กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 312

หลินซินเหยียนได้ยินความเจ้าเล่ห์บางอย่างที่แฝงอยู่ในนั้น หน้าแดงขึ้นมา เธอจึงตั้งใจเปลี่ยนเรื่องคุย “จะพาเด็กสองคนนั้นไปด้วยมั้ยคะ?”

“ครับ”

“งั้นฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้พวกเขานะคะ” หลินซินเหยียนหมุนตัวแล้วลงไปชั้นล่าง เหมือนกำลังหนีออกจากเขา

เด็กสองคนเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ หลินซินเหยียนก็มัดผมให้หลินลุ่ยซี ผมของสาวน้อยเป็นลอนเองโดยธรรมชาตินิดหน่อย ถ้าไม่มัด มันจะดูหยิก มัดทรงหางม้า เผยให้เห็นหน้าผากที่อวบอิ่ม ทำให้ยิ่งดูดีเข้าไปใหญ่ ใบหน้าเล็กๆ ของเธอดูสวยมาก ตอนนี้โตเป็นสาว ยิ่งโตก็ยิ่งเหมือนจงจิ่งห้าว ยิ่งโตเป็นสาว โครงหน้าเล็กๆ นั่นก็ยิ่งเด่นชัดขึ้นไปทุกที

หลังมัดผมให้ลูกสาวแล้ว หลอนซินเหยียนก็ใส่เสื้อกันหนาวแบบจีนให้เธอ เฉิงยู่ซิ่วเตรียมไว้ให้เธอสำหรับใส่ในช่วงปีใหม่ สีแดงนั้นดูเป็นสิริมงคล เป็นงานสมัยใหม่ที่ผสมผสานสไตล์จีน มีเอกลักษณ์ มีกระดุมถักอยู่ตรงส่วนหน้าของเสื้อกระดุมถักเม็ดแรกมีจี้หยกแขวนอยู่ สีขาวน้ำนม ไม่มีตำหนิเลยแม้แต่น้อย มันเป็นทรงกลม ตรงกลางถักปมแบบจีน มีภู่ห้องอยู่ ดูสวยงามมาก

หลินซินเหยียนใส่แล้วเหมือนตุ๊กตาเลย ผิวพรรณกับกล้ามเนื้อที่เหมือนเซรามิก ตาดวงโตๆ ทั้งสดใสและมีพลัง

เสื้อผ้าของหลินซีเฉินก็ได้เฉิงยู่ซิ่วเตรียมให้เหมือนกัน แต่มันกลับเป็นคนละสไตล์กับหลินลุ่ยซีเลย เป็นองค์ประกอบที่ทันสมัย สไตล์สุภาพบุรุษ

เสื้อสเวตเตอร์ผ้าวูลสีเบจกับเสื้อเชิ้ตสีขาว ชุดสูทตัวเล็กๆ มีเสื้อโค้ทสีเข้มด้านนอก ราวกับสุภาพบุรุษชาวตะวันตกไม่มีผิด

“หม่ามี๊ครับ เราจะไปไหนกันเหรอครับ?” หลินซีเฉินยืนอยู่หน้ากระจก มองดูว่าตัวเองยังมีตรงไหนที่ไม่สมบูรณ์อีกมั้ย

“น่าจะไปเจอใครสักคนล่ะมั้ง?” เนื่องจากจงจิ่งห้าวไม่ได้บอก หลินซินเหยียนจึงไม่มั่นใจว่าคนที่เขาจะพาตัวเองไปเจอก็คือ เหวินชิง

หลินซีเฉินหรี่ตามองมาที่หลินซินเหยียน “หม่ามี๊ครับ”

“หือ?”

