กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 31

ความสัมพันธ์ของไป๋จวู่เวยและจงจิ่งห้าวนั้น ผู้คนแทบจะรู้กันทั่วบริษัทแล้ว

ไป๋จวู่เวยตั้งใจจะป่าวประกาศ จงจิ่งห้าวก็ไม่ได้มีท่าทีห้ามปรามหรือปฏิเสธ เลยเป็นการถือว่ายอมรับแบบนัยๆไปแล้ว

ตอนนี้ไป๋จวู่เวยไม่ได้เป็นเพียงแค่เลขา อาจจะกลายเป็นนายหญิงของคนตระกูลจง มีคนให้ความเคารพไม่น้อยเลยทำให้เธอพอมีหน้ามีตาในบริษัทอยู่บ้าง

พอจงจิ่งห้าวเดินเข้าไปในห้องทำงาน ก็จะมีคนมาประจบเธอทันที“พี่เวยคะ พี่กับท่านประธานออกไปทานอะไรมาเหรอคะ? พวกเราอิจฉาไปหมดแล้วนะเนี่ย”

ไป๋จวู่เวยเหลือบมองหลินซินเหยียน ที่อยู่ตรงมุม ยิ้มตอบไปว่า“ก็ไม่มีอะไร ก็เป็นอาหารปกติธรรมดานั่นแหละ นกพิราบหนังกรอบ ไก่สับ ผัดกุ้งแก้ว”

“โห เป็นของที่พี่ชอบทานหมดเลยนี่” สีหน้าของชิวหยีเต็มไปด้วยความอิจฉา “ท่านประธานนี่ดีกับพี่จังเลย”

ไป๋จวู่เวย ยิ้มอ่อน นั่งมองเล็บอันงดงามของเธอที่ดูก็รู้ว่าแพงหูฉี่ ทั้งๆที่ก็ไม่ได้พูดอะไร แต่ในสายตาของคนอื่นถือว่ายอมรับไปในตัวแล้ว

ชิวหยี ขยับเข้ามา“พี่เวยคะ พี่กับท่านประธานจะแต่งงานกันเมื่อไหร่เอ่ย?”

มือของไป๋จวู่เวยที่กำลังขยับไปมานั้นก็ชะงักไป พอเธอนึกถึงเรื่องนี้ทีไรก็รู้สึกอัดอั้นในใจเป็นอย่างมาก เพราะถ้าไม่ใช่หลินซินเหยียนตอนนี้เธอคงกลายเป็นนายหญิงของตระกูลจงไปแล้ว

ก็เพราะเธอเป็นคนขวางทางฉันไว้!

ต่อหน้าของจงจิ่งห้าวแล้วเธอต้องวางตัวเป็นคนดี จึงไม่ได้ลงมือจัดการหลินซินเหยียน แต่เธอสามารถใช้คนอื่นทำแทนได้ ยืมมือคนอื่นทำให้เธอนั้นไม่สามารถที่จะอยู่ในบริษัทได้อย่างสงบสุข

เธอยิ้มอย่างเป็นมิตร“ชิวหยี”

“พี่เวยคะ” ชิวหยีพูดด้วยท่าทางเอาใจ

“ล่ามคนใหม่ที่มานี่ไม่รู้เรื่องอะไรเอาซะเลย” ไป๋จวู่เวยแสร้งทำเป็นไม่พอใจ

“นางทำอะไรให้พี่ไม่พอใจงั้นเหรอ?”

“ก็ไม่เชิงหรอก เอาเถอะๆ ต้องทำงานแล้ว” ไป๋จวู่เวยตั้งใจไม่พูดให้จบ เธอรู้ว่าชิวหยีรู้ถึงสิ่งที่เธอต้องการจะสื่อแล้ว

ชิวหยีมองไปทางหลินซินเหยียน และคิดในใจว่าผู้หญิงคนนี้ไม่รู้ความสัมพันธ์ของไป๋จวู่เวยกับท่านประธานจงหรือไงกัน ถึงได้ไปสร้างความไม่พอใจให้กับนาง?

แน่นอนเลย นางพึ่งเข้ามาใหม่ หลายๆเรื่องในบริษัทนางก็คงจะยังไม่รู้ ทำอะไรให้ไป๋จวู่เวยไม่พอใจก็เป็นไปได้

เธอเดินกลับไปนั่งที่ของตัวเอง ในใจก็คิดไปด้วยว่า คงต้องหาโอกาสสั่งสอนหลินซินเหยียนสักหน่อย

หลินซินเหยียนทานข้าวเสร็จก็ทิ้งข้าวกล่องลงถังขยะ แล้วเดินไปเติมน้ำที่ห้องน้ำชา

ชิวหยีเห็นดังนั้น ก็รู้สึกว่าเป็นโอกาสดีจึงเดินตามเข้าไป

ตั้งใจไปยืนอยู่ข้างหลังของหลินซินเหยียน รอเธอเทน้ำเสร็จแล้วหันกลับมา แล้วเธอนั้นจะตั้งใจเดินเข้าไปใกล้อีกครึ่งก้าว หลินซินเหยียน

ไม่ทันสังเกตว่ามีคนยืนอยู่ข้างหลัง และชนเข้ากับเธอในที่สุด น้ำในแก้วเลยหกใส่กระโปรงของชิวหยี

“นี่เธอเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยหรือไง? ” ชิวหยีต่อว่าเธอ

ทำน้ำหกใส่คนอื่น เป็นความผิดของเธอจริงๆ เลยรีบพูดขอโทษ“ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

“ไม่ได้ตั้งใจ เลยสาดน้ำใส่ฉันได้งั้นเหรอ?”

หลินซินเหยียนชะงัก ไม่คิดว่าเธอจะพูดยากขนาดนี้

“ฉันก็พูดขอโทษไปแล้ว ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ” หลินซินเหยียนพูดอย่างใจเย็น

“พูดขอโทษแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร?ถ้าอย่างนั้นฉันตบหน้าเธอแล้วพูดว่าขอโทษเธอก็จะไม่เอาเรื่องใช่หรือเปล่า?” ชิวหยีไม่ยอมลดละ ชัดเลยว่าไม่อยากให้เรื่องจบไปง่ายๆ

หลินซินเหยียนขมวดคิ้วแน่น แบบนี้มันเถียงแบบไม่มีเหตุผลใช่ไหม?

การที่เอาการไม่ได้ตั้งใจทำน้ำหกใส่ มาเทียบกับตบหน้างั้นเหรอ?

“แล้วเธอจะเอายังไง?” น้ำเสียงของหลินซินเหยียนกดต่ำลง

ชัดเลยว่าเธอไม่ยอมจบง่ายๆแน่ ขนาดขอโทษยังไม่มีประโยขชน์เลย

ชิวหยีรับแก้วมา แล้วมองไปที่หลินซินเหยียน “เธอสาดใส่ฉัน แล้วฉันก็สาดคืน แบบนี้ก็ถือว่าหายกัน”

หลินซินเหยียนมองแก้วในมือเธอที่มีควันลอยจากแก้วนั้น ก็รู้สึกอึ้ง นางใช่แค่พูดยากสะที่ไหนกัน ที่มันจะทำร้ายเธอชัดๆ

ถ้าเอาน้ำร้อนขนาดนั้นสาด ไม่ลวกเธอเหรอ?