กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 315

หลินซินเหยียนมองต่ำลง ถึงแม้เธอจะให้กำเนิดจงจิ่งห้าวมา แต่ก็ต้องคลาดกับช่วงเวลาที่ต้องการให้คนดูแลและเอาใจใส่มากที่สุดไป

ตอนนี้ จงจิ่งห้าวยังไม่ได้รู้จักกับแม่ของตัวเอง

เฉิงยู่ซิ่วชีวิตนี้ไม่ใช่แค่ค้างคา แต่เธอยังต้องเจ็บปวด และยังยิ่งใหญ่มากด้วย

ถ้าเปลี่ยนมาเป็นเธอ เธออาจจะทำไม่ได้ก็ได้

“เธอเองก็ไปเกลี้ยกล่อมจิ่งห้าวให้มากๆ บอกเขาว่าไม่ต้องถือสาขนาดนั้นแล้ว” หลี่จิ้งถอนหายใจออกมา “ความจริงเรื่องนี้ฉันเองก็พอเข้าใจอยู่ ถ้าเกิดแม่ของฉันเพิ่งเสียไปยังไม่ถึงเดือน พ่อของฉันก็ไปแต่งงานใหม่ ฉันอาจจะรู้สึกโกรธแค้นมากกว่านี้ บางที อาจจะเอามัดไปแทงใส่ผู้หญิงคนนั้นก็ได้ เรื่องแบบนี้น่ะ ใครไม่เจอกับตัวก็ไม่มีทางเข้าใจหรอก ถึงจะบอกว่าเข้าใจหัวอก แต่มันสามารถเข้าใจได้จริงๆ เหรอ? ไม่มีทาง ยังไงผู้ชายก็มีความมั่นคงที่มากกว่า ถึงแม้หลายปีมานี้ความสัมพันธ์ระหว่างจิ่งห้าวกับฉีเฟิงจะดูห่างเหิน แต่ยังไงเขาก็ไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่มันมากเกินไป การทำตัวเย็นชาใส่แบบนี้ มันก็แค่อุปสรรคในใจที่ก้าวผ่านไปไม่ได้เท่านั้น คนที่เป็นภรรยาอย่างเธอก็ต้องช่วยเขาให้มากๆ”

หลินซินเหยียนตอบค่ะเบาๆ

บางจุดหลี่จิ้งก็พูดถูก เรื่องนี้มันไม่สามารถเข้าในแทนได้ ไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกของเขาในตอนนั้นได้ มีแต่คนที่เคยเจอมาเหมือนกันเท่านั้นถึงจะเข้าใจ

หลังจากได้ฟังเรื่องของเฉิงยู่ซิ่วแล้ว เธอก็เอาแต่มองจากในมุมของเฉิงยู่ซิ่ว แล้วคอยเกลี้ยกล่อมจงจิ่งห้าวอยู่ตลอด

แต่เธอกลับไม่เคยมองเรื่องนี้จากในมุมของจงจิ่งห้าวเลย

เขาไม่รู้ว่าเฉิงยู่ซิ่วเป็นแม่แท้ๆ ของตัวเอง เขาไม่ได้รู้เรื่องที่เคยเกิดขึ้น ยิ่งไม่ได้รู้ถึงสิ่งที่เฉิงยู่ซิ่วต้องเสียสละเพื่อเขา

ดังนั้นเธอก็ควรจะมองเรื่องนี้จากในมุมของเขาบ้าง

“วันนี้ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”

ทันใดนั้น ประตูของห้องหนังสือก็เปิดออก จงจิ่งห้าวกับ เหวินชิงก็เดินตามกันออกมา

“เดี๋ยวฉันไปส่ง” เหวินชิงพูดขึ้น

จงจิ่งห้าวปฏิเสธไป เขาบอกว่าข้างนอกมันหนาว พวกเขาออกไปก็สามารถขึ้นรถได้เลย

พอหลินซินเหยียนเห็นพวกเขาออกมา เธอก็ลุกขึ้นจากโซฟา จงจิ่งห้าวเดินเข้ามา “เรากลับบ้านกันครับ”