หลินซินเหยียนอุ้มลูกสาวลงจากเตียง กางเกงเลกกิ่งก็ใส่เรียบร้อยแล้ว เหลือแค่ใส่รองเท้าก็เป็นอันเรียบร้อย

“ปีนี้คุณยายจะมาฉลองปีใหม่กับเรามั้ยครับ?” หลินซีเฉินถาม

เขาเติบโตขึ้นมาในสภาพครอบครัวที่มีจวงจื่อจิ่นกับหลินซินเหยียนมาตั้งแต่เด็ก พอไม่ได้เจอจวงจื่อจิ่นนานๆ เข้า เขาก็รู้สึกคิดถึงขึ้นมาเหมือนกัน

“ใช่ค่ะ หม่ามี๊ คุณยายล่ะคะ?” หลินลุ่ยซียืนอยู่ข้างๆ หลินซินเหยียน ยื่นมือมาดึงชายเสื้อของเธอ

พอนึกถึงจวงจื่อจิ่น หลินซินเหยียนก็รู้สึกแย่ขึ้นมาทันที จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจว่าจวงจื่อจิ่นทำแบบนั้นไปทำไม

“เกรงว่าท่านจะไม่มีเวลามาฉลองปีใหม่กับเราหรอก” หลินซินเหยียนจูงมือของเด็กทั้งสอง แล้วตั้งใจพูดไปว่า “ไป ไปใส่รองเท้า”

เธอไม่รู้ว่าจะพูดเรื่องของจวงจื่อจิ่นกับเด็กสองคนนี้ยังไงดี จึงเลือกที่จะหลีกเลี่ยง ไม่ยอมที่จะไปเผชิญหน้ากับมัน

จงจิ่งห้าวเดินออกมาจากห้องหนังสือ เขามาในชุดสูท มีเสื้อโค้ทพาดอยู่ที่แขน ดูท่าน่าจะคุยกับจงฉีเฟิงแล้ว

“ไปตอนนี้เลยมั้ยคะ?” หลินซินเหยียนถาม

จงจิ่งห้าวก้มลงไปดูเวลา แล้วตอบอืมเบาๆ

“งั้นฉันจะไปใส่รองเท้าให้พวกเด็กๆ นะคะ” หลินซินเหยียนจูงมือเด็กๆไปที่ทางเข้าห้องโถง ใส่รองเท้าให้พวกเขา

จงจิ่งห้าวเอาเสื้อโค้ทขึ้นมาใส่ แล้วหยิบเสื้อนวมของหลินซินเหยียนที่อยู่บนราว รอเธอใส่รองเท้าให้เด็กๆ แล้ว ก็เอามันใส่ให้เธอ

หลินซินเหยียนยื่นแขนเข้าไปในแขนเสื้อ จงจิ่งห้าวช่วยเธอรูดซิบ จัดๆ คอเสื้อ พอเหลือบไปเห็นกำไลหยกที่มือ ก็ได้บอกกับเธอไปว่า “ตอนที่ถอดเสื้อ อย่าเผยมันออกมานะครับ”

สำหรับเฉิงยู่ซิ่วแล้วเหวินชิงก็ไม่ใช่เพื่อนที่ดีสักเท่าไหร่ ถ้าไม่ใช่เพราะจงฉีเฟิงคอยประคับประคองไว้ เหวินชิงจะทำร้ายเธอถึงขั้นไหนแล้วก็ไม่รู้

ถึงแม้เขาจะไม่มั่นใจว่าเหวินชิง จะรู้รึเปล่าว่ามันเป็นของเฉิงยู่ซิ่ว แต่เขาจะให้เหวินชิงเห็นมันไม่ได้ เพื่อไม่ให้เกิดภาพจำที่ไม่ดีในครั้งแรกกับหลินซินเหยียน

ถึงจะบอกว่าหลังจากที่เหวินเสียนตายไป ทั้งสองครอบครัวไม่ค่อยได้ติดต่อกัน แต่ฝั่งนั้นก็ดีกับเขาจริงๆ

เขาไม่อยากให้เรื่องของเฉิงยู่ซิ่วมาทำให้หลินซินเหยียนต้องผิดใจกับทางนั้น

หลินซินเหยียนดึงๆ แขนเสื้อ แล้วแสร้งถามไปอย่างไม่ใส่ใจว่า “เขามีความสัมพันธ์กับทางนี้ไม่ดีเท่าไหร่เหรอคะ?”

จงจิ่งห้าวเงียบไปพักหนึ่ง สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา