จะไม่รักเธออีก จะไม่ทำตัวระมัดระวังจากการที่เธอรู้สึกไม่ชอบใจ ตอนนี้เขาคิดแค่ว่าจะทอดทิ้งเธอเท่านั้น

สองมือของเธอกำจนเป็นหมัด เธอหัวเราะออกมาเบาๆ “การที่คุณมาตัดขาดความสัมพันธ์แบบนี้ ไม่คิดถึงความทรงจำดีๆ ที่เคยผ่านมาบ้างเหรอคะ?”

“คุณยังบอกว่าเป็นความทรงจำดีๆ เลย เรื่องที่เคยเกิดขึ้นสำหรับผมมันก็กลายเป็นอดีตไปแล้ว” ซูจ้านดูใจเย็นมาก

เขาปล่อยวางอดีตได้แล้วจริงๆ

เขาคิดว่าตัวเองยังปล่อยวางไม่ได้ แต่ตอนที่ได้เจอเธอจริงๆ เขาจึงได้รู้ว่าตัวเองสามารถปล่อยวางได้แล้ว

ไม่มีโกรธเกลียด ไม่มีกล่าวโทษ

หลิวเฟยเฟยกัดริมฝีปาก เธอคิดว่าการที่กลับมาครั้งนี้ จะสามารถดึงเขากลับมาได้อย่างง่ายดาย แต่ไม่นึกเลยว่าจะมีคนที่ชื่อฉินยาปรากฏออกมาอย่างคาดไม่ถึงแบบนี้ จนทำลายแผนที่เธอวางไว้จนหมด

ความสุขในชีวิตของเธอต่อจากนี้ ต่างก็ฝากไว้ในตัวของซูจ้าน อายุของเธอไม่ได้น้อยแล้ว ไม่มีเวลาให้เสียอีก เธอเข้าใจดี ถึงเธอจะไม่เคยแต่งงาน แต่ว่า ร่างกายมันไม่ได้เต่งตึงเหมือนตนสาวๆ แล้ว ไม่มีทางที่จะหาผู้ชายที่มีครอบครัวดีๆ มีฐานะดีๆได้แน่นอน

ที่สำคัญ เธอมีลูกไม่ได้ ด้วยสาเหตุนี้ ผู้ชายหลายคนจึงยอมรับเธอไม่ได้ แถมเธอยังอยากได้ผู้ชายที่ทั้งหล่อทั้งรวยอีก

“ฉันเองที่ไม่ควรกลับมา” พูดจบ หลิวเฟยเฟยหมุนตัวแล้วเดินจากไป พอเดินไปได้สองก้าวก็หยุดเดิน “ฉันอวยพรให้คุณมีความสุข ต่อไป……ฉันจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก”

หลิวเฟยเฟยเข้าใจดี ถ้าอยากดึงซูจ้านคืนมา มีแต่ต้องให้ฉินยาเดินจากไปเอง เธอถึงจะมีโอกาส เห็นได้ชัดว่าตอนนี้ซูจ้านนั้นไม่มีทางไปจากฉินยาแน่นอน

สู้ทิ้งภาพจำดีๆ ไว้ให้ซูจ้านก่อน แล้วค่อยๆ หาทางดีกว่า

การเป็นหญิงชู้มาตั้งหลายปีของเธอนั้นไม่ได้เสียเปล่าหรอก เธอมีวิธีการมากมาย

มุมปากของเธอแย้มขึ้น แล้วยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น

การที่เธอเด็ดขาดแบบนี้ ซูจ้านเองก็ปรับตัวตามไม่ทันเหมือนกัน

แต่แบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว

หลังหลิวเฟยเฟยจากไป ซูจ้านก็ไม่ได้กลับไปที่ห้องผู้ป่วย แต่เดินออกไปนอกประตูใหญ่แทน นอกโรงพยาบาลมีร้านขายอาหารเช้าอยู่เยอะมาก เขาคิด ถ้าฉินยาตื่นมาจะต้องหิวแน่เลย และคุณย่าก็ต้องกินด้วย เขาจึงตัดสินใจไปซื้ออาหารเช้าแล้วค่อยกลับ

ตอนที่เขากลับมาจากหลังที่ซื้ออาหารเช้าเสร็จ ฉินยายังคงหลับอยู่ แต่ท่านย่านั้นตื่นแล้ว ลืมตาขึ้นมาครึ่งหนึ่ง เหมือนได้สติแล้ว ซูจ้านรีบเดินเข้าไป “คุณย่าตื่นแล้วเหรอครับ?”

ท่านย่าอยากจะพูด แต่ก็ทำได้แค่ส่งเสียงอู้อี้ออกมาเท่านั้น แต่ไม่สามารถพูดออกมาได้ ท่านย่าแตกตื่น น้ำเสียงยิ่งแหบซ่านจนฟังไม่รู้เรื่องยิ่งกว่าเดิม

ซูจ้านวางของในมือลง กุมมือของเธอแล้วพูดให้กำลังใจไปว่า “คุณย่าอย่าเพิ่งตกใจ ไม่มีอะไรครับ คุณหมอบอกแล้วมันจะค่อยๆ ดีขึ้นเองครับ คุณย่าสนใจแค่พักผ่อนให้ดีๆ ก็พอ”

“ฮือฮือ……” ท่านย่าอยากพูดออกมา แต่พอเปิดปากพูดก็มีแต่เสียงอู้อี้ออกมาเท่านั้น คำที่พูดมาไม่มีพยางค์เลยทำให้ฟังไม่รู้เรื่องว่าเธอกำลังพูดอะไรอยู่?

ซูจ้านตบมือปลอบโยนเธอ เขาสัมผัสได้ถึงสิ่งที่เธอต้องการสื่อ จึงถามไปว่า “คุณย่าถามถึงฉินยาใช่มั้ยครับ?”

ท่านย่าพยักหน้า

ซูจ้านให้เธอมองไปที่โซฟา ท่านย่าชะโงกหน้าขึ้นมา ก็เห็นฉินยาที่ยังคงนอนหลับอยู่ที่โซฟา ยังดีที่ยังไม่ไป ท่านย่าโล่งอกไปที แต่แล้วก็ต้องร้อนรนขึ้นมาทันที