หลินซินเหยียนพยักหน้า

“นี่เพิ่งกี่โมงเอง ทำไมไม่อยู่ต่ออีกหน่อยล่ะ” หลี่จิ้งอยากให้อยู่ต่อ

“ไม่แล้วค่ะ ตอนนี้ก็สายมากแล้ว” หลินซินเหยียนร้อนใจอยากรู้ว่าเหวินชิงนั้นพูดอะไรกับจงจิ่งห้าว

หลี่จิ้งแค่พูดเป็นมารยาทเท่านั้น เธอดูออกว่าหลินซินเหยียนนั้นอยากจะไปแล้ว “ถ้าอย่างนั้น มีเวลาก็แวะมาบ่อยๆ นะ”

“ถ้ามาโอกาส จะมาอีกค่ะ” หลินซินเหยียนใส่เสื้อกันหนาวให้เด็กทั้งสอง หลี่จิ้งเดินเข้ามาช่วย “พรุ่งนี้ก็เป็นสิ้นปีแล้ว”

“หลังปีใหม่หนูก็จะโตขึ้นอีกปีแล้ว” หลินลุ่ยซีกะพริบตาปริบๆ แล้วพูดด้วยท่าทางที่น่ารัก

หลี่จิ้งถูกเธอทำให้หัวเราะ “ใช้จ้ะ โตขึ้นอีกปีแล้ว พวกเธอโตขึ้นแล้ว คุณย่าเล็กก็แก่ลงแล้ว”

“คุณย่าเล็กไม่แก่ค่ะ” หลินลุ่ยซีพูด

หลี่จิ้งหัวเราะหนักกว่าเดิม จึงได้พูดชมไปว่า “เด็กคนนี้ช่างพูดจริงๆ”

ในตอนนั้น เหวินชิงก็ได้เดินเข้ามา ยื่นแต๊ะเอียให้เด็กๆ สองซอง

“นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเธอมา ถือเป็นของขวัญในการพบหน้ากัน เป็นเงินรับขวัญในช่วงปีใหม่ ถ้าพวกเธอมาอีก ฉันก็จะให้อีก”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ” หลินซินเหยียนรู้สึกว่าไม่เหมาะเท่าไหร่ แต๊ะเอียนั่นดูหนามาก เธอดูออกว่า ถึงเหวินชิงจะสุดโต่งเรื่องเหวินเสียน แต่เขาก็เป็นผู้นำที่ซื่อสัตย์สุจริตมาก

“ฉันอยากให้เด็กๆ อีกอย่าง เด็กสองคนนี้มาบ้านฉันเป็นครั้งแรก มันเป็นธรรมเนียม และเป็นน้ำใจจากฉันด้วย” เหวินชิงพูดด้วยความดีใจในแบบของคนที่อยู่สูงกว่า

หลี่จิ้งเองก็พูดเสริมขึ้นมาเหมือนกัน “รับไว้เถอะ ให้เด็กๆ ได้ดีใจบ้าง ฉันไม่ได้เตรียมอะไรให้พวกเขาเลย”

หลินซินเหยียนบอกให้เด็กๆ พูดขอบคุณกับเหวินชิง

“ขอบคุณครับ/ค่ะ คุณปู่เล็ก” เด็กสองคนพูดออกมาพร้อมกัน

“จ้ะ จ้ะ” เหวินชิงลูบหัวของหลินซีเฉิน “กินให้เยอะๆ พอตัวสูงแล้ว ก็ไปเป็นทหารกับคุณปู่เล็กที่กองทัพนะ”

“ครับครับ” หลินซีเฉินพยักหน้าอย่างแรง ดูท่าจะสนใจการเป็นทหารเข้าจริงๆ แล้ว

หลี่จิ้งกับเหวินชิงยืนส่งพวกเขาอยู่ที่หน้าประตู

ไม่นาน รถก็ถูกขับออกไป หลินซินเหยียนนั่งอยู่ข้างๆ จงจิ่งห้าว เธอสามารถได้กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ ที่ออกมาจากตัวเขา

สุดท้ายหลินซินเหยียนก็ทนไม่ได้ จึงถามไปว่า “พวกคุณคุยอะไรกันในห้องหนังสือเหรอคะ?”

เหมือนจงจิ่งห้าวจะรู้อยู่ก่อนแล้วว่าเธอต้องถาม แค่นึกไม่ถึงว่าเธอจะอดไม่ได้จนถามออกมาได้เร็วขนาดนี้

เขาเอนหลังไป และมองเธออย่างลึกซึ้ง